Vanochtend verbeeldde ik me ik dat genezen was: alle uitzaaiingen als bij toverslag terug in hun hok; ik bezat twee noeste longen die geen twijfel kenden en me zelfs in de grafietwolken van Harsco zonder haperen van zuurstof zouden voorzien.
De dagen daarvoor was het een ander verhaal. Die longen zwoegden en zwoegden dag en nacht voor me maar het effect bleef uit. Zolang ik niks deed ging het net, maar vier stappen de kamer in en ik vreesde om te zullen vallen. Ik sliep niet meer. Verloor soms de moed. Mijn onvolprezen huisarts verzon een list: een heen-en-weertje Isala Zwolle, en daar aan de drain. ‘s Avonds weer thuis.
We hadden al afgesproken dat een vriend ons zou brengen, maar toen we belden om de afspraak te bevestigen, bleek er voorzien te zijn in een ambulance. Ja maar…?!?
Het bleek geen luxe. Ze klapten de brancard uit en ik verzamelde moed voor de benodigde drie stappen. ‘Meneer’, ik krijg het al benauwd als ik naar u kijk’ zei de chauffeur. De monitoren gaven hem later gelijk en anders wel mijn bezwete rug en angstige ogen. Met een zuurstofslangetje in de neus ging het beter.
De jonge vrouw ging naast mij zitten om haar administratie bij te werken, Ik gaf een beknopte toelichting. Je zou denken dat ze bij hun werk hun dagelijkse portie leed wel krijgen, maar haar ogen schoten onthutst van het papier naar mijn gezicht en terug naar het papier. Ze was ontdaan. Ze vond het niet eerlijk. Wij waren al zes weken bezig ons wrede lot te verwerken; haar leek het vol te raken, zonder verdoving. En daarna stelde ze precies de juiste, inlevende vragen.
De ingreep zelf viel enorm mee. Het slangetje werd ingebracht en de linkerlong plaste zich leeg met een braaf straaltje, zonder enige hapering of gesputter. Na anderhalf uur zat er 2,2 liter rose-rood pleuravocht in de opvangzak en ik mocht naar de ambulance.
Onderweg hoestte ik nog steeds – een nieuwe, droge, niet te onderdrukken Kalasjnikov-hoest, die niet kon verhinderen dat het gesprek opbloeide. De bijrijder kende de omgeving goed, al woonde hij nu elders. ‘Ga hier eens rechtsaf’ zei hij tegen de verbaasde chauffeur, waarop hij een route improviseerde langs hem dierbare plekken. Bij Windesheim en Herxen ging het over landweggetjes en achterafpaadjes. Wanneer ik ze herkende, besefte ik dat mij een laatste kans werd geboden ze te zien. Idem voor de laatste kilometers langs de IJssel-dijk. Wat een toegift!
Vanochtend werd ik wakker met zin in de dingen. Dit zou geen doorkomdag worden. En zo kan het gebeuren dat hier na Uitgeklad ineens een nieuw stukje verschijnt.
(Natuurlijk had ik mijn krachten lelijk overschat en heus, er is geen wonderbaarlijke genezing opgetreden, maar goh, wat was ik blij met het herkregen elan!)
Gek eigenlijk; jij weet het al; jij hoeft je in zekere zin geen zorgen te maken. Wij weten het nog niet en zouden ons dus zorgen moeten maken. Of vergis ik mij?
Ben toch blij weer een pennevrucht van jou te mogen lezen.
Zondag, op de dag van het Berlijnse Ordeal, op weg naar Stockholm, testament bespreken met twee alweer oude kinderen. Zie er tegenop. Groet aan jou en je meisje….
… vers ELAN! na eerder schijnbaar UITGEKLAD ! Heel blij mee XXX Julia
Wat een reis in de ambulance en terug uit het ziekenhuis heb jij meegemaakt, wat een kampioen ben jij, ik hoop dat jij geniet vanavond van de halve finale van Nederland tegen Engeland en van een prachtige actie van Simons nu net.
Goed om je weer te lezen! Stiekem hoop ik op ‘niet de laatste’. (Na de onterechte penalty kon ik het niet meer aanzien, laf, ik weet het; ik liet de mannen in de steek.) Leuk, die omweg over achterafpaadjes. Ik ga er niet over maar weet je wel dat gewone auto’s daar ook mogen komen?
Wat zijn er toch veel mooie mensen om ons heen.. en jij bent er sowieso een van.
wat ben je toch een lekker ding!
en over oranje: Gerrie zei vanmorgen dat ze zo’n zin had om wuppies te verbranden.
ik beaam.
XX
fijn dat je weer ingeklad bent, heb je gemist!! …en o wat een avonturen! ben blij voor je…hopelijk ben je vandaag net zo fris wakker geworden als gisteren.
x x sanja
Marius, je schildert nog altijd met je woorden. Dank voor het openen van een raampje op je leven nu, in deze zo moeilijke tijd. Dat je opluchting gepaard ging met een rondreis door je geliefde terrein daar in het oosten! een onverwacht schone wending.
