Ja, zeg het maar, vindt een boek jou omdat je het nodig hebt of zoek jij onbewust naar het boek dat je nodig hebt in een bepaalde gemoedstoestand of levensfase? Deze week was daar voor mij ineens Malacqua – geschreven in 1977 en nu pas in het Nederlands vertaald (en virtuoos ook, door Annemart Pilon). Malacqua is zowel het debuut als het laatste boek van Nicola Pugliese (1944-2012), die het… Lees verder »Malacqua
De eerste drie delen in de reeks gesprekken met werknemers van bekritiseerde bedrijven en instanties waren me ontgaan, maar de felrode haardracht en lustig zwierende Bhagwan-rode uitmonstering van Zwana de Vries vielen onmogelijk te negeren (Trouw, 17 aug.). Hoezee, een mensenmens op de loonlijst van de Belastingdienst, leek de strekking van het interview. Zwana leeft intens mee met eenieder die weleens een blauwe envelop heeft ontvangen of verstuurd. Als een… Lees verder »Belasting-dienst
Geen probleem: op de yoghurt zat een streepjescode, evenals op de koffie, de olijven, de gedroogde tijm en mijn andere boodschapjes en toen had de vriendelijke krullenbol achter de kassa bij AH ineens wèl een probleem. Hij keek me aan met een gezichtsuitdrukking die van alles kon uitdrukken (zelfspot, een diepgevoeld besef van zijn tekortschietende warenkennis of verbazing over het overweldigende winkelassortiment van zijn baas) en hield het onbekende voorwerp… Lees verder »Warenkennis
“Zie jij ook iets geks?” vroeg de huisdichteres en hield het pakje geitenkaas onder mijn neus. Fromage de chèvre met paarse schimmel, geitenmijt, geitenkaasgaten die een perfecte smiley vormden? Nee, er viel mij niks op en na met mijn ogen geknipperd te hebben andermaal niks. Later vroeg ik me af hoeveel anderen niets hadden opgemerkt. Dat het de Spaanse etikettentikkers en etikettenplakkers was ontgaan was nog tot daar aan toe,… Lees verder »Twee keer kijken
De meeste katten bestaan voor 90% uit zachtpluizige aaibaarheid en soepele spierbundels die smachten naar eeuwigdurende massage. In hun binnenste zit een navulbare opslagruimte voor Sheba of Whiskas, met ergens in de keel verstopt een genoeglijk ronkend spinnerijtje. Dan ben je er wel zo’n beetje. Daarnaast kennen wij hier in de buurt een kat die voor 90% bestaat uit gewetenloze moordlust, slinksheid en chronisch wantrouwen tegen de mens en alle… Lees verder »Door merg en been
‘Do not adjust your set’ was de klassieke tekst waarmee in tijden van weleer de BBC haar kijkers meedeelde dat er een technische storing was. Dus niet op je knieën voor het toestel aan de knopjes gaan pielen of op het dak de antenne anders richten. Het ligt aan ons! Ik moest er gisteren aan denken. Wie het vorige stukje heeft gelezen, weet dat we door het overlijden van mijn… Lees verder »Do not adjust your set
Pret laat zich niet programmeren. Drie weken geleden schreef ik Voor-, nu- en napret, waarin ik mij verkneukelde over ons aanstaande bezoek aan Zwarte Cross. Dit weekend was het dan zover. We gingen, ja, alleen (dat was niet voorzien) zong helaas het ‘Lux aeterna’ van Nadia Boulanger nog na in mijn oren. Zaterdag werd mijn moeder begraven, die na een onwaarschijnlijk kort ziekbed de maandagochtend daarvoor was overleden. De uitvaart… Lees verder »Zwart Kruis
Denk aan een willekeurig gesprek, zoals je er per dag een dozijn voert: zonder dat je het beseft bedien je daarbij een mengpaneel waar Tiesto en andere festival-dj’s van zouden kwijlen. Vaardig draai je aan de volumeknop, je filtert brom, ruis en scherpe tonen weg; naar behoefte varieer je spreektempo en timbre, voeg je afstandelijkheid of intimiteit toe, vertrouwelijkheid, humor in afgepaste doses. Niet te schel praten, niet te eenzijdig,… Lees verder »Vermomming
(Straatjournaal, juli ’23) Doorgaans ben ik niet zo’n voorpretmens. Ik ben meer van de nu-pret, als het meezit gevolgd door napret. Mijn leven is simpel. ‘s Winters maak ik stoofpeertjes en glühwein. Als het sneeuwt probeer ik een arrenslee te huren en als het dooit kijk ik ijsbeerfilms op Netflix. Dus mij verbaast het enorm als ik op 4 februari lees dat de 60.000 kaartjes voor zomerfestival Lowlands in zes… Lees verder »Voor-, nu- en napret
‘Het leven is een feestje maar je moet wel zelf de mortierbommen aansteken.’ In mijn favoriete angst- en paniekzaaier De Stentor (regiobijlage Salland) lees ik over de knalfuif van Ronald van Berkum (net 50), die 50 werd en dat vierde met een ‘besloten’ vuurwerkshow. ‘Besloten’ in die zin dat het geen openbaar evenement was, niet in de zin dat de projectielen inpandig werden gelanceerd in een geluidsdichte ruimte: tot in… Lees verder »Feessie