Auteur: Marijas

Alaaf, nee, awel, het was niet mijn idee om carnaval te vieren voor het eerst sinds 48 jaar, maar gistermiddag (ik ga een kort verhaal niet lang maken) zat ik min of meer tot mijn eigen verbazing aan een met potjes en penselen bezaaide tafel in Schin op Geul mijn neus rood en geel te schminken. Agge-ma-leut-het! We gingen met vrienden naar Maastricht / Mestreech.

[Ik geef ontgoochelde highbrow-lezers tien tellen om het toestel uit te schakelen en op ‘unsubscribe’ te drukken hiernaast]

Mijn kompanen waren carnavalsveteranen met lange stamboomwortels in Limburgse löss. In hun fleurige lapjesjassen zaten stoffen verwerkt van kostuums en zotskappen die nog door hun ouders waren gedragen. Wandelende historie!

Al in het boemeltreintje uit Valkenburg viel op hoe geraffineerd de feestgangers waren uitgedost (er was een betoverende Medusa). Geen boerenkielen! Geen stikstofhumor, amper politieke grappen of lach-of-ik-schiet-borsten-en-billenpakjes. Hooguit tien Indianen. De lolbroekerij (schemerlampen uit de kraag, een douchegordijn, een wandelende krabpaal) legde het dik af tegen de haute-carnaval-couture en het vakmanschap van makeup-artiesten. Ook led-lampjes onder petticoats of ancien régime-pruiken zorgden voor prachtige effecten.

Er was drank, maar geen liederlijkheid en gebral. Er was bonkende muziek met negeerbare teksten als ‘PDD-NOS, PDD-NOS, leuve knomer veure in ’t bos’ (mijn oren waren eerder moe dan mijn ogen). Tegen zevenen wisten de anderen een gerenommeerd hotel waar je voor €11,11 zuurvlees met patat kon eten en daarna had ik weer animo om nog een paar uur door het centrum te zwieren en mee te deinen met de massa.

Stilleven van onze hoeden

Voor het slapen nog een rolmops (hún traditie!) en vanochtend had ik geen hoofdpijn. We maakten (zonder schmink) nog een wandeling door de heuvels bij Schin en aanvaardden toen de lange treinreis naar het kleurarme Haarlem.

Bont PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag zelf kijken of zich hiernaast abonneren (zie menu). De rss schijnt het weer te doen maar één abonnservice doet het niet meer

Nee, liever geen reprise van de moorkoppenennegerzoenendiscussie! Maar wel een verwant onderwerp. Deze week had Straatjournaal een uitpandig schrijfklusje voor me. Iets met het Thanksgiving Dinner en de Pilgrims uit Leiden.

Daartoe had ik een onderhoud met een geleerde curator en ik had me net genoeg ingelezen om niet al te krampachtig te hoeven noteren. Ik beleefde veel genoegen aan het gesprek, op één moment van wrevel na. Haar wrevel, omdat ik – mij van geen kwaad bewust – het bij herhaling had over ‘indianen’. “Vind je dat nou écht zo irritant?” Ja, het zat haar hoog. Immers… Gevraagd naar alternatieven kwam ze niet veel verder dan ‘natives’ en ‘native Americans’, of ‘inheemse bevolking’ als ik op Nederlands stond. Ik zat er een beetje Ron-Jansig bij, vergiste me nog eenmaal (‘excuses!’) en zoals gezegd, verder was het heerlijk praten met iemand die ter zake kundig was.

Bij het schrijven van het artikel liep ik er meteen tegenaan. ‘Indianen’ roept bij de lezer direct een beeld op (een clichébeeld weliswaar, dankzij Klukkluk en Winnetou, maar dat kun je bijstellen), terwijl je met ‘natives’ een ongewenste vertraging inbouwt. Daar kwam bij, met ‘natives’ (inboorlingen?) en ‘inheemse / indigene bevolking’ was ik wel door mijn synoniemen heen. ‘Roodhuiden’ was vanzelfsprekend ongewenst; mijn balorige brein wilde zelfs ‘gevederde vrienden’ de tekst in smokkelen. Ik moest hard poetsen om die indianenvrije tekst niet al te gekunsteld te laten klinken.

