‘Ze doen maar’ kon ik altijd gemakzuchtig denken als het ging over nieuwerwetse sporten en fitnessrages. Die tijd is sinds de Stentor van gisteren helaas voorbij.
Ontdek waar jouw vuur van gaat branden, adviseert Barbara de Loor uitgebluste lezers. ‘Pickleball’ bijvoorbeeld, een kruising tussen padel, tennis en badminton. Of ‘wall pilates’ (voor flexibiliteit, kracht en balans); en ‘exercise snacking’, waarbij je na ieder halfuur achter de comp even wegfloept en als tussendoortje een paar oefeningetjes snoept. Lekker tien kniebuigingen en vijf keer opdrukken.
[Ik ben zo terug, momentje graag]
Bij ‘Hyrox’ doe je een parcours met beurtelings loop- en krachtoefeningen. Bij ‘Pvolve’ urineer je zo ver mogelijk terwijl je ondertussen ontspannen om je as draait. Nee, zoek Pvolve zelf maar even op, ik wil toe naar ‘Rucking’.
De naam komt van ‘rucksack’, zo’n simpel wandelrugzakje voor waterfles, kaart en kompas. En nu heeft een grote geest bedacht dat je die rugzak kunt verzwaren met stenen, volle blikjes of andere compacte kilo’s. ‘Zo zet je je spieren harder aan het werk.’
‘Keep on rucking!’ zou ik vroeger gnuivend hebben gegnuifd. ‘En veel plezier ermee!’ Sinds kort ligt dat gevoeliger. Onlangs kwam mij ter ore dat de huisdichteres en ik hier in het dorp een bijnaam hebben: ‘De Rugzakjes’. Wij (autoloos) lopen veel en graag en ook bij een eenvoudig blokje-om dragen wij ieder een rugzak; die van de huisdichteres gevuld met noodrantsoenen, EHBO-etui, het SAS-handboek en reservekleding, in die van mij zit mijn fototoestel. Vandaar. Onze bijnaam vatten we op als een vorm van erkenning (we worden gezien!), al suggereert ‘rugzakje’ ook dat je extra begeleiding behoeft.
Maar nu met die nieuwe trend voorzie ik onverkwikkelijke incidenten. Dat ik (mét onafscheidelijke rugzak) langs het zogenaamde ‘leugenbankje’ op het dorpsplein kom en een van de habitués iets hoor mompelen. Ik verstar.
‘Zei u nou ‘rukker’?’
‘Nee, ik zei ‘rucker’…
‘…………………………..???’
‘Het stond in de Stentor. Die nieuwe rage.’
Waarop ik mij genoodzaakt zie demonstratief mijn rugzak binnenstebuiten te keren om te bewijzen dat er geen stenen, gewichten of andere hippe kilo’s in zitten. Rucker? Ik laat me niet alles zeggen.
Dat pvolve valt nog helemaal niet mee en vergt best wat oefening en coördinatie. Het wordt toch gauw een kliederboel. Ik raad beginners dan ook aan om het rustig op te bouwen en vooral in het begin zonder omstanders/kijkers. Maar goed, ieder begin is moeilijk. Ik oefen nu voor de triple pvolve.
Een aantal jaren terug ging een vriend van mij op fietsvakantie, dwars door de Verenigde Staten. En om zich zo realistisch mogelijk voor te bereiden, trapte hij iedere avond over de Holterberg, heen en terug, daar is een 10% helling, met in zijn fietstassen bakstenen.
“Fototoestel”. Het woord wekte ineens een onverklaarbare weemoed bij me op.
Nou ja.. Onverklaarbaar? De huidige beeldcultuur, smartphones, usw.
Je begrijpt het vast wel.