Marijas

Gisteren had ik mijn eerste werkontbijt. Ik zit in een projectgroep met vijf dusdanig drukbezette deelnemers dat er de komende weken in de agenda’s alleen een gemeenschappelijk gaatje kon worden gevonden tussen 7.30 en 9.30 uur. Des ochtends. Mijn zelfpamperende, wekkerloze bestaan met weldadige nachtrust naar wens gevolgd door voorzichtige gewenning aan het felle daglicht werd door de anderen niet aanvaard als legitiem excuus. Uit de veren! Ik overwoog nog… Lees verder »Dagritme / Dag ritme

Eenzaamheid is een schreeuwend probleem in onze eeuw. Sociaal isolement komt voor onder alle bevolkingsgroepen. Of wat te denken van verwaarloosde dieren? De goudvis in zijn geestdodende kom; de kettinghond; de kaaiman die gescheiden leeft van zijn kaaivrouw. Vandaag wil ik echter de aandacht vestigen op een vergeten groep, bestaande uit miljoenen zo niet miljarden consumptieartikelen die stilzwijgend hunkeren naar communicatie met de consument. Koffiecups, bijvoorbeeld. Ik drink mijn koffie… Lees verder »Mmmm mmelk

Het is een droge constatering, zeker geen levenslange frustratie: de huisdichteres en ik zijn slecht in vieren (vijven en zessen gaat ons beter af). Het is niet bij gebrek aan rolmodellen. We kennen andere stellen die (door het leven huppelend dan wel strompelend, daarmee heeft het niks te maken) ieder excuus aangrijpen om iets te vieren. Voorpret! Samen plannen, een verwennerij beramen; of solo een gecompliceerde surprise op touw zetten… Lees verder »Vierders

Oei, als bij Roald Dahl ‘dik’ en ‘lelijk’ niet meer mogen… Ik begon vol goede moed als sensitivity reader van mijn weblog en omdat ik graag delegeer zette ik eerst de zoekmachine van Dagklad aan het werk. ‘Lelijk’ gaf 130 hits. In de top drie De lelijkste onderbroek, de lelijke schoonheid van IJmuiden en een man die een cafévriend hartelijk begroette met ‘Hé, lelijke jongen!’ Dat kon de toets der… Lees verder »Lelijke zinnen

Geschreven voor Straatjournaal feb. ’23 ‘Zorg’ staat tegenwoordig gelijk aan ‘kommer en kwel’ en ‘piepen en kraken’. Zeg ‘huisarts’ en je denkt aan een bijnabejaarde met een roestige stethoscoop die koortsachtig probeert een videoverbinding tot stand te brengen voor een flitsconsult met een zieltogende patiënt die anderhalf uur in de wacht heeft gestaan/gelegen. Zelf ben ik gelukkig geen grootgebruiker van de zorg. Begin oktober had ik een puist (atheroomcyste) in… Lees verder »Ja, zuster! Nee, zuster!

Hoe stond het ook weer in dat wetsvoorstel? Dieren die ‘natuurlijk gedrag’ moesten kunnen vertonen? Ik liep met de huisdichteres vreedzaam langs de IJssel (óns natuurlijk gedrag) en we naderden een groepje ganzen. Gewone witte niks-aan-hand-ganzenbordganzen met een paar grauwe ertussen (ze zijn niet eenkennig). Ze stoven niet weg toen wij naderden. ‘Er broeit iets,’ voelde ik. Sommige strekten ostentatief hun nek, daarbij driftig snuivend, sissend en blazend. Alsof ze… Lees verder »Sissers en blazers

Het was niet zo dat ik compleet door het carnaval werd overvallen. Vrijdag waren we in café De Slinger (waar de huisdichteres optrad bij de literaire avond) en daar waren al muntjes te koop voor snelle beslissers. Maar toch… Vóór de verhuizing had ik me ervan vergewist dat Salland ruimschoots boven de grote rivieren lag, in de veronderstelling dat ik zo in een safe zone kwam te wonen waar ik… Lees verder »Iesseldonk

Het is maar net hoe je het ziet… We waren (anderhalf jaar geleden) gebleven bij mijn +1 brilletje van de HEMA. Maar ook dat voldeed de laatste tijd soms niet meer. Eerst schoof ik de schuld nog op mijn nieuwe liefde, de Friese taal, met oogonvriendelijke woorden als tsjiinsttiid (diensttijd) en rjochtsjildich (rechtsgeldig). Maar hoe lang wil je in je eigen smoezen blijven trappen? En omdat de huisdichteres ook zo… Lees verder »Optisch bedrog

Straks onthul ik… (ik lijk het RTL Nieuws wel) waarom ik mijn diploma Schapenredder A buiten mijn schuld weer niet heb gehaald. Maar eerst, mijn middagwandelingen van de afgelopen drie dagen. Ideale omstandigheden. Te weinig wind om een Chinees ballonnetje zo klein als een pingpongbal naar een naburig continent te drijven; vrijwel wolkeloze hemel en (niet onbelangrijk) de tektonische platen onder onze provincie hadden vrede met hun ligplaats. Het voelde… Lees verder »Op het droge

Het was voor mij een weekend van ‘veel wij’ en toch ‘genoeg ik’, om het op zijn CDA’s te zeggen. Alleen waren het wel twee compleet verschillende ‘wij-en’. Vrijdagavond ging ik op uitnodiging mee naar de Deventer Schouwburg voor een bijzondere avond. De uit Syrië afkomstige Nachwan Al-Rajab Agha regisseerde een voorstelling van twintig minuten met een tiental anderen die tijdelijk verblijven op de ‘asielboot’ aan de Pothoofdkade. Het was… Lees verder »Wij en ik