De redactie mailde zijn tevredenheid, maar had kennelijk toch een element gemist in mijn stuk. Of ik akkoord ging met de kop ‘Pilgrims en Indianen?’

Paars PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag zelf kijken of zich hiernaast abonneren (zie menu). De rss schijnt het weer te doen maar één abonneeservice doet het niet meer.

Met ruim twee maanden te gaan is het tijd voor een resumé van de verschillende mobiliteitsplannen van Zandvoort en buurgemeenten tijdens de Grand Prix. Wat is zeker, wat onzeker?

Geen problemen zijn er voor Maarten van der Weijden en zijn naar verwacht 300 medezwemmers die op 1 mei vanaf Wassenaarseslag vertrekken. Een noorderstorm daargelaten zullen zij het circuit op tijd bereiken, zonder doorstromingsproblemen. Geen vuiltje aan de lucht ook voor de coureurs zelf; de gemeente Noordwijk geeft naar verwachting groen licht voor het asfalteren van het strand tussen Langevelderslag en Zandvoort, zodat de teams geen enkel oponthoud ondervinden. (Terzijde, de duinen bij het nabijgelegen Kraansvlak zullen worden geëgaliseerd, om zwartkijkers te ontmoedigen.)

Haarlemse automobilisten dienen er rekening mee te houden dat de eerste gelegenheid om in westelijke richting af te slaan pas bij Akersloot ligt, of anders bij Katwijk. De organisatie wil het autoverkeer sterk ontmoedigen en zet volledig in op het spoor. Daartoe worden de NS-perrons tussen Haarlem en Zandvoort doorgetrokken tot zij aansluiten. De spoorovergang bij Overveen blijft drie dagen gesloten, want elke 45 seconden vertrekt er een 6,5 kilometer lange trein, die al na 300 meter zijn eindbestemming bereikt. De passagiers dienen de resterende afstand tot het circuit te voet af te leggen.

Ook tienduizenden fietsers zullen er de pas in moeten zetten. De 40.000 fietsenstallingen staan namelijk op 3 kilometer van het circuit. Ter ondersteuning staan langs de route twee haringkarren en 150 Red Bull-kraampjes. Om alles soepel te laten verlopen voor de wandelaars wordt nog gewerkt aan een speciale app, de F1 (Ver)Stappenteller. En dit brengt mij bij een goed bewaard geheim: eigenlijk is de Formule 1 een wandelevenement.

Voor 2021 verdient het daarom aanbeveling een fusie te overwegen met de Vierdaagse van Nijmegen.

Paars PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag zelf kijken of zich hiernaast abonneren (zie menu). De rss schijnt het weer te doen maar één abonneeservice doet het niet meer.

Iemand iets gemerkt? Voor RaDa-lezers die niets doorhadden, mijn correspondentie van gisteravond:

20.10 uur Ha P. Beginnende PANIEK hier. Zie zojuist dat mijn weblog weg is. Heb er zelf niet aan zitten knoeien de afgelopen dagen. Ik krijg een uitnodiging mijn eerste stukje te sturen, maar er stonden er al zo’n 3000… (Ik weet dat je niet bij me in dienst bent, hoor, maar zou zo gauw niemand anders weten die er sjoege van heeft. Een eerste reactie wordt erg gewaardeerd!)

20.31 uur P’s eerste reactie: een verzoek om meer wachtwoorden en gebruikersnamen

20.32 uur Ha M. In WordPress kan ik niet zo veel uithalen, in de hostingomgeving zelf mogelijk wel. Blijven ademen! Groeten, P. [Teksten van P. in kalmerend blauw]

20.40 uur Blijven ademen, daar zeg je wel wat! [Klont inloggegevens meegestuurd: ‘Hopelijk zit er iets van je gading tussen’].

20.50 uur Yes, ik ben er op de belangrijkste plekken in. Ik kon nog bij je bestanden en daar zag ik inderdaad iets vreemds.

20.53 uur Joehaaaa!!!! Ik ga vast een slijter zoeken.

