Uit de Kennemerduinen herinner ik me opvoedkundig bedoelde informatieborden met de vergankelijkheid/houdbaarheid van weggeworpen afval.
Geef een bananenschil zijn vrijheid terug en het duurt nog vier (?) jaar eer hij opgaat in het milieu; mandarijnenschillen zijn ook taaie rakkers, enzovoort. Gooi bananen en mandarijnen dus niet in de berm, luidde de boodschap – de afvalverwerkers in dienst van Moeder Natuur nemen er ruimer de tijd voor dan gedacht.
Daarom is het beter, moet iemand aan de Kappeweg gedacht hebben, om de banaan op het wegdek te smijten. Zoals het cliché wil: onder druk wordt alles vloeibaar. En inderdaad, de autobanden deden hun composterende werk. Aan de resulterende vlek is weinig bananigs meer – een forensisch team zou er even op moeten puzzelen, ware het niet dat het plakkertje nog in goede staat verkeert.
Dat helpt bij de identificatie: afkomstig van de Boni, €0,89 en met wat geluk kan met behulp van de streepjescode zelfs de boom in Honduras of Tanzania worden teruggevonden waar het slachtoffer en zijn trosgenoten aan zijn opgegroeid.
Met nog wat extra speurwerk zou ook de rotzooimaker in de boeien kunnen worden geslagen. Nagel hem aan de schandpaal met de grootste nagels in de Hornbach! Nah… laat ook maar. Ik ga Opsporing Verzocht niet bellen. Ik vond het gewoon een interessante vlek.