Dagklad is al een tijdje niet verschenen. Moeten jullie je zorgen maken, trouwe lezers?
Ja. Mijn diepste instinct is om rottigheid te overgieten met een humorsausje, maar soms kun je het niet mooier maken dan het is. Die bus 7 uit het stukje hiervoor rijdt naar het Isala Ziekenhuis. En ik schreef eerder over mijn honderd-dagen-hoest, die met wat geluk kinkhoest zou blijken te zijn. No such luck...
Rond Pinksteren was ik zo kortademig dat we naar de huisartsenpost gingen. Achter de linkerlong zat een sloot vocht, die ze de drie dagen daarna aftapten. Het vocht werd onderzocht en ze maakten een CT-scan. Ik moest rekening houden met iets kwaadaardigs, waarschuwden ze. Nou ja, ik had nooit gerookt, dat gaf hoop.
Die hoop werd vorige week dinsdag subiet de nek omgedraaid. Het kon eigenlijk niet slechter: longkanker van een zeldzame soort, uitgezaaid. In Nederland was geen medicijn te krijgen. Na vier minuten zei ik tegen de oncoloog: ‘Dus we kunnen weer gaan, komt het daarop neer?’
Dat was zijn eer te na. Héél misschien… Terug gingen we met bus 161 en reden naar Wijhe in het besef dat dit waarschijnlijk mijn laatste zomer was. Voor zover je het ‘besef’ mag noemen.
Toen we de voordeur opendeden, rinkelde de telefoon al. De naaste familieleden wisten dat we de uitslag zouden krijgen en waren ongerust. Waarna we steeds nieuwe mensen moesten vertellen van de genadeloze diagnose.
Steun en medeleven kwamen los, zo veel dat ik soms niet wist wat ik ermee moest. Ons hielp het enorm. En er was iets raars. Op de een of andere manier maken mensen zich een voorstelling van je wanhoop. Dan zaten Sylvia en ik hier de godganse dag als twee levensgrote sculpturen van gestold verdriet, wachtend op het einde.
Zelf proberen we er tussen het janken door het beste van te maken. Er komen ontroerende herinneringen los, muziek klinkt anders en af en toe hoest ik zelfs een grapje op. Degenen die sinds vrijdag op bezoek waren gingen vrolijker weg dan ze kwamen, durf ik te zeggen. Er gaan vreselijke dingen komen, maar voorlopig is er in mij nog een restje veerkracht en kunnen de ogen nog sprankelen.
Ga je erover schrijven, willen sommigen weten. Dat laat ik graag in het midden. Ik wil niks forceren, ik weet niet hoe lang ik heb. En ik vind mijn eigen aftakeling niet zo interessant dat ik iedere dag een foto van mijn vermagerende gezicht wil plaatsen met de laatste onheilstijdingen van het medische front. Maar als ik genoeg zuurstof kan vinden en de typvingertjes jeuken, weet ik jullie te vinden.
Als de kikker poseert bij de tuinvijver, plaatst ik misschien nog een foto, en verder… Dit stukje heet niet voor niets ‘Uitgeklad’.
Whaaw, verbijsterend, naar adem snakkend lees ik dit onwerkelijke bericht. Man, dit kan niet waar zijn…
Don’t give up….sterkte!
Wat een ‘mooi’ stuk Marius!
Lieve Marius
Ik wou dat er een toverwoord bestond dat in één klap alle verdriet, pijn, onrust, ongeloof en wat al niet meer, in één klap weg kon nemen.
Ik zou het hier heel groot en dik opschrijven.
Héél veel dikke knuffels ook voor Sylvia.
😘💕 Tineke
Wat heftig om te lezen, Marius. Ik weet niet wat te zeggen, eerlijk gezegd. Mijn gedachten zijn bij jullie beiden,
Many hugs,
Leo
Tjee, Marius.
Wat een verschrikkelijk bericht.
Heel veel sterkte voor jou en Sylvia
Harry
Lieve Marius, hier schieten woorden te kort. We kunnen niets anders doen dan intens mee leven en jullie alle kracht van de wereld wensen. Hanny en Kees Groenhart
Ach wat een verdrietig bericht! Jullie zijn samen (en ieder voor zich) zo’n mooi voorbeeld van een liefdevolle relatie in onze soms zo kille samenleving. Dat juist jullie nu getroffen worden door zo’n tijdbom. Het stemt me verdrietig, boos en opstandig. Heel veel sterkte!!
Anton
Wat een verschrikkelijk bericht, Marius. Heel veel sterkte en ook jij, Sylvia. Heel veel sterkte toegewenst allebei.
Ach Marius, wat een naar bericht. Ik lees je stukjes altijd met veel plezier (en geniet van de mooie foto’s). Sterkte voor jullie beiden en geniet van mooie momenten.