21.01 uur Ik kan in de database en die is helaas zo goed als leeg.

21.02 uur Voor het goede begrip: niet naar de slijter voor mezelf maar voor jou!
Voor meer goed begrip: de wereld kan best een dagje zonder RaDa, dus het hoeft niet per se vanavond geregeld te zijn. Dus als er iets leuks op tv is of je huwelijk heeft onderhoud nodig, moet dat voorgaan.

21.13 uur: Kun je eens kijken of je weer kunt inloggen? (Ik heb een account teruggeplaatst uit een backup-database, dus wellicht met een oud wachtwoord) [Nee, lukt niet]

21.31 uur OK. In ieder geval zijn je eerste stukjes weer te zien! Er is genoeg aan backups maar dat wordt nog even puzzelen hoe dat terug te krijgen.

[Het zijn stukjes uit 2012]

21.33 uur Ha P. Wat een leuke stukjes!

[Ik schrijf een conceptbericht over ‘ongeplande onderhoudswerkzaamheden’: Gossie, slechte mensen/goede hackers hebben het hele RaDa leeggezogen! 3000 stukjes weg… Zelf zit de voltallige digibete RaDa-reda met de beide handen in het verwarde haar (een vertrouwde pose hier thuis), maar een goed mens/goede systeembeheerder heeft goede hoop dat er nog iets te redden valt. Zowaar, de stukjes uit 2012 zijn al terug.Ik heb er net drie gelezen – veel geestiger dan die van 2020. Dus, begin daar, goede en slechte RaDa-behoeftige lezers, terwijl achter de schermen lekken zo groot als de Titanic worden gedicht, zwermen bugs woorden verdelgd, wachtwoorden worden gewijzigd en plug-ins worden kaltgestellt. Niks mis met 2012.En des te blijer zullen jullie zijn als alles weer werkt en het er een beetje knap uitziet.

22.11 uur Zo het begint er weer een beetje op te lijken!

22.14 uur Miracle man! Nu nog de dader vinden en opknopen aan de hoogste boom en mijn dag is weer helemaal goed.

22.57 uur Zo! Alles staat er weer in. Reuze handig, die backups [We hebben het over 1200 Mb, RaDa-reda]

23.30 uur Nou, dat viel mij ook alleszins mee! Maar wacht eerst maar even af, het is niet uitgesloten dat morgen weer precies hetzelfde gebeurt.

Een druppeldag vandaag. Met alle nattigheid van dien, maar eigenlijk komt het me goed uit. Er ligt nog verplichte lectuur, ik moet drukproeven corrigeren en – met horten en stoten – ruimen we twee rommelhokken op.

.

.

Eén zo’n hort (of stoot) is de consensus. Ik huldig het principe ‘bij twijfel wegdoen’. De huisdichteres is van de maar-wat-nou-als-scenario’s. We hebben een lomp, groezelig telefoon/faxapparaat, dat een extra stopcontact vergt. Weg, zegt mijn onderbuik. Ja maar…? We zouden het eventueel nog kunnen gebruiken als de printer stuk is, komt de riposte.

En als er geen stroomstoring is. Voor dat geval staat trouwens een kist kaarsen klaar. En batterijen van penlight tot afmeting keukenrol. Mogelijke rampen spelen een grotere rol in haar leven dan in het mijne. Zo had ik twee tenten in het weg-ermee-hoekje gezet (mijn kampeerdagen zijn voorbij) en tot mijn verbazing klonk er geen protest. Dat kwam pas toen ik ook de grote rugzakken (al jaren ongebruikt) bijzette. Dat stuitte wél op verzet. Want wat als we nou moeten vluchten in omstandigheden dat een rolkoffer ongeschikt is? Ik vraag niet door. (Bij een veenbrand, of een beginnende overstroming? Als de Russen of de Belgen komen?)

Ik geef direct toe!! Want als je zo’n scenario uitwerkt, draait het erop uit dat we naar Soelaert moeten om een nieuwe tent te kopen (plus één reservetent), een rubberboot (met extra reddingsbootje aan boord), zeilen, bijlen, vuurpijlen, visgerei en noodrantsoenen. Oh ja, en een buks om plunderaars op afstand te houden. Voor ik het weet zit ik op schietles en hebben we een extra rommelhok nodig.

