Eén minuut stilte in de Johan Cruyff Arena, voor aanvang van de oefeninterland Nederland – Schotland? Mij leek het hachelijk (waarover bestaat nog eensgezindheid in dit wrokkige, ongedisciplineerde land?), maar (is het de behoefte aan nieuwe Groten van Weleer?) het eerbetoon aan Kees Rijvers werd niet verstoord door geroezemoes of erger.
Het deed me deugd, vooral omdat ik een persoonlijke herinnering aan Rijvers koester.
In 2017 werd mijn moeder negentig, een mijlpaal die we vierden in Breda, waar ze was geboren. In Princenhage om precies te zijn. Tijdens dat weekend rees bij haar het spontane idee langs te gaan bij Kees (‘Kiske’) Rijvers, haar dorpsgenoot van weleer. Ze hadden later weleens contact gehad, maar zoals die dingen gaan… Ze kon het altijd haarfijn uitleggen, hoe dingen gingen oftewel niet gingen, waarom het er de laatste tien (of zestig?) jaar niet van was gekomen, want weet je… Hij was vaak in Frankrijk en…
Mijn neef Martin, kordater aangelegd dan zijn oma, liep binnen bij de buurtbakker en daar wisten ze te vertellen in welk appartementencomplex de voetballegende woonde. Een mens wordt hoogstens één keer negentig, dus we waagden het erop. Buiten bij de centrale hal vonden we Rijvers’ naamplaatje en de bel. Hij bleek thuis! Na mijn korte introductie door de intercom kwam hij aanlopen om ons alle vier binnen te laten (ook mijn neef en zijn vrouw).
Kees (toen 91) ging ons voor naar zijn appartement met de lichtvoetigheid waarmee hij in zijn gloriejaren menig stopperspil of slingerback te kijk zette. Zijn vrouw was er ook en we werden allerhartelijkst ontvangen. In een mum van tijd stonden we tot onze knieën in Brabantse jeugdherinneringen – het fijne weet ik er niet meer van maar toen zij zestien was (en hij een jaar ouder) wachtten ze soms samen bij dezelfde bushalte. Ook haar twee zussen stonden hem nog bij: ‘Ja, de meisjes van Hanegraaf…’ Maar het gesprek ging lang niet alleen over de Drie Gratiën van Princenhage. Samen lieten ze hun jeugdjaren herleven. Wat een genoegen om weer eens over die tijd te kunnen praten met iemand die het helemaal begreep…
Mijn moeder kon haar hele leven nog geen cornervlag van een doelpaal onderscheiden; ze kon de gespierde benen van de 17-jarige waarschijnlijk nog wel oproepen, maar dat hij met Abe Lenstra en Faas Wilkes had gespeeld…? Snuf en Snuitje had ze ook prima gevonden. En uit zichzelf repte Rijvers niet van zijn voetbaltriomfen. Ze moesten eerst alle middenstanders langs de Haagweg nog doornemen en wie er in de harmonie speelden en nog zo wat. Hij was vriendelijk, attent en compleet zichzelf.
Na die minireünie hebben ze elkaar niet meer ontmoet. Mijn moeder werd 96, hij 97. Maar toen ik zag hoe ze na anderhalf uur een tikkeltje beduusd afscheid van elkaar namen, had ik sterk het gevoel dat er iets was afgerond.
P.S. Zie hier voor het portret dat de NOS maakte ter gelegenheid van zijn 95ste verjaardag