Marijas

‘Wat zijn de vrouwen groot’ zong Jeroen van Merwijk ooit (‘ik lag laatst op het strand, ik denk, daar ligt een rondvaartboot’). Gisteren bij De Vries had ik een soortgelijke ervaring, maar dan met boeken.   Bij De Lyrics van Paul McCartney kom je er niet met een linnen draagtasje, een vorkheftruck is wel het minste. En er lagen meer boeken van een formaat waar salontafels met een onderliggende aandoening… Lees verder »Grote Houtstraat-omnibus

“Ik heb totaal geen energie, ik weet niet hoe het komt. Want de echt zware roosters krijg ik nog niet eens,” zei de jonge vrouw aan de andere kant van het gangpad in de bijna volle coupé. De energie om haar mondkapje voor te doen had ze evenmin kunnen vinden en toen haar wederwaardigheden in dienst van de kinderopvang de opmaat leken te zijn voor een reisvullend gesprek besloot ik… Lees verder »Scherpslijper

Ik lijd aan hormofobie. En nee, die ‘r’ is niet verdwaald. Ik erger me vooral aan het kwistig sproeien met hormonen in het dagelijks spraakgebruik. Mikado-spelers, amateurmacrameeërs, watjeblazers en alle anderen wier hartslag de 50 incidenteel overstijgt, beweren na gedane zaken zonder blikken of blozen dat de adrenaline hen door de keel gierde (of door de aderen / het lichaam) of de oren uit spoot. Het afgelopen weekend werden we… Lees verder »Hormofobie

Vorig jaar oktober zagen we ons huidige huis en onze nieuwe woonplaats voor het eerst, dus het kan zijn dat de beukenhagen toen nog enigszins moesten rijpen om hun volle glorie en diepste gele of roodbruine gloed te bereiken. Langs de tuin loopt een forse heg (zo’n twintig meter), die een onderkomen biedt aan een levendige populatie heggenmussen. Die van de buren is wel twee meter hoog; en op het… Lees verder »Heg en steg

Bij Hans Anders of Pearle was ik nog niet geweest, maar ik had al wel een leesbrilletje in een la liggen. Voor incidenteel gebruik, tijdens de schemering of als de krant ineens gezet bleek in een microscopisch lettertype. Soms doen ze dat, voor de afwisseling. Nou ja, zo leek het de laatste tijd en dan had ik aan mijn +1 steun genoeg. Ik weigerde mijzelf desondanks tot de brildragers te… Lees verder »Aan de bril

‘Stop met hoesten, dan houdt corona op.’ Ik stond paf. Dat ik daar zelf niet opgekomen was… En dat er – bijna twee jaar na Wuhan – een briefje langs een modderig bospad voor nodig was om de wereld op dat idee te brengen. Want ga maar na, als niemand meer hoest… Knap virus dat zich dan nog kan verspreiden, in alle varianten tussen delta en omega. Wat ik me… Lees verder »In het bos

Binnenkort wordt de gewone dienstverlening weer hervat, leve het Dagklad! De afgelopen dagen had ik spit. Het RIVM moet nog een definitieve diagnose stellen, maar het voelde of mijn wervels in de verkeerde volgorde in de kolom waren gezet (waren het mijn eigen wervels eigenlijk wel?) en dat dan een ploeg ongeschoolde ongemotiveerde minimonteurs van binnenuit probeerde het een en ander te repareren, zo goed en zo kwaad al het… Lees verder »Spit

Wat nou?! Heb ik iets van je an? Kijk naar je eigen! (Maar wie zal zeggen wat er in deze paalzitter bij station Wijhe omging) Ik geef alle onderstaande suggesties graag voor een betere: Ik had me er qua comfort ook meer van voorgesteld, moet ik bekennen… In de brochure zag het er veel ruimer uit. Een helicopter view, dat schijnt tegenwoordig erg in de mode te zijn. Voor Epke… Lees verder »Paalzitter

Sorry, mijn onderzoeksjournalistieke gedrevenheid gaat niet zo ver dat ik deze textiele zakdoek heb betast om vast te stellen of hij van katoen, linnen of satijn was. Hoe dan ook, er zijn dus nog mensen die dit klassieke model bij zich dragen (gestreken, gesteven, keurig opgevouwen?) en soms verliezen. Hij lag vorige week -serieel overreden – bij het Van Dedemplein hier ter dorpe en trok mijn aandacht door zijn kleur… Lees verder »Stof tot nadenken