Lieve Marius,
Wat een onverwachte verrassing om zo’n ontroerende Dagklad van je te ontvangen. Fijn om te lezen dat je zulke inlevende mensen om je heen hebt. Ik word stil van je positieve woorden en je montere foto. Sterkte en veel liefde toegewenst.
Wat fijn dat het niet alleen bergafwaarts gaat maar soms ook weer een stukje omhoog! En die lieve zorgmedewerkers toch 💙
Beeldschoon hoe je met tegenstribbelende longen zo’n prachtige reiservaring optekent.
Lieve Marius
Wat fijn om toch weer een stukje van je te lezen en wat een lieve ambulance chauffeur.
Heel veel goeds en knuffels😘💕💐🌷🌺🌻🌸
Goed dit te lezen. Je bent het gelukkig nog niet verleerd. En wat een leuke titel. Daar hoort een boek bij.
Die Marius toch. Strijdbaar en met woorden spelend alsof er even niets aan de hand is. Ik wens je nog een paar van die mooie momenten.
Lieve Marius,
Wat een ontroerend verhaal en wat fijn om weer wat van je te lezen. Ik wens je heel veel sterkte in deze strijd met een lieve groet Michaëla
Marius, je bent een levenskunstenaar en ik hoop dat je jezelf beter kunt toveren. Dank voor t delen van deze bijzondere hartverwarmende ervaring.
Wat vreselijk mooi.
Liefs!
Prachtige Dagklad!
Prachtige titel!
Prachtige ambulance actie!
Heel lief van die chauffeur en jij gelukkig toch nog niet uitgeklad!
Wat zijn er mooie mensen op de wereld.
Meester Jaspers, “wie schrijft, die blijft” zeggen ze. Dus voorlopig niet uitkladden, gewoon blijven doen! Heel veel sterkte, liefs en groeten.
Lieve Marius,
Als iemand de term ‘moedig voorwaarts’ waarmaakt, ben jij het. Pluk de dag. Ik leef met jullie mee. Liefs.
https://m.youtube.com/watch?v=0h9oXuntYJE
Dag Marius, vanmorgen las ik je onheilstijding, verwoord op een wijze die jou zo uniek maakt! Mijn gedachten dwaalden onmiddellijk af naar de zeventiger jaren toen wij elkaar leerden kennen op het voetbalveld in het Noorder Sportpark in Haarlem. Inderdaad, wij deelden in ieder geval twee passies, de liefde voor voetbal en die voor de Britten! ( nu wat minder maar dat gaat wel weer over). Toen wij voetballers verkasten naar Overveen, waar later het politiebureau zou verschijnen, werd ons studententeam bijna door dezelfde politie in een busje afgevoerd, omdat wij weigerden ‘hun’ terrein te verlaten; gouden tijden!! In die jaren kwam ik ook veelvuldig bij een goede, oude vriend van mij over de vloer, Jaap Gmelig Meijling. Hoewel hij cum laude voor diverse studies aan de TH in Delft was geslaagd koos hij er toch voor een eigen praktijk te starten om mensen te helpen die het moeilijk hadden in hun leven; hij was namelijk ook helderziend begaafd! De uitspraak die mij het meest van hem is bijgebleven was toen ik weer eens in de put zat: Jantje Willem, “het eeuwige leven heb je al, geniet er nou eens van”! En die uitspraak wilde ik je niet onthouden Marius, er is denk ik zoveel meer……Mooi ook als je terugkijkt op je leven, wat ik bijna dagelijks doe, hoe bepaalde mensen een enorme rol hebben gespeeld en dat hoeven niet enorme verhalen te zijn maar vaak ook een enkele zin of zelfs een enkel woord! En jij kent de kracht van het woord als geen ander Marius!. Ik wens jou en je geliefden heel veel sterkte toe in deze ‘rare’ tijd. Graag wil ik besluiten met een citaat van een gewaardeerd collega van jou, Kahlil Gibran; “ een korte tijd rusten in de wind en een andere vrouw zal mij dragen”!( uit the Prophet) Al het goede Marius en wellicht tot ziens
Jan Willem
Wat mooi, Marius.
Geen woorden voor…
Geen woorden voor ..I
Marius
Veel sterkte en elan
lang geleden
kwam ik je lokaal binnen
het was in de pauze
of na de normale uren
je had luid sjostakovitsj aan staan
fantastische muziek
houd je van deze brandweer muziek
vroeg je
zeker zei ik
nu eindelijk weer eens dagklad gelezen
en verdomme
je bent ziek
sterkte
oud-collega Antonie van den Berg
Lieve Sylvia, ik las het nieuws. Omhelzing met duizend armen.