We beleefden de kortste dag van het jaar vandaag, maar moest de hele ZONNEWENDE nou per se aan het blote oog worden onttrokken door een dicht regengordijn?
Welke meteo-sadist verzint die dingen, vroeg ik mij af. Een frisse neus wilde ik vanochtend; woelwind in mijn warhaar, zuurstof in beide longen en – hé, regering! – wat is er trouwens tegen om een overkapping aan te brengen boven dit natte pleurisland, met panelen die bij eventuele toekomstige zonneschijn weer kunnen worden opengeschoven? Toon eens wat visie en daadkracht daar in demissionair Den Haag!! Als dit zo doorgaat stemmen we straks in meerderheid op Nieuw Suïcidaal Contract (NSC2)!!!
De krant kwam slap, klam en mismoedig uit de bus. Ik wrong ‘m uit en legde ‘m ongelezen bij zijn collega’s van oudpapier. Naar buiten staren en langdurig bestuderen hoe grijze ochtendschemering en grauwe avondschemering lusteloos in elkaar overvloeiden leek me niet de ideale dagbesteding, dus pakte ik mijn mobieltje en zocht op ‘beste muziek van 2023’.
De Volkskrant had 40 platen verzameld in alle genres, The Guardian 50 pop-albums (plus een klassieke top-10) en Rolling Stone had er maar liefst honderd uitverkoren. Fysiek bevond ik me stationair op de twee vierkante meter van de sofa, maar ondertussen hengelde ik ontspannen muziek binnen uit vijf continenten en uit lang vervlogen tijdperken.
Na een aangenaam uurtje was ik zo’n twintig bejubelde playlists rijker. Nu alleen nog even luisteren. Het regende onverdroten, dus daar zou het niet aan liggen. Oei, bij de popmuziek ging het wel erg hard. Vielen ze snel af, bedoel ik. ‘Spotify-playlist verwijderen’, soms al na twee of drie nummers. Mondiaal bewierookte artiesten swipete ik weg als fruitviegjes boven een kommetje griesmeelpudding met rodebessensaus. Ondanks hun aangrijpende levensgeschiedenissen, met veel detoxen, misbruik, mislukte abortussen en al dan niet terechte zelfhaat, maar ja… De muziek moet wel een beetje te pruimen zijn.
Later op de dag was ik aan de klassieke cd’s toe. Binnen een kwartier was ik alweer klaar met een tot onlangs miskend Fins genie dat acht doorwrochte symfonisch gedichten had geschreven met als belangrijkste inspiratiebron de in zure regen kromtrekkende sparrennaalden uit haar door onvermoeibare muggenzwermen en ongeneeslijke wintertenen geteisterde jeugdjaren. En de madrigalen van Monteverdi zouden eindeloos blijven komen tenzij ik snel ingreep; ik miste daar (sorry, Claudio!) toch percussie – bongo’s of een tamboerijn voor mijn part.
Maar laten we niet over smaken twisten. Waar het me om gaat is vooral dat het niet goed voelde. Het proces, zeg maar. Dat ik daar zo zat, op die sofa, en met één arrogante vinger hele orkesten het zwijgen kon opleggen of een soliste kon pauzeren die haar levensgeluk had opgeofferd om die ene lastige sonate tot overgave te dwingen. Sofacratie, zou ik het willen noemen. Zo veel macht, vroeg ik me af, is dat wel goed voor een gewoon mens? En dat we die dan allemaal hebben, met onze afstandsbedieningen en touchscreens? Zou het niet iets met ons doen?
Als ik nog één eigen tip mag toevoegen: mijn album van het jaar is DUO van Nuala McKenna en Robert Kulek, die ik onlangs in Zutphen hoorde spelen. Muziek voor cello en piano van Poulenc, Hindemith en Martinů. Idioot goed!
Voor een impressie zie YouTube.
De zin die begint met ‘ Binnen een kwartier was ik alweer klaar ….’ gooit wat mij betreft hoge ogen in de strijd om de leukste zin van 2023. En ook verder weer een mooie, lezenswaardige overpeinzing. Chapeau en dank je wel voor weer een jaar, Marius!!
Sofacratie, machtsgevoel vanaf de bank. Het probleem van deze tijd 😀