Dat je al zo’n vijftig jaar romans leest, inmiddels met gerijpt inzicht en kritisch vermogen (mag ik hopen) en dat je dan in een scène belandt waarbij je denkt, nee toch, dit is al zó vaak gedaan (vooral in kinderboeken), ze (Scarlett Thomas) zal toch niet kiezen voor deze even onwaarschijnlijke als afgezaagde ontknoping???? Dat kán toch niet? Een nerdy twaalfjarig meisje dat gekrenkt en vernederd wordt door haar wiskundeleraar… Lees verder »Kritisch onvermogen
Vanochtend twittertripte ik naar een artikel in The Guardian over een te verschijnen essaybundel van de Engelse romancier J.B. Priestley (1894-1984), Grumbling at Large . Priestley? Die hoorde voor mij bij een oubollige generatie (Galsworthy, Somerset Maugham) waarnaar ik niet nieuwsgierig hoorde te zijn, maar in het artikel stond iets over de oppeppende werking van die essays dat perfect aansloot bij mijn verzuchting in Vakantieboek. Ik haalde bij Kobo een… Lees verder »Mopperkont
Sommigen scheuren direct weg met de caravan of gooien onvervaard de trossen van hun zeiljacht los. Ik moet een nieuwe grote vakantie altijd eerst even besnuffelen. Ik verwacht toch nog listig verstopte wekkers of schoolbellen te horen, of opgejut te worden omdat dít echt niet kan wachten of díe anders begint te stressen. Gisterochtend voor het ontbijt riste ik bessen. Rode en witte aalbessen, grotere, roodpaarse jostabessen (?). . .… Lees verder »Vakantieboek?
Mijn e-reader is in onbruik geraakt. Hij mag nog wel mee op vakantie, maar hier thuis op de bank lees ik (uitzonderingen daargelaten) liever van papier. Met een vakkundig vervaardigd boek is dat een groot genoegen. Maar vooral met moderne paperbacks heb je af en toe veel te stellen. Sommige vlijen zich behaaglijk op je schoot en beginnen te spinnen, zoals het hoort. Andere verzetten zich of prikken scherp door… Lees verder »Book abuse
Op het Haarlemse Boekengala *** sprak ik met de vrouw van een Haarlemse schrijver (‘the great and the good’ wil je zien op zo’n avond of tenminste hun partners). “Heeft hij het heilige vuur nog?” overstemde ik Vic van de Reijts daverende disco-circus. “Is ie met iets nieuws bezig?” Het was geen literaire spionage, ik ken haar en haar schrijfman net genoeg om zoiets te kunnen vragen zonder indiscretie. Het… Lees verder »Kleurenlit
Gisteravond was de voltallige eenpersoons literaire RaDa-reda bij de tweede uitreiking van de J.M.A. Biesheuvelprijs, die werd toegekend aan Marente de Moors bundel Gezellige Verhalen. Iedere schrijver die het afgelopen jaar een boek met kort proza had uitgebracht was uitgenodigd voor de huldigingsceremonie in het Lloyd Hotel, dus dat Haarlem (San Bos, Sylvia Hubers, Joubert Pignon) naast de cheque greep was geen daverende deceptie. En vooropgesteld, alle inspanningen om het… Lees verder »Tweeëenheid
‘Stap achterop, dan rijden we ons te pletter, sprak Michonis, met het pistool achter Frisia’s rug. Hij wees op zijn motorfiets, naar het plaatsje achterop, dat met hem aan het stuur zou worden uitgespaard.Het is een klein plaatsje, dacht Frisia, ik zou me onderweg ook in mijn eentje naar achteren kunnen laten vallen, dan sterf ik in ieder geval zonder hem. Maar ze verwierp deze gedachte want ze wilde nog… Lees verder »Hier moet ik ingrijpen
Ik denk niet dat mijn achterburen per se vreemder en onbegrijpelijker zijn dan de meeste andere mensen. Als ik dat soms toch denk, komt het alleen doordat ik vanaf mijn bovenverdieping een beter zicht heb op hun doen en laten. Jarenlang werden die statige huizen bewoond door eenzame, lichtschuwe figuren, die hun afgebladderde, klemmende keukendeur uitsluitend open deden om koffieprut of kattenbakstrooisel in de vuilnisbak te doen, maar verder zag… Lees verder »Onbegrijpelijk
De zeer dierbare collega (65) die vorige week overleed, kende ik nog geen zes jaar. Bij onze eerste ontmoeting hadden we het over een vertaalproject waar hij op school mee bezig was. Hij viste een kopie uit een bureaulade met drie gepubliceerde Nederlandse vertalingen van Musée des Beaux Arts van W.H. Auden. Thuis bekeek ik ze en aan alle drie schortte wel wat. Hetzelfde geldt voor de vertaling die ik… Lees verder »Lijden met Auden
Gisteren haalde ik bij de Kennemer Boekhandel ruim anderhalf pond verse Haarlemse boeken: Huil maar, ik wens je uitstel toe, verhalen van Joubert Pignon (220 gram), De Onderwaterzwemmer van Thomése (370 gr.) en De halfbroer van Nicolien Mizee (240 gr.). Dat laatste heb ik inmiddels uit. Ik vond het minstens even goed als de beide voorgangers (Voor God en de Sociale Dienst en Toen kwam moeder met een mes) en… Lees verder »Kilolezen