Worden er nog nieuwe parabels gebakken eigenlijk? Anders komt het verhaal van Sol LeWitt zeker in aanmerking. Ik las het vanochtend in Trouw: Judith Hoekstra, curator van het Joods Museum, was bezig een tentoonstelling over de Joods-Amerikaanse kunstenaar samen te stellen en ontdekte dat letterlijk om de hoek drie kunstwerken van hem op straat moesten liggen.
Dat ze op drie pleintjes met voeten werden getreden. Het gaat om door Sol LeWitt in de jaren negentig ontworpen plaveisel. De jaren negentig van de vorige eeuw – dertig (30!) jaar geleden; je zou denken dat dat nog binnen ‘living memory’ / mensenheugenis valt, maar nee. De gemeente Amsterdam (druk, druk, druk!) had het onderhoud laten sloffen en bewoners die verzochten om daar eens grondig te boenen werden genegeerd. Dus iedereen banjerde met zijn modderige sneakers over het Koerierstersplein, tot onlangs (vanwege de tentoonstelling) de hogedrukspuit van stal werd gehaald. Met verbluffend resultaat! Klik hier of hier voor een indruk.
Maak ik mijzelf iets wijs of kan zoiets in het propere Wijhe nooit gebeuren? Sommige bewoners lijken een intiemere band te hebben met hun stoeptegels dan met hun partner. Ongewenste groeisels (op de stenen, over de partner doe ik geen uitspraken) worden fanatiek bestreden; vogelpoepjes en andere ongerechtigheden worden meestal al onderschept lang voordat ze kunnen landen.
En dan een onderhoudsniveautje hoger: gisteren werd de torenspits van de Nicolaaskerk duchtig onder handen genomen. Het fijne weet ik er niet van – die man in het mandje was niet aanspreekbaar zonder megafoon.
Was het de jaarlijkse leisteentelling? Misschien werd het haantje in de koperpoets gezet, werd er een vleermuizenluikje aangebracht of werd de bliksemafleider scherp gesteld. Ik hoef het niet te weten ook. Maar zo’n man in een mandje wekt vertrouwen: hier doen ze wat nodig is om de dingen te laten doen wat ze moeten doen.
Voor het vertrouwen in de overheid zou het denk ik goed zijn als er veel hoogwerkers door het land trokken met in het mandje iemand zonder hoogtevrees die iets oncontroleerbaars doet. Zeg speuren naar vergeten kunstwerken op pleinen. En onnozelaars als ik zouden dan denken: ja, onderhoud is niet sexy, maar onze regering zorgt er desondanks maar mooi voor.
Haantjes worden niet in de koperpoets gezet want ze zijn gekleed met bladgoud, vandaar de uitdrukking “”goudhaantje”
Haantjes worden niet in de koperpoets gezet want ze zijn gekleed met bladgoud, vandaar de uitdrukking “”goudhaantje”