Zwart Kruis

Pret laat zich niet programmeren. Drie weken geleden schreef ik Voor-, nu- en napret, waarin ik mij verkneukelde over ons aanstaande bezoek aan Zwarte Cross.

Dit weekend was het dan zover. We gingen, ja, alleen (dat was niet voorzien) zong helaas het ‘Lux aeterna’ van Nadia Boulanger nog na in mijn oren. Zaterdag werd mijn moeder begraven, die na een onwaarschijnlijk kort ziekbed de maandagochtend daarvoor was overleden. De uitvaart was alles wat je ervan kunt hopen, maar tijd om het verdriet te laten bezinken was er nauwelijks geweest. Sylvia moest om 13 uur voorlezen op een van de vele podia; zes minuten – we hoopten er maar het beste van toen we om half tien de trein naar Lichtenvoorde namen. Die paar uur extra zouden we nog net trekken, schatten we in.

Op station Zutphen voegden we ons bij een lange kolonne festivalgangers. Voor ons op het perron liepen twee opzichtig mannelijke mannen in spijkerpak te lopen. Ja, zo moet je hier lopen, wisten we meteen. Wijdbeens. Alsof je crossbike ongemerkt tussen je benen weg is gedemarreerd. Alsof je de gangbare mannelijke attributen in je onderbroek hebt verzwaard met drie blikjes Grolsch.

We raakten vast een beetje in de stemming. Bij de halte van de pendelbus stond een toilettencomplex; van de urinoirs werd vrolijk gebruik gemaakt, met begeleidend commentaar waaruit een innige tevredenheid en gepaste trots klonk. ‘Je kan het maar beter kwijt zijn’ en ‘zo, die krat van gisteren is eruit.’ Ik had daar graag de rest van de ochtend gestaan, tussen deze plezierplassers, maar aan elke straal komt een eind.

In de bus was het geweldig! Wij waren de ielsten – samen net genoeg massa voor één zo’n man waarvan er veertig bijeen dromden. De sfeer was goedmoedig, jolig en kameraadschappelijk. We mogen eindelijk naar Zwarte Cross!!! Samengebalde voorpret! Hoewel ze nog geen crossmotoren of zwaremetaalmuziek hoefden te overstemmen was het geluidsvolume overdonderend – de meesten bestonden zo te horen voor 50% uit borstkas / klankkast. Voeg daar 30% blaas / biertank aan toe en je krijgt een idee. Wij zaten te glunderen.

Dat bleek achteraf het mooiste moment van de dag. Sylvia stond als laatste in wat een strak programma had moeten zijn van precies 45 minuten. Enfin, de andere voorlezers smokkelden er wat minuutjes bij en tegen de tijd dat zij ‘mocht’ barstte er op een belendend podium een act los. Dat het haar desondanks lukte om contact te krijgen met het publiek mag een wonder heten. Wat een prof!

Daarna doolden we nog even over het immense terrein met onze ‘artiesten’-armbandjes. ‘Jij ziet er dorstig uit’ riep een onbekende man tegen me en drukte me joviaal een bierblikje in de hand. We hadden daar kunnen blijven, samen met 65.000 anderen, maar nu het optreden was volbracht deden vermoeidheid en emotionele uitputting zich des te sterker voelen. We verlangden plotseling naar huis. Tegen de bezoekersstroom in verlieten we het terrein, met overal de slogan ‘Nøhlen is dodelijk’.

Nøhlen is ‘plat’ voor zeuren en klagen. Nee, dat gaan we niet doen de komende dagen. Wel onderzoeken wat nu nodig is. In rust en stilte.

P.S. Stukje uit 2017 over mijn moeder toen ze negentig werd.