Zelf had ik een andere vraag. Want mijn schooldiploma – ik kon geen scenario bedenken waarin daar naar gevraagd werd. Weggooien dus? Dat ging me toch weer wat ver.

.

.

Paars PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag kijken of zich hiernaast abonneren (zie menu). De rss schijnt het weer te doen maar één abonneeservice doet het niet meer.

Trypofobie? Wie het weet mag het zeggen. Of wie het heeft… Ik las erover in New Scientist: de angst voor patronen met gaatjes/cirkels, zoals de honingraat en de spons. En de camera-ogen van de nieuwste iPhone deden sommigen gruwen.

Veel weten de geleerden er nog niet van. In het artikel (The Hole Truth, zoek de woordspeling!) staat een aantal evolutionaire suggesties. Kan het een associatie zijn met de vlekkenpatronen/uitslag van besmettelijke ziektes bijvoorbeeld? Knekelvelden (met schedels) stond er vreemd genoeg niet bij.

Interessant is de opmerking dat de mens in de moderne stedelijke omgeving veel meer te maken heeft met strakke geometrische patronen, wat iets is om bij stil te staan. Zo hebben epileptici last van smalle verticale strepen.

Zoekend naar trypo-patronen kwam ik tijdens mijn ommetje weinig tegen.

.

.

Deze prullenbak heeft puistjes en bultjes. Is er al een naam voor de afkeer daarvan (ex-builenpestlijders)?

En de manische gedrevenheid van al deze crocusjes en sneeuwklokjes wekt bij mij ook een vage onrust…

.

.

Crocuspaars PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag kijken of zich abonneren of wachten tot de rss weer betrouwbaar is.

Op de laatste postzegel die ik likte stond nog gewoon een geldbedrag vermeld (in centen) en een afbeelding van koningin Emma Wilhelmina Juliana in plaats van een koe, een fiets, een tulp of Willem Alexander met ‘waarde 1’.

De huisdichteres voert een actievere correspondentie dan ik en beschikt daartoe over een verfijnd, Victoriaans aandoend instrumentarium, met briefopeners, postzegelvellen en ook een weegschaaltje dat haar behoedt tegen onderfrankeren. Niettemin, vorige week kregen we twee kaartjes met ‘Oeps, te weinig postzegels…’

.

.

‘Oeps’? Welk serieus te nemen bedrijf oepst er tegen zijn klanten? Dan liever een zwarte kaart met in rode privacyloze rode letters ‘strafport‘. “Zo, heb je weer gefraudeerd, schat?”plaagde ik mijn vrouw toen ik haar verontwaardiging zag. Het gewicht zat bij weging precies op de kritieke grens, brieste ze en het enige wat ze kon bedenken was dat die overschreden was door het gewicht van de postzegel die ze erop had geplakt.

Het ging om twee identieke brieven met een programmafolder erin – bij de ene moest €3,64 worden bijbetaald, bij de andere €4,55. We ontvingen de kaartjes zes dagen na verzending van de brieven, dus die folders deden er al niet meer toe. Postnl, zeg eens eerlijk, willen jullie eigenlijk niet liever van dat hele gedoe met brievenbezorgen af? 

Paars PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag kijken of zich abonneren of wachten tot de rss weer betrouwbaar is.

Deze week proestte ik van het lachen toen ik las dat de tweepersoonsfractie van Hart voor Bloemendaal uiteen was gegaan.

Volgens Marielys Roos ‘in goed overleg’, wat later door haar politieke wederhelft Rob Slewe werd tegengesproken: ‘Het was zeker geen besluit van de volledige fractie.’

Het enige logische vervolg lijkt me dat Marielys Roos zichzelf binnenkort ook nog splitst en als twee halve fracties met een bipolaire stoornis verdergaat. En Rob Slewe is eigenlijk als een soort afsplitsing van zijn tweelingbroer Hans, de eigenaar van MAF in station Haarlem.

