Smeu blijkt toch geen zelfstandig naamwoord, jammer. Ik had hier een smeuïg recept klaarliggen en vandaag leek me de dag. Alleen vanwege de welluidende naam van dat spul had ik al zin om het te maken: muhammara.
Dat zou een mooie vloekvervanger kunnen zijn in plaats van de crue eenlettergrepige verwensingen waar we ons meestal van bedienen. Voor een hartgrondige vloek mag je best vier lettergrepen uittrekken. Ik noem maar wat, je hebt in de keuken gestaan, de garnering is aangebracht en bij je zwierige entree in de volle huiskamer glij je uit en glipt de schaal je uit de vingers. Je eindigt in een oranje brij, op de plavuizen: “Mu-ham-ma-ra!” klinkt het uit alle monden.
Het goedje komt uit Syrië of Libanon en je kunt het tegenwoordig kant-en-klaar kopen in plastic bakjes. Maar mij gaat het juist om dat bevredigende hak- en prakwerk, waarbij weinig mis kan gaan. Rode paprika’s roosteren en daarna speel je de Grote Homogenisator. Met een grijns vijzel en meng je de ingrediënten tot ze de kleur hebben van een Bhagwan-aanhanger die door de blender is gegaan.
Op kooksites noemen ze het smeersel (het is lekker op Turks brood) een ‘dip’ of een ‘spread’. Waarom geen ‘smeu’ dacht ik, in de veronderstelling dat het woord ‘smeuïg’ daar ooit van was afgeleid. Alleen, etymologen zijn het er niet over eens – gaat het terug op oude woorden voor room of modder? Of zit het anders? Hoe dan ook, ‘smeu’ is vacant, lijkt me en het zou niet misstaan in het smikkel- en smulwoordenboek. En ‘smijdig’ mogen we ook best vaker gebruiken.
Het recept staat op allerlei plekken op het Wereldwijde Web, dus kijk zelf maar bij De Groene Meisjes, Chicks love food, De Kokende Zussen, Anniepannie of Koken met Jan. Zelf had ik het uit de krant, van Janneke Vreugdenhil. Oef, Janneke, ik krijg het nog warm als ik aan die Coq au Feu van haar denk (leuk RaDa-stukje, al zeg ik het zelf).
P.S. Dat eetbare paarse bloemetje camoufleert een beschadiging in de schaal
.
