Vreemde snuiter

Het cultuurpessimisme slaan we één blogje over, want er is meer in het leven dan incompatibliteit. Ik moet jullie ook nog bijpraten over mijn onbetaalde bijbaantje als suppoost te Bergen (NH).

Zoals je ‘off off Broadway’ hebt, was er bij de Kunst10daagse een expositie helemaal aan de rand van Alkmaar: Petra Talsma had in haar atelier in de Sluistuinen vijf mensen uitgenodigd die zowel schrijven als kunst bedrijven. En zo kon het gebeuren dat de huisdichteres haar wispelturige linkshandige tekeningetjes blootstelde aan het keurend oog van het publiek. ‘Geluk is een vreemde snuiter’ heette haar tweedaagse tentoonstelling en er was veel noeste huisvlijt aan voorafgegaan; teksten en bijbehorende tekeningen waren listig verpakt in kartonnen doosjes en moesten door de bezoekers worden uitgekleed.

Sommigen tuurden respectvol naar het aan de muur bevestigde verpakkingsmateriaal. Ach ja, kunst… Dan was het aan mij om toe te snellen en ze aan te zetten tot nieuwsgierigheid en onderzoekingszin. Ja, de doosjes moesten open! Pulken en peuteren, s.v.p.

Een schrijver is zelden ooggetuige van de uitwerking die zijn woorden op lezers hebben, maar hier deed zich voor Sylvia die kans voor. Soms kwam men na het rondje de complimenten overbrengen, een enkeling was zichtbaar aangedaan. Een vrouw met dikke biggeltranen met aanhangende tuiten op beide wangen wist precies uit te leggen wat haar tot in het diepst van haar wezen had geraakt. Ze wilde een exemplaar van ‘Aanraken!’ en beloofde er de volgende dag te zijn bij de voordracht. En ze was er. En die voordracht was een uitbundig succes, tot en met de gezongen vertolking van Annie M.G. Schmidts ‘Doosje’ aan toe.

Die Sluistuinen zijn een voortreffelijke plek om een beetje rond te struinen. De combinatie in de kassen van horticultuur en hogere cultuur (potplanten en kunstvoorwerpen, zeg maar) werkt uitstekend.

In het atelier waar ik suppoost was, stond ook werk van Petra Talsma zelf. Intrigerende foto’s en ook een uitstalling van de gebeden en psalmenboeken die ze in onze goddeloze tijden voor een prikkie opduikelt en op haar eigen manier bewerkt.

In Bergen vond ik de veilingkunst in de Min Hallen het leukst. Groen, rijp en rot door elkaar. Een ratjetoe van stijlen en perioden. Voor elk wat wils. En we brachten tien minuten door bij de kinetische objecten van Willem van Weeghel. Beter dan tv! (Zie hier voor een indruk)