Ontkennen baat niet, ‘vergrijzing’ is binnen de PAVOHOVAHA (onthoudt die naam!) tot op heden nooit een vlammend thema geweest. Traditioneel zijn wij altijd een partij geweest voor oudere junioren en jongere senioren die hun bloeddruk serieus nemen en hun hartslag als het even kan onder de zestig houden.
Voor wie ons niet kent (ik geef toe, de propagandamachine heeft de laatste jaren niet op volle toeren gedraaid en bij de meeste verkiezingen overschrijden wij de inschrijftermijn) PAVOHOVAHA staat voor Partij voor het Onnut van het Algemeen. Wij zetten ons in voor het principiële recht op laksheid en ledigheid voor alle bevolkingsgroepen. Wij laten ons de hectiek van het moderne leven niet opdringen.
In mijn hoedanigheid van voorzitter, secretaris, lijstduwer én -trekker, bevind ik soms mij in een spagaat. Enerzijds is het mijn ideaal de PAVOHOVAHA (onthoudt die naam!) op te stuwen in de vaart der volkeren. Anderzijds mag ik net als onze potentiële kiezers graag wat rondlummelen bij bouwputten, sluizen en hengelaars. Om daarna met een kameraad te blijven plakken in een ouderwets, smoezelig koffiehuis. En voor je er erg in hebt, is de middag voorbij en is het al niet meer de moeite om in het archief te zoeken naar de paarsgemarmerde ordner met het etiket ‘Ledenwerving en Campagnestrategie 2005 2007 2013 2028′.
Dat moet radicaal anders (zo radicaal mogelijk althans). Er bereiken mij signalen dat de Nederlandse samenleving rijp zou zijn voor ons gedachtegoed en dat de PAVOHOVAHA (onthoudt die naam!) de verbinding zou moeten zoeken met een leeftijdsgroep die tot in het recente verleden werd geassocieerd met energie, dadendrang, tomeloze wilskracht en ambitie. Ik heb het over vrouwelijke twintigers en dertigers.
Het enige TikTok in mijn eigen leven is de koekoeksklok op de schoorsteenmantel, maar van mijn kleindochter leerde ik de term #snail girl. Er zijn op social media nu jonge vrouwen die koketteren met hun laksheid en gemakzucht. Zogenaamde ‘slakkenmeisjes’ hebben een baantje onder hun niveau, of laten zich onderhouden door een rijke vriend (stay-at-home-girlfriend). Ze luieren en lanterfanten onder het motto: alles beter dan een burn-out.
Zien jullie de overeenkomsten met ons, qua mentaliteit? Toch wil het huidige bestuur zich niet hals over kop richten op een brede coalitie van slakkenmeisjes en de PAVOHOVAHA. TikTok-modes vormen een te wankele basis voor de toekomst. Maar zo’n rage is slechts een symptoom: 40% van de jonge vrouwen kampt met psychische klachten en houdt het hoofd slechts met moeite boven water. Dan heb je het algauw over een paar miljoen stemgerechtigden. Die doelgroep zal zich zeker thuis voelen bij een partij die sinds de oprichting strijdt tegen stress.
‘WILLEN JULLIE MEER … OF MINDER SPANNING????’ Ik zie mij al staan na onze eerste verkiezingsoverwinning. Tussen uitzinnige mensen die allemaal op lijst elfendertig hebben gestemd. Nou ja, eerst moeten we ze nog wel bereiken natuurlijk. Ik ga zo meteen de schorseneren schillen (altijd een secuur en tijdrovend werkje) en ik neem mij heilig voor daarna een concept-actieplan op te stellen voor de oprichting van een jongerenafdeling van de partij.
Te beginnen met de naam, lijkt me. JO-PAVOHOVAHA? JOVRO-PAVOHOVAHA (voor ‘jonge vrouwen’) dekt de lading ook niet helemaal. Of toch iets met die slakken? Dan kom je uit bij JOSLAVRO-PAVOHOVAHA (onthoudt die naam!). Misschien niet inclusief genoeg (we mogen de mannen niet uitsluiten) en het bekt ook niet echt lekker, eerlijk gezegd. Nou, eerst die schorseneren maar, dan komt de ingeving vanzelf. In onze eerstkomende nieuwsbrief (te verschijnen in een nader te bepalen jaargetijde) lanceer ik mijn voorstel.
P.S. De PAVOHOVAHA heeft een eigen categorie. Of lees ter kennismaking eerst de Nieuwjaarsrede 2006.
Vooralsnog zie ik de slakken meisjes nog niet zelfstandige de gang naar de stembus maken. Los van het feit dat ze in ruil voor een zorgeloos bestaan permanent (en dus ook op de verkiezingsdag) ter beschikking van hun rijke vriend moeten staan, is het hanteren van een rood potlood anders dan de juiste kleur lipstick een welhaast een onmogelijke opgave.
“Wij zetten ons in voor het principiële recht op laksheid en ledigheid voor alle bevolkingsgroepen. Wij laten ons de hectiek van het moderne leven niet opdringen.”
Met die laatste zin kan ik volledig instemmen.
Maar “rondlummelen bij bouwputten, sluizen en hengelaars. Om daarna met een kameraad te blijven plakken in een ouderwets, smoezelig koffiehuis” is geen laksheid of ledigheid. Het is een mengeling van kijken zoals de uitvreter van Nescio deed (toegegeven; die was wèl een beetje laks) en een sociale activiteit. Onschadelijke, menselijke bezigheden. Ze doen geen afbreuk aan de wereld zoals die is, en koffiedrinken met een kameraad is zelfs, zolang dit niet omslaat in slaande ruzie, een piepkleine bijdrage aan een goede maatschappelijke sfeer.
Ik stel voor de partijnaam te wijzigen in Partij voor Goed Kijken en Koffiedrinken (PGKK).