Patty
❤️💋
Zelfs met het eind van zijn leven in zicht weet Marius als geen ander met relativerende bijna zelfspot zijn bewonderaars en diep te raken.
Marius, schrijfvriend, jouw inspiratie wordt nooit ‘uitgeklad’
Bert
Marius en Sylvia, sinds jullie poëtische rondleiding door ons buurtje in Haarlem ben ik fan van jullie allebei. Dagklad was een lichtpuntje dat mij ook in mijn donkere dagen altijd een glimlach bezorgde, dank daarvoor. En goed navoelbaar dat er nu vooral tijd en energie aan elkaar besteed gaat worden na de vreselijke diagnose van Marius. Kusje uit Haarlem, adieu
Marius: je kent me niet anders dan door mijn onregelmatige reacties op je stukjes.
Maar ik volg je al jaren en in zekere zin ben je een deel van mijn leven geworden. In ieder geval voor het deel dat zich op internet afspeelt. Daardoor heb ik een indruk van wie je bent en waar je voor staat. Ik zie overeenkomsten met mijn eigen voorkeuren, inzichten en meningen. Als je in Dordt zou wonen, zou je zomaar een goeie vriend kunnen zijn, bij wie ik regelmatig langs ga.
Eén en ander leidt tot het gegeven dat ik méér door dit bericht ben getroffen, dan wanneer het was gekomen van, bijvoorbeeld, een neef of nicht, waar ik nog elk jaar een kerstkaart van krijg, maar die ik al jaren niet gezien heb.
Wat moet ik verder zeggen? In situaties als deze ben ik toch al vaak te lang van stof.
Ik hoop toch zo af toe nog wat van je te lezen, laat ik het daar maar op houden.
Hoi Jasper ,
Van Bram kreeg ik je “‘laatste “(?) dagklad toegestuurd. Wat een rot nieuws. ! ( ik druk me netjes uit ) . Goed je nog gezien en gesproken te hebben op de trini reünie
Sterkte en een liefdevolle laatste periode .
Xx Agnes , ook
Namens Michiel
Hoi Marius,
Ook ik kreeg jouw uitgeklad dagklad doorgestuurd van Bram. Een K-bericht, een ander woord kan ik niet zo gauw bedenken.
Jammer dat ik jouw stukjes niet heb gelezen. ‘Uitgeklad’ is mooi en raak. Onze leraar Nederlands van het Triniteitslyceum zou er trots op zijn.
Sterkte en veel liefde en vriendschap om je heen in jouw laatste levensfase.
Oud-klasgenoot Hanneke Heeremans
Ach Marius, wat is al het ander dan ineens triviaal.
Hou je sterk.
Het is een voorrecht je te kennen.
Beste Marius,
Van 1985 tot 1987 zat ik op het Zaanlands Lyceum was jij mijn leraar Engels in 5 en 6 vwo. Bij toeval kwam ik kort geleden op deze site terecht en lees ik jouw stukjes met veel plezier en herken daarin ik jouw relativerende en soms spottende toon die jij toen ook al had. Het vreselijke nieuws in het laatste dagklad heeft mij toch behoorlijk geraakt. Ik wens jou en en jouw partner heel veel sterkte in wat voor jou misschien voelt alsof je in een slechte film terecht bent gekomen.
Peter
Lieve Marius,
Je wil jezelf niet meer vastpinnen op een
regelmatige stroom aan stukjes, natuurlijk, maar ik hoop toch dat je nog wat doorkladt. Je ziet jezelf als vertegenwoordiger van de lichtvoetigheid, en dat ben je ook, maar volgens mij ben jij – misschien juist daarom? – als schrijver op je best in zware tijden. Hou je (nog even) haaks xxx
Wat een akelig nare tijding kreeg je te horen, wat erg. Sterkte. Ook voor de Huisdichteres. Dagklad (en z’n voorganger) waren/zijn toch een van mijn zekerheden op het internet.
Lieve Marius,
Wat een afschuwelijk bericht. Mensen als jij zijn onmisbaar. Je stukjes leren ons wat afstand te nemen en om met een mildere blik naar de zaken te kijken. Of gewoon lekker te ontregelen zoals je bij de leerlingen vaak deed.
Ik hoop dat je de kracht en de wijsheid hebt om dit tot het einde toe vol te houden. Sterkte en liefs voor jullie beiden.
Ach Jezus, en ik maar denken: ze zullen wel op vakantie zijn; de Hebriden of zo…. Maar aan deze Dagklad-aflevering kan ik alleen maar machteloze woorden toevoegen zoals die van hiervóór, woorden die op momenten als deze zienderogen hun betekenis verliezen. Ik bewonder je moed om dit te delen met ons. Marius, ik wens jou en Sylvia vooral rust de komende tijd.
