Marijas

Een goeie roetsj? Ja, uitzonderlijk goed en zelden roetsjte ik intiemer en genoeglijker een nieuw jaar binnen. We hadden afgesproken met vrienden, ze zouden hier blijven slapen. Bij de voorbereidingen (wij-de-bollen & beignets en jullie-de-bubbels?) viel tersluiks het woord ‘puzzel’ – een eufemisme voor ‘legpuzzel’, begreep ik. Duizend stukjes? Ik (argeloos als altijd) vond alles best; tegen 998, 1002 of 981.002 stukjes zou ik me evenmin hebben verzet. Het betrof… Read More »Puzzelroes

Zou het handgeschreven boodschappenlijstje al een bedreigde soort zijn in onze door Siri en trawanten betuttelde wereld? Ik heb mijn fascinatie voor het genre al eens opgebiecht (zie Toetje voor jezelf uit 2013); het is een inkijkje in iemands ziel, portemonnee en levenshouding. Ik ga nog niet zover dat ik mensen beróóf van hun briefjes, maar als ik ze op de grond aantref zonder rechtmatige eigenaar in de buurt ben… Read More »Top-2

Een beetje bipolair mag ik mijzelf wel noemen door het aanhoudende hoogwater. Enerzijds is er het sensatiebeluste, verwonderde kind in mij dat zich vergaapt aan de onafzienbare, stuwende watermassa’s die de dijken het liefst op zouden peuzelen teneinde verderop wat onschuldige dorpjes op te schrokken. ‘Kijk, er liggen al zandzakken klaar bij de dijk!’ roept dat kind opgetogen. En daarnaast is er een ietwat zorgelijk personage van mijn eigen leeftijd,… Read More »Hoogwater, hoogstwater

Er is iets met de sfeer zo pal voor kerst dat maakt dat je jezelf niet bent. Of liever gezegd, ‘niet je beste zelf’. Er is een excuus natuurlijk. We worden al sinds Sint aftaaide gebaad in weeë sentimentaliteit, kleffe commercials en mierzoete films… Van de weeromstuit stel je het doen van de Kerstboodschappen onverantwoord lang uit (het zogenaamde ‘prokerstineren’: tegen beter weten in hopen dat 25 december alsnog wordt… Read More »Vergeten groente

Het aftellen is begonnen en met zo’n 48 uur te gaan tot het traditionele kerstdiner duldt een aantal ethische en praktische vragen geen uitstel meer. Ik noem hier slechts ‘zetten we meeuw op het menu?’ of ‘draag ik een kogelwerend vest onder mijn gilet of galajurk?’ Bij onderstaande adviezen gaan wij uit van een normaal, modaal, gepolariseerd Nederlands familiegezelschap, bestaande uit 1) een pipse, aangeslagen, linksige tot woke minderheid, 2)… Read More »Kerstdis-cussie

We beleefden de kortste dag van het jaar vandaag, maar moest de hele ZONNEWENDE nou per se aan het blote oog worden onttrokken door een dicht regengordijn? Welke meteo-sadist verzint die dingen, vroeg ik mij af. Een frisse neus wilde ik vanochtend; woelwind in mijn warhaar, zuurstof in beide longen en – hé, regering! – wat is er trouwens tegen om een overkapping aan te brengen boven dit natte pleurisland,… Read More »Sofacratie

‘s Avonds alleen door een lege, donkere stad lopen vind ik een van de prettigste dingen die er zijn. Gisteravond rond zevenen had ik Deventer zomaar een paar minuten voor mijzelf, maar eigenlijk liep ik toen door drie steden tegelijk. Ik duizelde na van ruim vier uur ‘De bezette stad’, een film waarvoor je een hele batterij extra zintuigen nodig hebt, om van de randapparatuur voor de emoties nog maar… Read More »Bezette stad

Vijf jaar geleden begaf ik me nog vier keer ‘s weeks onder jongeren. Daar werd ik voor betaald, maar los daarvan, ik vond het zeker geen straf. Je had allerlei variëteiten en met de meeste kon ik het best goed vinden. Na mijn pensioen zie ik jongeren amper nog in het wild; ze komen tot mij via de krant – meestal probleemgerelateerd: omdat ze helemaal niks meer kunnen (lezen, rekenen,… Read More »Op de Matrix

Noem je dát sneeuw? Anton Pieck zou er zijn bed niet voor zijn uitgekomen en een beetje arreslee zou direct vastlopen. Ik bracht de huisdichteres naar de trein en het wit bestoven perron maakte weinig indruk op ons. Ga maar na, de NS had zelfs niet de moeite genomen om vertragingen in te zetten. Toen werd ik er op een grappige manier aan herinnerd dat je jezelf te snel als… Read More »Sneeuweten