Mijn vader had een abonnement op Vrij Nederland, dus Tamar / Renate Rubinstein (1929-1990) kwam bij ons wekelijks over de vloer. Hun andere roemruchte columnist, Piet Grijs, sprak mij destijds meer aan, maar ik vraag mij af of ik van hem nu nog een Privé-domeindeel van bijna 500 pagina’s zou kunnen verstouwen. Aan Tamar had ik nooit een hekel, maar een zekere vermoeidheid trad wel in, als ze Weinreb weer… Lees verder »Bange mensen
Ja, ik weet het, spuit elf geeft ook modder; dat boek is van 2018, inmiddels aan zijn 3e druk toe en het werd al bekroond met de Anton Wachterprijs. Daar komt bij, ik heb het niet eens zelf gekocht in de betere boekhandel, maar kreeg mijn exemplaar van een vriend, die het voor €1,25 had meegegrist bij een kringloopwinkel. Ik heb het over Onder het ijs van Ellen de Bruin.… Lees verder »Onder het ijs
‘Een logboek’ , staat er quasi-bescheiden onder de titel van Lodewijk Wieners nieuwste boek, Zeeangst. Daar tuint niemand in natuurlijk. Het geeft weliswaar een goed gedocumenteerd verslag van een zeiltocht vanuit Haarlem langs de Engelse zuidkust tot aan Dartmouth, maar Wiener zou Wiener niet zijn als hij de lat niet veel hoger legde. Er is een sterk uitgewerkt autobiografisch thema. Sinds hij als jongen bijna verdronk, is zijn verhouding tot… Lees verder »Zeeangst
Een lui meedrijfdagje. Gisteren fiks gewandeld door de duinen (bij Het Wed mocht je er weer door!), dus er hoefde vandaag geen energie verbrand te worden. Verder is mijn ergste corona-infodorst gestild tot de tweede golf komt en dus krijgt andere lectuur een eerlijke kans In NRC hield mijn lodderig flodderig oog stil bij een bekende zwart-witfoto uit 1940 van Haarlemse burgers en Duitse soldaten op een voor iedere bavocentrist… Lees verder »Dichtbij en Grun
De afgelopen weken zat er veel Dikke Man in mij, misschien wel meer dan gezond voor een mens is. Gisteren in de Kennemer Boekhandel interviewde ik voor zo’n dertig toeschouwers Ronit Palache, samenstelster van de Ischa Meijer-bloemlezing ‘Ik heb niets tegen antisemieten, ik lééf ervan’ (privé-domein). Ter voorbereiding las ik natuurlijk de 540 pagina’s van Ronits ‘monument’ voor Meijer (en wat een schitterend monument is het geworden!) en verdiepte me… Lees verder »Ischa en Ronit
Zaterdag schoof ik in de Kennemer Boekhandel aan bij P.F. Thomése, die signeerde en voor een kleine kring liefhebbers enkele passages voorlas uit zijn nieuwste werk, Vaderliefde. Het was een gemoedelijke bijeenkomst, een ideale opmaat voor het lezen van het boek. Ik heb het (= 250 pagina’s) al uit, het houdt me nog steeds bezig en ik ga mijn moeder een exemplaar cadeau geven. Zeggen jullie zelf maar aan hoeveel… Lees verder »Vaderliefde
Ik hoorde Mark Rutte en Sander Dekker stamelen over de rapporten die de reeks fouten blootlegden die Michael P. in staat stelde Anne Faber te vermoorden. Het was stamelen zonder stamelen: een paar geprepareerde zinnen hebben politici altijd wel voorradig, maar beider onmacht was evident. Vooropgesteld, het jarenlang uitkleden en demoraliseren van alle overheidsinstanties heeft zeker niet geholpen om misstanden te voorkomen, dus die kabinetshoofden zitten hoe dan ook dik… Lees verder »Verschrikkelijke mensen
Silicon-bedrijven die zich bezighouden met Kunstmatige Intelligentie vertrouwen het oplossen van grote maatschappelijke problemen toe aan slimme knulletjes zonder mensenkennis en levenservaring, die zelf geen enkel benul hebben wat het is om te lijden en te falen en die ieder ethisch besef ontberen. Dat heb ik niet van mezelf; het is de opvatting van neuro-wetenschapper en ondernemer Vivienne Ming, die vreest dat Artificial Intelligence in de huidige toepassing maatschappelijke vooroordelen… Lees verder »Lijden met Ischa
In Engeland zitten hele wijken onder een blauwe plaquetteplaque (Ken Drabbers, forgotten writer of utterly forgettable prose lived here for six consecutive days in 1868) en in Frankrijk werd iedere kwispedoor met een fluim van Flaubert stante pede bijgezet in een vitrine. En dan wij… Marita Mathijsen hekelt in NRC (22 sept.) de armetierige manier waarop wij in Nederland omspringen met ons literair erfgoed. Schriel steken we af: voormalige schrijvershuizen… Lees verder »Plaquetteplaque?
Gisteren wandelde ik binnen bij de presentatie van Nicolien Mizee’s nieuwste, De porseleinkast. Het was, dankzij Brigitte Kaandorp, een vrolijke bedoening in de Kennemerboekhandel. De kennismaking, het eerste deel van de ‘faxen aan Ger’ had ik nog niet gelezen, ondanks alle recensentenballen en jubelsterren die het boek opgeplakt kreeg. Vanochtend las ik de eerste veertig pagina’s van de 455 (mooie uitgave van Van Oorschot), schoot een paar keer luid in… Lees verder »De porseleinkast