Marijas

Een lijk (overleden, dood, zeg maar) dat dwars over de grens ligt, zodat het bovenlijk / bovenlijf onder andere instanties en wetten valt dan de rest (het overschot, zeg maar). Ik meen me te herinneren dat er in Puckoon van Spike Milligan zo’n scène voorkomt bij de Ierse grens. En – help mij, Mulischianen! – ik dacht dat onze literaire ereburger het thema ook eens heeft gebruikt in een verhaal.… Lees verder »Grensconflict

Het wordt tijd om iets aan de grote Bavo-klok te hangen: er komt dit najaar een geïllustreerde bloemlezing uit met mijn beste stukjes van de afgelopen 15 jaar. Voorlopige titel: Dagklad, de Haarlemse jaren. Ook verder is vrijwel alles nog voorlopig. Aan de twee belangrijkste voorwaarden is gelukkig al voldaan: er zijn 3200 stukjes om uit te kiezen en ik heb mijn schroom overwonnen. Daarnaast is er iemand die mij… Lees verder »Boek op komst!

Google mag weten hoe lang geleden – het was in de tijd dat ik nog overtuigd anglofiel was – wandelden we in Wales. Ik kreeg hevige pijn in mijn knie en bezocht een drogisterij in Wwrosytncaslleany (of 17 andere letters in willekeurige volgorde). Ze raadden me dog oil aan, maar zelf hadden ze het niet op voorraad. Kort daarna waren we in Liverpool; het regende en ik maakte het tot… Lees verder »To the dogs

Straatjournaal jan. ’21 Ben ik meer een ouwe sok of een Healthy Sea Sock, vroeg ik me onlangs af. Misschien moet ik dat uitleggen? Voor de helft dan – want de ouwe sok (OS) kent iedereen. Zo’n type dat zeurt dat de mensen tegenwoordig geen fatsoenlijk leren schoeisel meer dragen maar alleen zweterige Nikes, ook al is hun enige fitnesstraining dat ze van de SUV naar de snackbar sjokken. Nog… Lees verder »Ouwesokken

Kort na de verkoop, leek het er verdacht veel op dat ons huis zich verraden voelde en uit was op wraak. Er ontstond een lekkage in de gootsteen; een dag later begon de elektriciteitsmeter zo agressief te brommen en grommen dat de buurvrouw er wakker van werd en een van de ramen vertikte het dagenlang open te gaan. Streken! De oude stad Haarlem (wijzer en grootmoediger) neemt ons geloof ik… Lees verder »Stadsgloed

2020 kreeg een slechte pers, maar een ding moet je het meegeven: het was een goed monolietenjaar. De eerste (van blinkend metaal) verschenen in Utah, Californië en Roemenië. Het werk van een kunstenaarscollectief? Of buitenaardse bezoekers? Weldra doken er meer op, ook in ons deel van de wereld (zoals natuurgebied Kiekenberg in Friesland of het Belgische Bocholt). Het werk van carnavalsverenigingen? Kleine zelfstandige humordoeners met een vorkheftruck en graafmachine? Sluikreclame… Lees verder »Monoliet

Sta ik ook eens op het toppunt van mijn roem… Gisteren publiceerde Grote Broer het HD (en met name Nuel Gieles) een interview naar aanleiding van de literaire aderlating die deze stad te wachten staat als de huisdichteres en ik eind februari verkassen naar Wijhe. Helaas was er een dag eerder een dusdanig lekje in mijn ego geprikt dat het geen kans kreeg van geluk aan te zwellen tot zeppelin-achtige… Lees verder »Geen GURZAK

Het epicentrum van het vuurwerkgeweld in Haarlem lag deze jaarwisseling niet in de Pijlslaan, de Nobelstraat of bij restaurant Le Mortier. Evenmin (nu mag de fantasie even!) in de Kortelontsteeg, langs de Detonatorweg in de Waarderpolder, of bij het TNT-afhaalpunt in de Granatenbuurt. Nee, het was in de brave… Weltevredenstraat, waar de oliebollen van schrik uit de schaal (niet van Richter) sprongen en verschillende ruiten sneuvelden door een vuurwerkbom. Zelf… Lees verder »Geen bommetje?

Ik zag gisteren een foto die werd gemaakt op 31 december 2019: een man in de berm. In de schrale zon, zijn haar meedogenloos gestyled door de oceaanwind. Laten we zeggen dat hij wel wat van mij wegheeft. Het eerste woord dat de foto nu bij mij oproept is ‘nietsvermoedend’.   Dat was op het eiland Sanday, waar de Royal Bank is gevestigd in een soort garagebox die alleen op… Lees verder »De onwetende man