In Gulliver’s Travels heb je de Big-Endians en de Little-Endians: een tweedeling die de samenleving splijt over de principiële vraag hoe de bewoners van Liliput hun gekookte eitje moeten aanvallen. Moet eerst de brede kant van de schaal kapot (zoals de traditie wilde) of (zoals een keizerlijk decreet later verordonneerde) eerst de smalle kant? De gemoederen lopen hoog op.
Dat zie ik zelfs in ons eigen stukgepolariseerde Nederland niet gebeuren met de nieuwe, vaste melkdop. Niettemin, vanochtend plaatste Trouw een ingezonden brief waarin een terugkeer werd bepleit naar de oude, vertrouwde losse dop. Het was de schrijver (uit Maasland) overkomen dat de nieuwe dop terugschoot. Terug de straal in. Zien jullie het voor je, lezers lactoseminnend of -mijdend? Morsen, verspilling, keukensponsjes op – dat zal je altijd zien! – de melkschenker uit zijn hum en sas en schik en nopjes.
Een Salomonsoordeel pro of contra vaste dop ga ik hier niet geven, al was het maar omdat ik dat niet heb. Het gaat mij hier om mijn eerste reactie bij mijn eerste ‘vaste’ dop. Die was negatief. Ik zat al in het antivastedoppenkamp eer ik de nieuwe dop op zijn merites had beoordeeld. Ik was al tegen voordat ik goed had geluisterd naar het heldere doch subtiele klikje waarmee hij openspringt en sluit. Of me had voorgesteld wat een kick het voor de ontwerpers moet zijn om, na vele jaren van experimenteren, ‘hun’ dop eindelijk in productie te zien, miljoenen per dag. Of voor ik me herinnerde dat de losse doppen me best vaak ontglipten.
Nieuwlichterij, had een schel stemmetje direct geroepen. Dat beviel me niet. Datzelfde stemmetje was waarschijnlijk ook tegen invoering van de strippenkaart. En tegen de afschaffing van de strippenkaart. En het was allang vergeten dat het zich ooit had gekant tegen kartonnen melkpakken in plaats van flessen.
Gelukkig las ik onlangs een artikel over de wasbeer; het lijkt een kwestie van tijd of die ‘verovert’ slinks ons land. Laat maar komen die guitsnuit, dacht ik meteen. Beetje leven in de brouwerij. Pas later zag ik dat ze van alles mollen en lage streken uithalen en woningen kraken.
Toch was ik blij dat mijn eerste reactie ‘ja’ was. Want een ‘nee op alles’-mannetje wil ik niet worden.
De schrijver (uit Maasland) heeft het in haar/zijn/hun brief over een ‘fles’ waaraan de dop vast zou zitten, niet over een ‘pak’ (Ja, nu wordt het wel wat verwarrend.)
Van de blikjes belandden veel losse lipjes op plekken waar dat ongewenst was: in buiken van vogels, of ergens los in het milleu.
Dus nee,
beste Jac.van der Lee,
denk (o.a.) aan der vogelen maagwand,
en hou Maasland aan kant.
Zie geen beren op de was of op de weg,
maar werp pak & dop in z’n geheel weg.
@Rigo: Ja, je hebt gelijk, ik had het kopje ‘Vaste dop’ gezien, met de omineuze eerste zin: ‘Alle vernieuwing is nog geen verbetering.’ Daar kon ik wat mee! Bij de pakken hindert de dop de straal trouwens niet, die dop kun je keurig rechtop zetten.
Tja jemig, een nee kan toch ook heel positief zijn?! Ik zeg zowiezo nee tegen melk behalve dan die van haver of amandel en ervaar dat als heel positief. (Mijn plakje kaas staat nog in de wacht) En in jou geval kun je makkelijker een losse plastic dop sparen; voor blindegeleidehonden! Al kun je zo’n vaste dop best lostrekken. (Ik spaar al 4 maanden en heb nog geen blindegeleidehondteennagel bij elkaar gespaard)