Lieve lezers van Dagklad,
De meesten van jullie weten het al, of vermoedden het. De voltallige eenmansredactie van dit weblog is inmiddels aan zijn ziekte overleden. In Uitgeklad schrijft Marius over zijn diagnose en nam hij min of meer afscheid van zijn lezers. Velen hoopten dat er toch nog nieuwe stukjes zouden komen, maar Marius stopte vanaf dat moment zijn schaarse energie in het leven en de mensen die hij nog graag wilde zien. Uitzondering hierop is Ambulance touristique. Een echt jasperiaans avontuur, dat móést worden beschreven.
Het is ontroerend en troostend om te lezen en te horen hoe verknocht sommigen van jullie aan de ‘kleinsteedse amuses, klinische observaties, ijle impressies, onwrikbare vooroordelen, columnini, af en toe een tirade met voorbedachten rade’ waren. Ik snap het! Mijn nooit gestopte verliefdheid begon tweeëntwintig jaar geleden met zijn zeer originele mails en columns die hij toen al schreef over o.a. het onderwijs en zijn schaakclub (geen onderwerpen waar ik om zat te springen, maar zoals hij erover schreef…). Die stukken zijn nog steeds te lezen, alle columns zijn door vriend Arno de Bruin liefdevol samengebracht op https://arnodb.nl/marijas/. Een rijke bron voor wie er – begrijpelijk – geen genoeg van kan krijgen.
Een nieuw Dagklad was elke keer een klein feestje in huis. Verse sprankelingen! Ik was de eerste lezer, mijn kritische blik kon hij verdragen, maar ingrijpen was bijna nooit nodig. Als er een stukje ging komen, hing dat in de lucht. Meestal na een wandeling. Hoe hij het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar tijdens al onze wandelingen gebeurde wel iets grappigs, moois, ongewoons (het kan natuurlijk ook zijn dat dat altijd overal gebeurt, maar dat je het maar net moet opmerken, zoals Marius deed). En dan ging dat leuke hoofd ermee aan de haal, foto erbij en hop de wereld in.
We hebben vele jaren door de ogen van Marius naar de wereld mogen kijken. Marius is er niet meer, maar het kijken – net even anders – zouden we gewoon kunnen blijven doen.
Het overlijden van de mens en schrijver Marius Jaspers is niet onopgemerkt gebleven, getuige de vele in memoriams die zijn verschenen. Ze zijn hieronder te lezen.
Veel dank aan Bart Gijswijt die al die jaren het technische onderhoud aan het weblog heeft verzorgd. En enkele jaren geleden een leeuwenwerk verrichtte toen na een verplichte verhuizing alle foto’s leken te zijn verdwenen. Bart heeft alles teruggevonden en teruggezet. Hulde!
En dank aan jullie, trouwe volgers, ad-hoclezers en vaste reageerders. Het weblog blijft voorlopig online. Dagklad, de Haarlemse jaren is nog verkrijgbaar, o.a. bij de Straatjournaalverkopers in Haarlem. Naar Da’klod, de Wiejese jaoren wordt toegewerkt.
Wat ontzettend fijn dat je dit met ons deelt, Sylvia.
Het kijken op zijn Marius’ moeten we gewoon blijven doen, als postuum en blijvend eerbetoon.
Er rest ons slechts “koesteren”….
Dank je wel, Sylvia.
Lieve Sylvia,
Ik heb blijkbaar een paar maanden onder een steen gezeten….😢
Heel fijn dat ik nu weer ’bij’ ben. De bijzondere ontmoeting met jullie aan de IJssel bij de frietjes/snacks staat in m’n geheugen gegrift en brengt ☀️ op bewolkte dagen!
Veel kracht, alle goeds en liefs gewenst 🍀
Mijn enige bron met betrekking tot het wel en wee van Marius was dit blog.
Ik heb de link op mijn eigen blog onder het kopje “ook lezenswaardig” en daar zag ik zojuist dit bericht.
Inmiddels is Marius dus al ruim twee maanden niet meer onder ons.
Bij wijze van spreken dan, hè. Een mens is pas ècht dood, als niemand meer aan hem of haar denkt. Dat zal bij Marius nog wel even duren, denk ik.
Bedankt dat je ons, nog onwetenden, op de hoogte hebt gebracht, Sylvia. En goed om te weten dat er nog uitwijkmogelijkheden zijn, wat de teksten van Marius betreft.
Dankjewel en liefs