Schokkend nieuws, juist ook door de elegante formulering ervan. Ik wens jou en natuurlijk ook je vriendin heel veel sterkte, en hoop dat je de tijd die je nog rest zo plezierig of althans zo zinvol mogelijk kunt besteden.
Geschokt en bedroefd. Ik heb even een paar dagen nodig gehad om het nieuws te laten bezinken. In de jaren 80 was je twee jaar mijn leraar op het Zaanlands. In korte tijd was je een van mijn favoriete leraren. Je enthousiasme was aanstekelijk en je had (en hebt) een geweldig gevoel voor humor. Dus toen ik (helaas pas) in 2009 het Raarlems Dagklad ontdekte was ik meteen een van je trouwste fans. Elke dag keek ik of er een nieuw stukje was verschenen en als dat zo was, moesten de dagelijkse beslommeringen maar even wachten. Na het lezen had ik vaak een glimlach op mijn gezicht en voelde het leven weer iets lichter. Lieve Marius, heel veel dank voor de mooie herinneringen en de vele jaren leesplezier. Ik wens jou, je vrouw en familie heel veel sterkte en kracht.
Freya
Beste Marius.
Ik moest “Dagklad”Uitgeklad””, herlezen, alvorens jouw trieste bericht, pas echt tot mij doordrong. Een verschrikkelijk bericht.
Mijn gedachten zijn bij jou en Sylvia
Veel sterkte en kracht voor de komende periode.
Wim
Lieve Marius en Sylvia,
Wat een naar bericht. Jullie zijn zo’n twee eenheid in de kunst en in het leven.
Ik haal me vaak op aan jullie doorluchtige proza en poëzie. Ik hoop van ganser harte dat jullie elkaar nog heel lang mogen vasthouden en tot steun kunnen zijn. Ik wens jullie heel veel kracht en liefde! Altijd! Renée
Lieve Marius,
Wat een ontzettend verdrietig bericht.
Ik wil jou en je dierbaren, via deze weg, heel veel sterkte wensen gedurende deze dagen.
Ik vergeet jouw humor, levenslessen en het zijn van my all time favorite teacher nooit. De beruchte vreugde ader, jouw ad rem opmerkingen en het zijn van Marius. Zelfs 23 jaar nadat jij mijn Engels docent was herinner ik mij nog steeds hoe jij vrolijk op school rond huppelde en vaam een glimlach bij anderen tevoorschijn toverde.
Afijn voor nu heel veel sterkte ❤️
Veel liefs,
Jenna
Sommige mensen wandelen je leven binnen en nestelen zich meteen in je hart. Jij en Sylvia zijn sommige mensen. Jullie kaart staat te pronken op mijn aanrecht en ik kijk er zo vaak naar, lees hem en meteen komt er een glimlach om mijn mond. Jeetje Marius…. wat kunnen jullie zo’n kaart nu zelf goed gebruiken. Wat een verdrietige maar ontzettend dappere en sterke dagklad dit. Eén die je liever niet wilt lezen maar toch weer met bewondering in je opneemt. Hartemensen zijn jullie 🩵
Heel veel sterkte en kracht samen🙏🍀
Wat een ontzettende schrik voor jullie. Heel veel sterkte.
Max
Beste meneer Jaspers, beste Marius,
Wat een ontzettend naar en verdrietig nieuws voor jou en de jouwen. Sterkte en geluk gewenst. Ik ben dankbaar geweest voor je lessen en je was niet alleen een fijne leraar Engels, maar, ik heb het je nooit zo verteld, ik vind je een erg fijn mens. Dank daarvoor.
Bastiaan Beerman
Van het Felisenum (2015 afgestudeerd)
Ook namens Jip van der Haak, Wessel van Deursen en Fabio Matarrese.
Marius, ongelofelijke lieve en goeie kerel!!
Waarom jij? De laatste tijd meer ‘nare’ berichten van deze orde ontvangen. Soms snap je niet wat er aan de hand is.
Zie ik je dan nooit meer wandelen door Vorchten en de Marledijk, bel je dan nooit meer spontaan aan????
Ik schrijf dit ergens in Nederland waar het even heel stil om me heen is…..ik word van jouw ‘geklad’ heeeel stil……hoe kan dit??
Waarom jij??
Heerlijk in de IJsselvallei neergestreken en dan dit……
Sorry, maar ik laat mijn gedachten ook even gaan naar Sylvia die samen met jou dit moet verwerken. Als ik wat voor je dien kan….al was het maar als taxichauffeur.
Willum
We hadden je Dagklad nog niet gelezen omdat we in Engeland zitten. We lezen net een bericht van Sylvia. Wat moesten we schrikken van dit ongelooflijke verhaal dat echter zo vreselijk pijnlijk en waar is.
De rest schrijf ik liever via de app.
