Literaria

Ik denk niet dat mijn achterburen per se vreemder en onbegrijpelijker zijn dan de meeste andere mensen. Als ik dat soms toch denk, komt het alleen doordat ik vanaf mijn bovenverdieping een beter zicht heb op hun doen en laten. Jarenlang werden die statige huizen bewoond door eenzame, lichtschuwe figuren, die hun afgebladderde, klemmende keukendeur uitsluitend open deden om koffieprut of kattenbakstrooisel in de vuilnisbak te doen, maar verder zag… Lees verder »Onbegrijpelijk

De zeer dierbare collega (65) die vorige week overleed, kende ik nog geen zes jaar. Bij onze eerste ontmoeting hadden we het over een vertaalproject waar hij op school mee bezig was. Hij viste een kopie uit een bureaulade met drie gepubliceerde Nederlandse vertalingen van Musée des Beaux Arts van W.H. Auden. Thuis bekeek ik ze en aan alle drie schortte wel wat. Hetzelfde geldt voor de vertaling die ik… Lees verder »Lijden met Auden

Gisteren haalde ik bij de Kennemer Boekhandel ruim anderhalf pond verse Haarlemse boeken: Huil maar, ik wens je uitstel toe, verhalen van Joubert Pignon (220 gram), De Onderwaterzwemmer van Thomése (370 gr.) en De halfbroer van Nicolien Mizee (240 gr.). Dat laatste heb ik inmiddels uit. Ik vond het minstens even goed als de beide voorgangers (Voor God en de Sociale Dienst en Toen kwam moeder met een mes) en… Lees verder »Kilolezen

Soms kan alleen al de titel van een boek je begeerte wekken: Nightwalking – a nocturnal history of London. Het bleek een stevig, geleerd boek, geschreven in een zuivere, zij het soms weinig lichtvoetige stijl. Literair criticus Matthew Beaumont onderzoekt hoe men door de eeuwen heen aankeek tegen schimmige types die zich na de avondklok op straat ophielden – noctivagants en noctambulists, zoals ze worden aangeduid. Dat de autoriteiten nooit… Lees verder »Nachtzwalken

Een veel te groot onderwerp voor één vluchtig dagkladje, maar goed, we zien wel hoe ver we komen. Een classica vertelde mij in het café dat ze nog vaak met weemoed terugdacht aan de hoorcolleges van Ilja Leonard Pfeijffer. En had ik Giro Giro Tondo al gelezen? Ik deed, alvorens te antwoorden, een spoedrondje onderdrukking: hooghartige grimas, opkomende uitslag rond de navel, uitvalsverschijnselen in de kruisstreek en seriële krampjes in… Lees verder »Giro Giro Tondo

Iemand had een kloek boek in de trein laten liggen. Vergeten, dacht ik eerst. (Het is mij niet vaak overkomen, maar het lijkt mij de beste graadmeter van literaire waardering: ga je een verloren boek opnieuw kopen om die laatste 150/100/50/15 bladzijden alsnog te lezen, of omdat je het zo goed vindt dat je het per se in de kast wilt hebben?). Het was Emoticon van Jessica Durlacher, met het… Lees verder »Leesbevordering

Wat zijn ze gevat en welbespraakt allemaal, de Haarlemmers in Smeergeld van Nausicaa Marbe! Neem nou rechercheur Alkema, die hier bij een biertje in een buurtcafé even bijpraat met de hoofdpersoon: ‘Om drie redenen, Job. De eerste is evident. Als iemand geheimen kan bewaren, dan ben jij dat. Jij vreet liever je tong op dan dat je een waarheid aan het licht brengt die tot heibel, complicaties, verklaringen, wantrouwen, onderzoeken,… Lees verder »Smeergeld

Vorige week las ik To Rise Again at a Decent Hour van de Amerikaanse schrijver Joshua Ferris (bij de laatste vijf van de Man Booker Prize). De hoofdpersoon is een New Yorkse tandarts, Paul O’Rourke, met meer knopen in zijn ziel dan ik vullingen en kronen in mijn mond heb. Tegen het eind van de roman had ik moeite me in te leven in zijn zoektocht naar een identiteit en… Lees verder »Lotioner

Voor elke lezer breekt dit ongemakkelijke moment om de zoveel tijd aan.   Met alle dilemma’s van dien, bij elk boek weer andere. Ga ik het ooit herlezen? Ga ik het ooit nog lezen? Ga ik het ooit uitlezen? Ga ik het ooit nog begrijpen? Doet het het goed in de kast? En bij de afvallers rijzen vragen als: kan ik er iemand blij mee maken? Waarom heb ik het… Lees verder »Opruiming