Laten we verder niet inhoudelijk ingaan op het misselijk makende Bloemendaalse gekrakeel. In 2015 was ik er al klaar mee. Toen schreef ik de column Bloemexdaal, waarin ik voorspelde hoe de aanhoudende twisten het dorp in de as legden. Die kans bestaat nog steeds.

In het verlengde hiervan: donderdag was ik op het station en kocht een koek bij MAF. Ik wilde contactloos betalen, maar mijn pasje werd geweigerd. Het scherm lichtte rood op. PIN invoeren s.v.p. “Typisch de familie Slewe!” bromde ik quasi-verongelijkt. “Ze vertrouwen niemand!”

Het kassameisje lachte onverwacht hard.

.

Een vijfkoppige fractie, niet in Bloemendaal, vredig dobberend

Paars PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag kijken of zich abonneren of wachten tot de rss weer betrouwbaar is.

Column Straatjournaal februari 2020

Een fles jus d’orange, een knolraap en twee winterpenen. Ik gaf de groenteman een tientje. “Oh ja, zo kan het ook nog natuurlijk,” zei hij, het PIN-apparaat al in de hand. Uit een lade diepte hij wat muntgeld op (jullie weten wel, van die ouderwetse metalen schijfjes van verschillende geldwaarden). “Er gaat al zoveel verloren!”

Dit lichtte hij niet toe, dus ik weet niet of hij het had over de kruisboog, heksenverbrandingen, de trekschuit, fluitende bakkersjongens, echte winters, de hoelahoep, melkdoppen sparen, of kartonnen treinkaartjes. Ik vatte zijn verzuchting maar op als een uiting van een vaag onbehagen. De kleine middenstand heeft niet de naam veranderingsgezind te zijn en ze hebben het zwaar in die branche. De moderne Amazon- en Google-gestuurde consument laat zich lastig vangen.

Dat ondervond ook het Canadese warenhuis Hudson’s Bay, dat op oudejaarsdag 2019 failliet werd verklaard. Hier in Haarlem waren ze gevestigd in het monumentale pand van V&D (R.I.P. 31 december 2015). Kort na de opening in 2018 ging ik kijken en vergaapte me aan het flonkerende glas-in-lood, dat na de verbouwing veel beter tot zijn recht kwam. Onbeheerste koopwoede maakte het art deco-interieur echter niet bij mij los en zo verging het blijkbaar de meeste Haarlemmers. Derhalve kon het gebeuren dat onlangs in de Pletterij een debat werd gehouden over de toekomst van dat kolossale, gezichtsbepalende gebouw uit 1930 – acht lege verdiepingen plus een souterrain in het hart van de stad.

.

.

De geesten waaiden alle kanten uit, waarbij aangetekend moet worden dat er nog een taai juridisch gevecht in het verschiet ligt tussen Hudson’s Bay en verhuurder/ eigenaar ASR, over het langlopende huurcontract. Maar toch… In een nieuw warenhuis gelooft niemand. Splitsen dan? Beneden winkels en boven kantoren? Een broedplaats voor ‘startups’ en innovatieve bedrijven op het gebied van duurzaamheid (gaap)? Een hotel (gaapgaap)?

Een waarlijk visionair voorstel kwam van Louis Pirenne, die het hele pand tot een cultuurtempel wil maken. Verhuis de stadsbibliotheek erheen (bouw nieuwe woningen aan het Doelenplein), creëer kleine podia, opnamestudio’s, oefenruimtes, ateliers. Interesseer media als Haarlem 105 en RTV-NH. En wat te denken van een nieuwe locatie van het Frans Hals Museum, door de gemeente jarenlang stiefmoederlijk bedeeld? Verkoop de bovenverdieping van de Verwey-hal inclusief wrakke vloer aan die weerspannige voetbalmakelaar/onderbuurman en verkas naar het Verwulft.

.

. 