Heel veel liefs,
Mariel en ook van Thijs
Lieve Marius en Sylvia,
Dikke knuffels en hou elkaar stevig vast!! 🥰🫶
Beste Marius,
Jeetje, wat een zwaar nieuws. Ik kan hiervandaan niet eel anders doen dan jullie beiden veel warmte en liefde toewensen van alle lieve en leuke mensen die jullie omringen, waartoe ik mezelf gemakshalve ook reken. Ik hoop jullie gauw weer in het echie te ontmoeten en te omhelzen.
Liefs,
Jan Willem
dan maar op z’n nieuw zeelands … fuck-fucker-fuckst. heel veel liefs aan jullie bei, lieve Marius en Sylvia.
Kutzooi. Vanuit deze hoek van het wereldwijde web leven we met jullie mee.
Lieve, lieve Marius,
de bodem onder jullie leven weggeslagen. Wát een rotstreek! Van wie of wat?! Onbekend. Geen smoel om de grijns vanaf te beuken.
Alle goeds en liefs, Ria
Ja jezus… ook dat nog. Ik wil graag een grap maken, iets met een kikker of zo. Maar soms leent de werkelijkheid zich slecht voor grappen. Zoals nu. Wat een wrede verstoring van geluk. Heel veel sterkte voor jullie allebei. Vanaf de rive droite van het Spaarne dat op dit moment nuttelozer dan ooit voorbij lijkt te stromen. X
Respect voor de ongelofelijke kwaliteit van het stukje met de titel ‘uitgeklad’!
Lieve Marius en Sylvia,
Wat een kutbericht. Heel veel sterkte.
Oef, Marius. Wat een ongelooflijk kut nieuws. Stilte.
Hans
Ha Marius
Man wat laat je mij schrikken. Wat een heftig bericht. Ben zelden verlegen om woorden. Maar nu wel. Alle sterkte! Toon
Tjeetje Marius, wat een enorm heftig bericht heb je hier verpakt in een echte Dagklad. Heel veel sterkte allebei. Christel
Lieve Marius,
Zo nu en dan je Dagklad gevolgd en gelezen dat je Haarlem hebt verlaten . Je columns waren altijd zo leuk en treffend. En nu deze laatste , wat waardeloos en in en in verdrietig voor jullie. Hoop zo dat jullie nog steeds kunnen genieten van jullie relatief nieuwe stek . Ben ook blij dat ik je nog gesproken heb op de laatste reünie , zoals altijd met de licht spottende ondertoon. Wou dat ik iets voor je kon doen. Lieve Groet, hou je haaks en niet alles wat kan hoeft hè. Beetje kwaliteit van leven dat is belangrijk.
Anneke
Ik had je al een tijdje niet meer in mijn Facebooktijdlijn voorbij zien komen, dus ik ging even bij je kijken. Daar trof ik dit bericht. Wat een afschuwelijke tijding!
Marius, ik ben blij dat ik je via Dagklad heb leren kennen. Een bijzonder mens, opmerkzaam, een fijn mens.
Ik hoop dat je klachten tot heel dichtbij het einde draaglijk zullen zijn en dat Sylvia en jou nog veel quality time gegeven is.
Lieve groet,
Paula
PS. Je moeders woord lentesluiers neem ik met me mee. Al een paar jaar heb ik in het voorjaar, als ik een lichtgroene treurwilg zie, de neiging om een foto te maken en aan jou te sturen.
Zo ook bij de bushalte IJmuiden aan Zee, uitkijkend over het zomerse haventje met masten, stagen en wapperende vaantjes, dat zo surrealistisch afsteekt tegen de grauwe muur van Tata’s gebouwen, schoorstenen en rookwolken. Dan denk ik, Marius zou deze foto ook maken. Sterker nog, hij heeft zoveel in Haarlems ommelanden rondgestruind, hij heeft deze foto vast in een van zijn mapjes zitten. Vandaar dat ik ‘m nooit aan je geappt heb 😉
Hey daar….
Erg stil van.
Houdt moed is een van mijn weinige lijfspreuken.
Of ik jullie dat kan wensen is de vraag, toch doe ik het.
Een warme groet aan Sylvia en jou uit het verre Haarlemtown.
Lieve alle nabestaanden van Marius,
Deelneming, gecondoleerd
Ik las Marius’ berichten in Straatjournaal altijd als eerste. Uitgerekend tijdens het lezen van zijn boek, op vakantie, is de kans op een nieuwe prachtige column definitief verkeken.
Liefst & sterkte, mar ook mooie herinneringen en trots!
Dag ‘Kaerel’,
Bedankt voor je verschrikkelijke Gatsby, de Convalescent Cat in Winter, en de vis die me de GUNNEL (dolboord) leerde, met zijn coarse white flesh.
Je was een legende wat mij betreft, die voor veel plezier zorgde naast (toch) het effectief uitvoeren van onderwijs. Goede herinneringen, rust zacht.