Marijas

Schaker Lucas van Foreest en vijf anderen (onder wie Sipke Ernst en Tiviakov) hebben een kort geding aangespannen tegen de KNSB en de gemeente Hoogeveen, met als inzet het verplichte coronatoegangsbewijs dat de organisatie van het NK Schaken bij iedere speelronde verlangt van ongevaccineerden. De overige deelnemers blijven hiervan gevrijwaard, wat volgens Lucas (20 jaar, de huidige titelhouder) neerkomt op competitievervalsing. Als zijn grieven geen gehoor vinden bij de rechter,… Lees verder »Vliegende brigades

Om nou te zeggen dat de ganzenlever het enige aan de gans was dat ik waardeerde gaat te ver. Maar sinds ik aan de IJssel woon zie ik ze vaker en bekijk ik ze opmerkzamer. Wij liepen gisteren langs de oever en zagen zo’n groep (het Engels heeft het mooie woord ‘gaggle’). Het waren er zo’n dertig en ze bivakkeerden aan de oever; er werd gedut, in dons gefrut en… Lees verder »Soepganzen?

Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf is een van de verdrietigste boektitels die ik ken. Ook een van de verdrietigste boeken: Joris van Casteren bezoekt schrijvers die ooit als veelbelovend en getalenteerd werden beschouwd en nadien in de versukkeling raakten. Afgekraakt door critici, vergeten door het publiek. En ondanks alles stug doorschrijvend, hopend op een herontdekking. De titel kwam bij me op doordat ik hier al een paar dagen niets… Lees verder »Schimmenrijk

Ik typ dit vandaag pijnvrij, dankzij de huisgenezeres (voorheen bekend als huisdichteres). Eergisteren voelde ik bij het typen af en toe een venijnig pijnscheutje bovenin mijn rechtermiddelvinger. Ik pulkte wat, wreef wat, kneep erin en likte eraan en daarmee was ik door mijn medische repertoire heen. Op een miniem uitstulpinkje na was er niets te zien. ‘s Nachts werd ik wakker doordat de vinger klopte. Gezwollen was hij niet, constateerde… Lees verder »Splinter

Op zo’n zender met ‘méér voor mannen’ (en amper iets voor vrouwen) vertonen ze deze week oude Bond-films, dus tussen het voetbal door word je dan alvast opgewarmd met de nodige vuurzeeën, roodgloeiende automatische wapens en smeulende blikken van Bond-girls die het beddengoed bijkans in vlam zetten. Bond zoals de schepper ‘m bedoeld heeft. Alleen, kan het iemand ontgaan zijn? No time to die is in première gegaan en ik… Lees verder »Bond

Gisteren was voor mij een recuperatiedag, zondag de presentatiedag van Dagklad, de Haarlemse jaren. We waren al vrijdagavond in Haarlem, om een ontspannen voorbereiding te garanderen. Alvast even aan de Kleverparkbuurt ruiken – kijken of alle bankjes er nog stonden waar ik bij mijn drie rondwandelingen halt wilde houden met de groep. Er hing een warme oranje gloed boven de stad, alsof er in de duinen een bosbrand van Californische… Lees verder »Boekpresentatie

Vannacht droomde ik van een vrouw op een brommer – een mij onbekende vrouw in een zwartleren jas. Die droom was te bizar en onsamenhangend om er hier recht aan te doen, maar toen ik vanochtend tevergeefs probeerde hem te reconstrueren, schoot mij (uit het geheugencompartiment ‘brommers’) een voorval te binnen waaraan ik een kleine vijftig jaar niet had gedacht. Het was in de tijd dat ik voor het eerst… Lees verder »Brommer in de mist