Blauwe stropdas

Gisteren keek ik naar een praatprogramma van omroep MAX.

(Nee, dit was niet de eerste aflevering in de reeks zeer, zeer, zéér korte verhalen.)

MAX dus. We vielen er rond half zes in, op het moment dat een jonge biologe de kijkers warm maakte voor de Nationale Tuinvogeltelling van aanstaande zondag, met sijs, hop, mus en kneu. Goudhaantjes misschien ook. Wat een leuke vrouw, zwijmelde ik. Intelligent, welbespraakt, expressief, een prettig voorkomen – ze had persoonlijk een zwak voor de spreeuw, vertelde ze, die helaas uit de top-10 was gekukeld vorig jaar. Niks ten nadele van het roodborstje, maar…

Close-up van spreeuw (zodat hij meer kans maakt op een comeback) en toen maakte de camera een rondje langs de andere gasten, onder wie een nors kijkende man met een nodeloos blauwe stropdas. Was hij al geweest? Als hij nog moest, zou het hem vast buitengemeen hoog blijken te zitten dat zijn vergunningsaanvraag voor een distributiecentrum voor kartonnen dozen in Dwijldrecht of Laag Gromsdijk op uiterst dubieuze gronden was geweigerd, waardoor de aanvoer van Slowaakse draadtangen dreigde te stokken. Of was het de burgemeester van een Limburgs dorp wiens laatste koddebeier was wegbezuinigd, de enige in veiligheidsregio Groot Geuldal?

De biologe vertelde ondertussen onverdroten verder over het vertroetelen van vinken en puttertjes. Ach nee!!! Ze bleek zelf niet eens een tuin te hebben, alleen een vogelvriendelijk balkonnetje. Ik smolt! Als ik een spreeuw was, zou ik daar dagelijks heen vliegen (desnoods vanuit de veiligheidsregio Gulpdal) en samen met een slordige tienduizend vriendjes een sensationele vliegshow voor haar geven. Wie was die blauwe das nou toch? Hij zat daar nog steeds roerloos, als een stoofuil die als voorlaatste is geëindigd bij de Tuinvogeltelling van 2023, nipt voor de vale gier.

De volgende studiogast was Gijs Scholten van Asschat, over een nieuwe compositie van Thomas Beijer en (dat kun je zo’n Gijs wel toevertrouwen) het hartverscheurende verhaal van de vroege geestelijke aftakeling van Robert Schumann. Met echtgenote Clara die hem er op moest attenderen dat hij een bepaald thema al driemaal eerder…

Hadden ze niet een boventallige kartonnen doos uit een distributiecentrum kunnen halen en daar een azuurblauwe stropdas over hangen? Desnoods met die man eronder, tot het zijn beurt was? Qua empathisch gehalte zou dat het programma zeker ten goede zijn gekomen. Er zijn grenzen aan hoe stroef je mag kijken op tv, het leidde af van die zelfmoordpoging van Schumann.

Nou ja, er waren verzachtende omstandigheden. Natuurlijk heb ik opgezocht wie die dasman was. Historicus. Schrijver. Hij houdt zich beroepshalve bezig met de ruïnes van de Amerikaanse democratie. Als ze Rob de Wijk te jolig en frivool vinden, bellen de redacties hem. Zulke jongens gaan zaterdag geen pindarotsjes ophangen voor de pimpelmezen, dat snap ik ook wel weer. Spreeuwen? Haviken en duiven, daar gaat het om in de wereld en als iemand vraagt hoe laat het is, brommen ze zonder op hun horloge te kijken ‘vijf over twaalf!’