Vandaag kijken we vooral plaatjes. Dat kan zo gebeuren. Trouwe Dagklad-lezers kennen mijn zwakke plek
[ongewenste BREINFLITS: in de rubriek ‘Hemd van het lijf’ in het Stentor-magazine wordt wekelijks het ‘medisch dossier’ van een BN’er doorgenomen. Erfelijke kwalen, atletisch vermogen, enz. Vanochtend Arie Boomsma (1,99 m, 100 kilo schoon aan de haak). Niet de lenigste en behendigste, naar eigen zeggen. Echt beklagenswaardig vond ik Arie pas toen hij onder het kopje ‘Zwakke plek’ deze anatomische zeldzaamheid onthulde: ‘Mijn knie is mijn achilleshiel.’]
… mijn zwakke plek: dat ik tijdens een onschuldige wandeling in de ban kan raken van iets ogenschijnlijk willekeurigs. En nergens anders meer aandacht voor heb. Zie bijvoorbeeld Laagbijdegronds. Daar waren het de Haarlemse putdeksels, maar vorige week…
We waren in Amsterdam, tegen zonsondergang. De Javakade lag er te mooi bij om niet nog even een op-en-neertje te doen langs de schepen.
Menige boekanier uit de Gouden Eeuw zou zich misschien omdraaien in zijn zilte zeemansgraf, maar mij konden deze dektuintjes wel bekoren.
En ook deze bemanning is misschien niet in de geest van Tromp, De Ruyter & Witte de With. Met dit soort decadente types win je de Slag bij Chatham niet.
Maar spoedig had ik alleen nog oog voor de meerpalen. Ze werden prachtig uitgelicht door (wie anders?) de ondergaande zon. Helaas was er geen meerpaleontoloog in de buurt die mij kon vertellen hoe oud het gebruikte hout was.
En hoe lang de landvasten (de scheepstouwen, zeg maar) er over doen om die met behulp van rusteloze golven zulke sierlijke welvingen in dat hout te schuren…? Het zo glad te polijsten? Ik weet dus eigenlijk niks (een andere zwakke plek van mij), behalve dat ze daar mooi stonden te zijn, als jaren ‘vijftig ‘bikini beauties’ bij een schoonheidswedstrijd.
Ten slotte nog een reddingssloep – de eigenaar zou ‘m nog een likje verf geven, maar het kwam er niet van. En zoals die dingen gaan…
Wie zelf een stukje meerpaal wil bezitten (dwz aanschaffen) kan natuurlijk terecht bij de vakhandel. Zie hier voor doorleefd hout met de sporen van ruige scheepstrossen.
P.S. Meer van deze dingen in de Dagklad-categorie Van die dingen.
Mooi idee: een robuuste nieuwe meerpaal voor je huis om je fiets aan vast te leggen met een AXA-certificaat voor de deugdelijkheid van het landvast… kost wel een paar jaar om die fraaie welvingen te krijgen, fietsen deinen niet.
Mooi!
Mooie column Marius over de reusachtige jukebox van je brein, vooral de laatste zin.
(Sraatjournaal april 2024)
Hoi Marius, we zijn weer terug in NL en las je Dagklad waarin je de fraai gewelfde vormen van de meerpalen beschrijft. Ik moest direct denken aan een andere naam voor meerpaal zijnde dukdalf, dat blijkbaar is afgeleid van de wrede Spaanse Hertog van Alva (Duque de Alba, Duc d’ Alba) uit de 80 jarige oorlog, die Filips II had aangesteld om het opstandige/ketterse volk in de lage landen een lesje te leren
“Wellicht gooiden de watergeuzen hun trossen om de meerpalen waarbij ze zich verbeeldden dat ze de strop uit haat symbolisch om de nek van de hertog gooiden”