De radicalisering van het MeDa… De medicalisering van het RaDa is niet te stuiten. We namen vanochtend om 6.59 uur lijn 2 naar Kennemer Gasthuis Locatie Noord. Verdoven hoeft bij mij niet op dat tijdstip, galgenhumorde ik toen ik hoorde dat ik de eerste was in het operatieschema. Ze zouden een vergroeiing van een pees onder mijn voet weghalen, en in één moeite door ook het vlekje zonder stukje .… Lees verder »Roesjes en prikjes
“Ja, daar moet u wel even mee naar de dermatoloog”, zei de huisarts ernstig. De dermatoloog keek naar het bruine plekje op mijn wreef. In het bruine plekje zaten twee kleine zwarte plekjes. “We gaan even wat weefsel afnemen”, zei hij ernstig. Een miniem stukje van mijn plekje, dat er al ruim een jaar zat, ging op reis naar het lab; over drie weken zou ik meer horen. ‘s Avonds… Lees verder »Ernst
Overhemden strijken doe ik alleen vanwege de sociale druk van mijn omgeving. Dat is niks bijzonders, want zonder sociale druk zou ik (nu ik er eens over nadenk) heel véél dingen niet doen. En heel andere dingen juist weer wel. Ja, wat een merkwaardig wezen zou ik zijn zonder sociale druk!! Jullie zouden niks van me willen weten, dat weet ik haast wel zeker (nu ik er eens over nadenk).… Lees verder »Licht huishoudelijk werk
Donderdag beging ik een goede daad. Ik bracht de vuilniszak naar de container (dit is de daad nog niet, dat was gewoon corvee in opdracht van het huismanagement) en toen ik terugkwam zag ik een kromgetrokken buurvrouwtje van tachtig met haar rollator over de stoep schuifelen. Op de rollator vervoerde ze, voetje voor voetje, een vuilniszak. Op die manier was het eind van de straat voor haar even ver als… Lees verder »Goede daad
“Huiselijk geluk, daar zouden ze nou best eens wat meer reclame voor mogen maken”, zei ik tegen de huisdichteres, terwijl ik mijn warme wollen sokken aantrok op de rand van het bed. “Het heeft beslist meer voordelen dan de mensen vaak denken.” Tijdens het ontbijt flodderde ik nietsvermoedend door Grote Broer het HD en verslikte me in mijn beschuitje toen ik de foto van Bies van Ede zag. Een mug… Lees verder »Doodstil
We wisten dat de massa er was, laat ik dat vooropstellen. En het was niet onze eerste massa, dus denk niet dat ik wie dan ook de schuld wil geven. In zekere zin wisten we waar we aan begonnen. Het was een modale Nederlandse massa, met de vage aantrekkingskracht die massa’s uitoefenen; zolang je je buiten de massa bevindt, heb je het gevoel dat je iets mist. Dat de massa… Lees verder »All that jazz
“Ik word gestoord van die krekel!” “Krekel?” “Ja, in de tuin, vlak onder het raam.” Ik bood aan een zwaar kaliber jachtgeweer te gaan kopen op de Zwarte Markt, maar dat aanbod viel niet in goede aarde bij de huisdichteres. De situatie was ernstig, het getsjilp interfereerde met het schrijfproces! Om mijn oprechte deelneming te tonen boog ik uit het raam. Krekel? KREKEL? “Ik hoor niks…” Ze wou het niet… Lees verder »Kregel en kriegel
Hoe vaak verblijf je zo lang tussen zo veel hoofden? Honderdveertig mannenhoofden, die op volle toeren werken? En kan overexposure schadelijk zijn? Sommige van mijn beste clubgenoten zijn schakers. Ik ben dus wel wat gewend, maar op een gegeven moment werd het me teveel. Toen ik als schrijver van de rondebulletins voor de derde opeenvolgende dag tussen de tafels in de toernooizaal liep, begon ik vreemde uitstulpingen te zien aan… Lees verder »Stieflijven
Er zal wel iets gekneld hebben bij mijn boordje, of de aktetas woog te zwaar…Ineens wilde ik urgent de hoofdrol in een feelgood movie. Nee, laat die snorrende camera’s en opgefokte regisseur eigenlijk maar zitten. Ik wil een voelgoedleven. Het aangemeerde bootje in de Nieuwe Gracht had ik nog met moeite ongekaapt gelaten (joysailing gaat altijd maar goed tot de eerste sluis), maar honderd meter verderop kwam de aanvechting sterker… Lees verder »Joy-walsen
Als er ooit iemand reden heeft om gelukkig te zijn, dacht ik slenterend op de Botermarkt (felle zon, extra pixels in de lucht, net een espresso gedronken, warmgeurend Turks brood en verse boeken van Athenaeum in mijn tas, een lange luie zorgeloze zaterdag in het vooruitzicht) dan ben ik het wel, hier in Haarlem op 16 februari 2008. Even legde die gedachte een zekere druk op me. Maar lang duurde… Lees verder »Net niet domweg