Het kunstpaleis is een plan dat zonder meer mijn sympathie heeft. Weg met de lippendienst over cultuureducatie en leesbevordering! Daadkracht en durf! Laat zien waar je als stad voor staat! Of toon anders je sociaal gezicht. Gemeente, koop dat pand en breng er de beklagenswaardigen onder die nu vergeefs bidden en smeken om een plekje: daklozen, asielzoekers, verwarde mannen en vrouwen, mensen met een urgentieverklaring, enzovoort. Reserveer twee verdiepingen voor WMO-ambtenaren, hulpverleners, begeleiders en spoedhulp. Zo hou je de lijnen kort! Geef de bewoners te eten op de bovenverdieping bij La Place en laat ze helpen in de keuken!

.

.

Alle Haarlemse binnenstadscafés erin kan natuurlijk ook, plus de coffeeshops, gokhallen en bordelen. Zo wordt alle overlast gecentraliseerd! Kroeglopen kan eenvoudig via de roltrappen. Na iedere consumptie verplicht een verdieping hogerop en als de stappers de achtste hebben bereikt, gezwind met de lift naar beneden.

Tegen iedere prijs moet een drama worden voorkomen als met de eindeloos verloederende Brinkmann Passage aan de Grote Markt, waar Lips Capital Group de gemeente twintig jaar gegijzeld hield. Mijn laatste idee: sticht een Museum der Verloren Dingen, gedrenkt in nostalgie. 800 jaar Haarlemse sociale geschiedenis. Voor iedere eeuw één etage. Met winkeltjes zoals weleer, waar mijn groenteboer demonstreert hoe je goudrenetten afweegt met gewichtjes en afrekent met dubbeltjes, stuivers en centen.

.

.

Paars PS: Wie nooit iets wil missen van het RaDa moet iedere dag kijken of zich abonneren of wachten tot de rss weer betrouwbaar is.

De onderbroek kent zijn plaats weer. Een aantal jaren geleden was hij veel zichtbaarder en deelde je de openbare ruimte vaker ongewenst met Calvin Klein en Björn Borg dan nu.

De laaghangende broek is uit het straatbeeld verdwenen, maar ik vermoed dat de onderbroek voor sommigen nog steeds een belangrijk modeaccessoire is. Deze week zag ik in een etalage in de Gr. Houtstraat een onbewoonde onderbroek hangen die mij deed denken aan dat klassieke verhaal van Joubert Pignon, Het lelijkste schilderij ter wereld (‘dat vroeger werd gebruikt om krijgsgevangenen te martelen’).

.

.

Misschien dat een van jullie net terug is van Muchachomalo en, as we speak, mucho macho in zijn nieuwe boxers het RaDa zit te lezen. Over smaak valt te twisten, maarruh… dat exemplaar dat mij zo frappeerde (tentoongesteld op een Grieksige zuil), lijkt me ontworpen door het zwakbegaafde achter-achternichtje of -neefje van Marc Chagall.

Er moeten onschuldige meisjes zijn die het overkomt: dat je je nieuwe verloofde voor de eerste keer uitpelt en dan dat weeë onderwaterlandschap ziet met zeemeerminnen die zich verdringen rond ’s mans bilnaad.

En nu we het er toch over hebben. Ik las deze week (niet geheel toevallig) Ischa van Gijs Groenteman – gesprekken over de geliefde/gehate interviewer. Diverse partners van korte of langere duur vertellen hoe hij routineus uit onderbroeken stapte (tot zover overeenkomsten met ons allemaal) en die op de vloer liet slingeren. Als de teller op twintig stond gingen de dames in arren moede over tot oprapen. Witte onderbroeken waren een geliefd cadeau voor de moeilijk opvoedbare ‘dikke man’. Achter zijn schrijfbureau zat hij graag in zijn onderbroek, sigaret in een hand, éénvingerig typend met de andere. Als hij een tikfout maakte, scheurde hij het hele vel eruit en begon opnieuw.

Met HEMA-onderbroeken was Ischa al tevreden – Muchachomalo bestond nog niet (zoals Herman van Veen zou zingen). Overigens hebben ze daar ook effen modellen.

Ik heb een plug-in verwijderd die ook rss-feeds deed. De beste manier om het RaDa te volgen is waarschijnlijk via de subscribe-knop. Of gewoon elke dag even kijken, wat heb je te verliezen?