Zou het handgeschreven boodschappenlijstje al een bedreigde soort zijn in onze door Siri en trawanten betuttelde wereld?
Ik heb mijn fascinatie voor het genre al eens opgebiecht (zie Toetje voor jezelf uit 2013); het is een inkijkje in iemands ziel, portemonnee en levenshouding. Ik ga nog niet zover dat ik mensen beróóf van hun briefjes, maar als ik ze op de grond aantref zonder rechtmatige eigenaar in de buurt ben ik er als de kippen bij. De huisdichteres (in tegenstelling tot mij een dwangmatig briefjesmaker) vond deze week – de week van Top 2000 en Top 4000 – een minimalistisch lijstje met twee items.
Ik moest denken aan mevr. drs. A, een pinnige onderwijscollega uit 1985, die ‘baterei’ vanuit een streng rechtvaardigheidsgevoel als twee fouten zou rekenen (en ‘baterij’ /’batterei’ als één fout). Bij mevr. drs. A moest je ook niet aankomen met gesentimenteel over de schoonheid van sommige spelfouten, dat snappen jullie.
Wie schreef dit briefje? Ik gok op een oudere man – oud vanwege het gedisciplineerde, cursieve handschrift. Van ‘man’ ben ik niet zeker (flauwgrappen met ‘non-binair’ gaarne deponeren in de dichtstbijzijnde prullenbak). In ieder geval is het iemand die zijn geheugen dermate wantrouwt dat hij voor twee simpele boodschapjes een lijstje maakt.
Er welde wat ongeadresseerd medelijden bij mij op, of ontroering zelfs – arme anonieme bejaarde die amper kan spellen en zo slecht kan onthouden… Maar later, toen aanhoudende doffe explosies (Oudjaar!) me vroegen de balans op te maken van 2023 en me zorgelijk af te vragen of 2024 nou wel zo’n goed idee was voor de mensheid, zag ik dat briefje weer liggen. Eén batterij (voor de kerstversiering?) en een pakje theelichtjes.
De theelichtjes (hopen dat ie ze niet vergeet, zonder dat verloren briefje!) stonden ineens symbool voor doorzettingsvermogen, eenvoud, bescheiden wensen, warmte en gezelschap. Een theemuts had ook gekund. Voeg er gezondheid en een batterij energie aan toe en dan kom je een heel eind in het nieuwe jaar. Dus…
Zoals de Vlamingen zeggen: een goeie roetsj, allemaal!
Op weg naar Zuid Frankrijk deden we met de kinderen Galgje. Eén woord van mijn jongste dochter (6 jaar oud zal ze zijn geweest) konden we niet raden. Knijn, daar kwamen we nog wel uit. Maar Sjemelamp lukte niet.
ik vraag me ernstig af waarom er geen koffieligjes zijn als koffieverslaafde…
een zalig uutende en een goed ende derin gewenst!
Een Zeer Kort Verhaal, een drama in twee woorden.
http://geefonsheden.blogspot.com/?m=1
@Rigo: wat een fijne site! Dank voor de link!
@Koffieligjes? Misschien iets voor van die ouderwetse ‘de koffie staat klaar’-tenten?