Ga naar de inhoud

Humeur

Blinde vlekken

Deze week was ik tien minuten op vakantie in eigen stad. Ik moest iets ophalen in de thuiszorgwinkel in de Amsterdamstraat, bij de Amsterdamse Poort. Er waren drie wachtenden. De vrouw die geholpen werd, zocht een hometrainer en liet zich uit-en-ter-na voorlichten over… waarover níet? Van het materiaal van de stuurgrepen tot de kwaliteit van de riempjes van de toeclips. Het duurde en duurde. “Kan er ook een aanhangwagentje achter?”… Lees verder »Blinde vlekken

Feestje

Je trekt de gordijnen open en pfff… Is het zó’n dag? Je hebt bullshit en gullshit (foto links)! Ieder viert Bevrijdingsdag op zijn eigen manier, inclusief de meeuwen. De RaDa-reda probeerde er het beste van te maken (bewerkte foto midden en rechts) maar zag er toch een bedenkelijk voorteken in. Geheel ten onrechte, bleek. ‘s Middags vierde een vriendin haar vijfenzestigste verjaardag. Niet met een f*** the C*r*n*party maar een… Lees verder »Feestje

Fluorescentie

Het ‘Meisje met de parel’ had ooit wimpers! In haar eigen Gouden Eeuw had ze ooghaartjes en mettertijd (als door chemotherapie) zijn die opgelost. Wanneer waren ze voor het laatst nog met het blote oog zichtbaar? In 1750? 1850? Dankzij macroröntgenfluorescentiescanning (gaat het Nationaal Dictee nog door voor 2023?) zijn die verdwenen haartjes herontdekt, bij het onderzoek Meisje in de Schijnwerper. Nog iets, Vermeer beeldde het meisje af tegen een… Lees verder »Fluorescentie

(Even) doorpakken

Dat je energiek wakker wordt, fluks dit opruimt en flats dat wegpoetst – een klusje hier een karweitje daar en hop waarom dat niet ook nog meepikken, want je weet van wanten en aanpakken en zwiert door het ganse huis en als je toch bezig bent te surfen op je eigen momentum is het een kleine moeite om hatsekiedee holladiejee weg ermee appeltje eitje wat een daadkracht en nu doorpakken… Lees verder »(Even) doorpakken

Last Rose of Summer

Klein geluk had ik met jullie willen delen. Tijdens de ochtendwandeling kreeg ik oog voor de laatbloeiers en halfverwelkten in de perken. Met hun eigen wanhopige schoonheid. The Last Rose of Summer, zogezegd, zoals in het gedicht van Thomas Moore (1779-1852). . . Dit is de eerste van de drie strofes:   ’Tis the last rose of summer       Left blooming alone;    All her lovely companions       Are faded and… Lees verder »Last Rose of Summer

Pensioen-porno

Het is hopelijk een fase waar jullie en ik samen even doorheen moeten, beste RaDa-lezers. Let’s get it over with, ik doe alle weeë pensioen-porno in één blog en daarna – ik beloof het – zal ik proberen weer eens naar hartelust te tandenknarsen en fulmineren over de toestand in de wereld/het land/de stad Haarlem/ een doorslaande muur of een irritante mug. Gisteren was de eerste werkdag waaraan ik mij… Lees verder »Pensioen-porno

Geluk

Voor cynisme, pessimisme en achterdocht hoef je je tegenover anderen zelden te verontschuldigen. Die zijn een soort geboorterecht van de moderne mens en hij mag er zijn omgeving straffeloos mee vervuilen. Zou voor geluk het omgekeerde gelden? Vanavond werd ik getroffen door een onverhoedse aanval van geluk. Er ging het een en ander aan aangenaams aan vooraf (een tuinfeestje bij school, een glas goede whisky, een fietstocht over de Bergweg),… Lees verder »Geluk

Kinderyoga

Vanavond rond zeven uur. Ik fietste door het duister (er was geen keus, er was geen licht) van Driehuis naar Haarlem. Een enkeling haalde mij in of kwam mij tegemoet. Slechts tweemaal ving ik langs de 10 km van mijn route een menselijke stem op. Beide malen luid telefonerende eenlingen. Ergens bij Westerveld uitte een petdragende jongeling deze intrigerende tekst: “Da’s bij ons op het werk nationale snuifdag, ouwe!” Hij… Lees verder »Kinderyoga

Zitten, zo heerlijk

Nooit eerder liet een zomervakantie zo lang op zich wachten. Hij draalde, teutte, draaide om zijn as, deed een sur place, nam een verkeerde afslag, verdween volledig uit het zicht, keerde terug als een treiterig lachende fata morgana. 20 juli als wrede luchtspiegeling. Ondertussen vloeiden de krachten weg. De nakijkstapel weigerde te slinken. Rode inkt vermengde zich osmotisch met mijn bloed tot een verhouding 50:50. Sluipstress en ordinaire recht-voor-zijn-raap-stress tastten… Lees verder »Zitten, zo heerlijk

Hard gelag

In de Sir Edmund van vorige week las ik de rubriek Beter Leven (wat is dat toch met het leven, dat het zo zelden goed genoeg is?) over de vraag of je minder gaat lachen naarmate je ouder wordt.  Jammer, het artikel verschafte geen eenduidig antwoord, er bestaat te weinig steekhoudend onderzoek naar lachfrequentie. Alleen in Canada werd deelnemers gevraagd bij te houden hoe vaak ze per dag lachten. Het… Lees verder »Hard gelag