GROOT TEKORT VEELPLEGERS DREIGT, las ik nog vóór mijn eerste Grote Koffie in Zwarte Broer het HD. Niets deugt meer in dit land, had ik al somber gedacht voor ik besefte dat dat een verlezing moest zijn. GROOT TEKORT VERPLEGERS DREIGT, stond er in de Grote Broer. Niets deugt meer in dit land, dacht ik nogmaals. De zwarte koffie smaakte naar sigarenas. Ook aan rode paddenstoelen met witte stippen was… Lees verder »Kanteldag
Hakken en prakken is ‘bon ton’ in weblogs. Geen Stijl is er de grootste mee geworden, dus wat dat aangaat kan ik hier misschien beter mopperen over de worst in de ineens niet meer zo traditionele erwtensoep bij het Corus ( = ‘Hoogovens’) schaaktoernooi: geen plakjes, maar zuinige dobbelsteentjes van vier bij vier millimeter. Maar die woensdag in Wijk aan Zee was veel te heerlijk om hier te gaan vitten.… Lees verder »Zonder hakken
Plaatsvervangende schaamte kennen we allemaal. Sinds woensdagochtend ken ik ook plaatsvervangende rijkdom. Ik liep naar mij tandarts, die aan de Hoge Duin en Daalseweg woont – de aanloop naar het Kopje van Bloemendaal. Het was een uur of tien. Fris en helder. Crisp. Links het uitzicht over de duinen, rechts sluimerden de villa’s. Ik kon ze in alle rust bekijken. De menselijke bewoners vertoonden zich niet, alleen een rode kater… Lees verder »Wandelen op stand
Is er behalve het pistool (waartoe men vanwege de ernstige bijwerkingen niet graag zijn toevlucht neemt) nou echt geen apparaat in de handel dat repeterende liedjes minstens 24 uur uit het hoofd verdrijft? Het begon er vanmiddag mee dat de huisdichteres ‘Zomer in Zeeland’ in haar lieftallige bolletje had en niet op de tweede regel kon komen. Ik evenmin, waarschijnlijk omdat ik het nummer altijd aborteerde eer Saskia en Serge… Lees verder »Zomer in Zeeland
Vanavond fietsten wij gedrieën door het pikkedonker terug naar huis: een vriendin, wier rijwiel was uitgerust met een degelijke klassieke voorlamp en een vastberaden schijnend rood achterlichtje pal boven de 30 cm wettelijk verplicht wit van haar achterspatbord; daarnaast de huisdichteres, op een krakkemikkige opoefiets zonder deugdelijke verlichting, een tekortkoming die zij compenseert met een futuristische LEDSET op batterijvoeding; ik zelf had geen licht op mijn racefiets – er waren… Lees verder »Verlichting en tolerantie
De Mariastichting wordt gesloopt. Het ligt niet in mijn loop, maar ik moet nodig eens die kant op zolang er nog wat overeind staat. Ook zijn er wandschilderingen gevonden in de theekoepel (al weet ik niet of mijn perskaart van het Raarlems Dagklad mij toegang garandeert). In haar weblog voert wethouder Mimi Rietdijk een oude man op, die vanaf de andere kant van het Spaarne geboeid naar de ontmanteling van… Lees verder »Slopen en hopen
Vreest niet, het Raarlems Dagklad wordt geen meteo-log, maar ik moet het echt even kwijt: als dit niet die schitterende herfst is die Jan Siebelink ons ooit beloofde, weet ik het niet meer. In John Banvilles ‘The Sea’, dat net de Man Booker Prize 2005 won, kwam ik dit tegen: It was one of those plangent autumn evenings streaked with late sunlight that seemed itself a memory of what sometime… Lees verder »Glak
Negentig procent van alle Nederlanders beschouwt zich als tamelijk gelukkig – gelukkig zoekt het CBS dat soort zaken voor ons uit – en na vanmiddag lijkt dat hoge percentage mij zeer aannemelijk. Rond 15.40 uur stopte mijn trein ergens voorbij Halfweg. Een ongeluk bij Spaarnwoude, sijpelde het na verloop van tijd door. Geen verkeer naar Haarlem meer; de trein reed na een stief kwartiertje terug naar de overweg bij Halfweg,… Lees verder »(On)geluk
Beminnelijk, makkelijk in de omgang, mijzelf en anderen niet tot last, verdraagzaam, bescheiden, een vriendelijk woord voor iedereen – hoeveel Nederlanders zijn zoals ik? Alleen, de laatste week ben ik al twee keer uit mijn rol gevallen. Eerst door die vervloekte jassentrekker van het GVB en gisteren ging ik weer over de rooie. En wederom waren mijn antagonisten van die hesjesdragers van het OV. Het begon op station RAI. 18.45… Lees verder »Kort Lontje
Haarlemse practical jokers die tijdelijk zonder inspiratie zitten, voegen Dreft, Lux of Omo Tablets toe aan het water in het bassin bij de Zonnevechter, dat dan wordt opgeklopt door die drie miezerige fonteintjes en stevig gaat schuimen. Toen wij gisteren op de laatste, zoele augustusavond de Grote Markt overstaken was het weer zo ver. “Humor”, zei ik misprijzend, want ik had het al honderd keer eerder gezien. “Aaaahhhh!!!!”, zei de… Lees verder »Schuimvechters