Door merg en been

De meeste katten bestaan voor 90% uit zachtpluizige aaibaarheid en soepele spierbundels die smachten naar eeuwigdurende massage. In hun binnenste zit een navulbare opslagruimte voor Sheba of Whiskas, met ergens in de keel verstopt een genoeglijk ronkend spinnerijtje. Dan ben je er wel zo’n beetje.

Daarnaast kennen wij hier in de buurt een kat die voor 90% bestaat uit gewetenloze moordlust, slinksheid en chronisch wantrouwen tegen de mens en alle andere levensvormen; in plaats van een ruggengraat heeft zij een flexibele kerfstok waarop haast geen ruimte is voor nieuwe delicten; het geheel is omhuld met een goedkoop, dun vachtje. Laten we haar Glutie noemen.

Glutie voert nooit niets in haar schild: zodra we haar zien, sluipt ze gluiperig weg – zonder de schijn van schijnheiligheid op te houden. Sinds een jaar heeft ze een perverse voorkeur voor onze tuin. Bij het vijvertje loert ze op de vissen en kikkers. Op de stoep vinden wij regelmatig darmstelsels van half verslonden muizen. En zelfs als ze ligt te soezen in een bloemperk, weet ik dat ze serieel droomt van nieuwe slachtoffers, liefst onschuldig. We grinnikten er altijd maar zo’n beetje om en de huisdichteres begon dan vergoelijkend over ‘instinct’ en ‘de aard van het beestje’. Tot vannacht…

Het was een uur of twaalf (we lagen er net in) toen in de voortuin een snerpende kreet klonk. Een vogel, dachten we eerst, maar het geluid hield aan – dit was een dier in doodsnood dat krijste om redding. Een egel, een steenmarter, een tussen kattenkaken geklemde rat? Ik wist het niet, zo vaak hoor ik geen dieren in doodsnood. Het ging door merg en been, vanaf het balkon zag ik een beestje wegvluchten naar de andere kant van de straat (een eekhoorn?) maar dat gekerm van de prooi ging maar door. Was het een jonge eekhoorn? We schoten wat kleren aan en toen ik met mijn telefoon bescheen, flitste daar (wie anders?) Glutie langs – ontsnapt aan een heterdaadje.

Vanochtend Baantjerde ik nog even door de tuin – wie weet was daar een bloederig spoor te vinden, een afgebeten kop of een lijkje, maar alle sporen van het nachtelijke drama waren uitgewist. Het verbaasde me niets. Vanmiddag lag Glutie er weer, als vanouds. Teruggekeerd naar de plaats van de misdaad? Toen ze ons zag, glipte ze lenig de struiken in.