Negentien

Ik ken meer krantendelers, maar dit is mijn favoriet:

Elke namiddag verschijnt vanuit een zijstraat een welgedane, blozende man in een lamswollen trui met De Stentor in zijn hand. Hij kuiert naar de voortuin van onze buren, waar De Telegraaf van die ochtend klaarligt. Voldaan wandelt hij weer terug, voor elke stap de tijd nemend, ongeacht de inferno’s, apocalypsen en vechtscheidingen op de voorpagina.

Jammer dat Carin Smolders het niet kan zien, zal ik vanmiddag denken als hij weer langskomt. Dat zou haar helpen het een en ander in perspectief te zien. In Trouw stond een artikel over deze ex-hoofdredacteur van  Brabants Dagblad, die een jaar geleden werd aangesteld en zich voornam daar een frisse wind te laten waaien. De website kreeg een prominentere plek (gaap!) en de ingedutte redactie kreeg van haar dit credo mee: ‘Vanaf nu maken we alleen nog verhalen die de mensen willen lezen.’

Smolders combineerde de scoringsdrift van Erling Haaland met de tact van een landbouwtrekker op het Binnenhof en het ethisch besef van een hyena uit een achterstandssavanne. Een journalist die tot 3 uur ‘s nachts had gewerkt aan een stuk over een steekpartij bij een bruiloft (smikkelen en smullen!) wilde zij de volgende ochtend per se om 7 uur uit zijn bed laten bellen om aan het bruidspaar te vragen hoe de wittebroodsweken tot dusver verliepen. Een redacteur die tegenstribbelde werd kort daarna overgeplaatst.

De frisse wind zwol aan tot een arctische orkaan en Smolders is in februari opgestapt. Opgeruimd staat netjes, lijkt me, maar wat bij Brabants Dagblad gebeurde staat natuurlijk niet op zich – de meeste regionale kranten zijn inmiddels datagestuurd. Onze eigen Stress-tor meent ook failliet te zullen gaan als het einde der tijden eens één dagje niet nadert in Heeten, Olst, Heino, Broekland of Laag Zuthem.

[Navrant: voor haar aanstelling in Brabant was Smolders werkzaam bij de Stentor/Stresstor, maar bij de sollicitatie kon geen navraag worden gedaan over haar functioneren.]

Is er nog een enclave waar de lezer terecht kan voor verhalen – soms met een muffe geur – die slechts een excentrieke enkeling wil lezen? Waar bezoekerscijfers niet ‘leidend’ zijn? Ach, laat ik mijzelf eens feliciteren: tussen de niet aflatende tornado’s in de mediawereld tikt de voltallige eenpersoons hoofdredactie al sedert 2005 onverdroten voort. De teller staat op 3634 stukjes, na precies 19 jaar Dagklad.

En als ik soms twijfel of ik door moet gaan, is daar altijd nog mijn lieve schoonmoeder, die mij een kaart stuurde en de hoop uitsprak dat Dagklad op 24 april 2025 zijn twintigjarig jubileum zal vieren.

P.S. Dagklad begon als ‘Raarlems Dagklad’ en noemde zichzelf toen bavocentristisch; een van de eerste stukjes heette Koetkekoet, over Haarlemse meerkoeten die hun nest met narcissen versierden. De foto maakte ik zelf, maar inmiddels heeft Photobucket er brutaal zijn brandmerk op geplakt, zie ik net. Bij de reacties staat ‘geinig, Jaspers!’ Die was van Aad de Bruijn, en terwijl ik dit stukje redigeerde zag ik een reactie binnenkomen van diezelfde Aad. Zoals iedereen tot vervelens toe zegt: daar doe je het voor! Ook Rigo Reus was destijds al van de partij trouwens.