De mensen die het over ‘zichzelf zijn’ hebben zijn het eigenlijk per definitie niet. Die voelen toch de taxerende blikken van anderen en ijken zich daaraan. Kunnen ze misschien nóg meer zichzelf zijn, nog oorspronkelijker, nog uitzonderlijker? Nog unieker? Dus wat dat aangaat zijn ze net als de rest van ons – de trend- en statusgevoeligen, de mode-, smaak- en merkbewusten. Wie echt zichzelf is, lult er niet over en… Lees verder »Zichzelf
We wandelden ergens achter landgoed De Gelder. We hadden eerder rondgezworven in het gebied, maar toen schrokken we terug voor het onbegaanbare pad. Nu was het minder modderig. Er is daar in de buurt een zorgboerderij. Bij een praatje met een van de medewerkers hadden we gehoord dat het een project is voor Alzheimer-patiënten, die samen met vrijwilligers in de moestuin werken. Wieden, plukken, spitten, pellen – heilzaam voor lichaam… Lees verder »Balling
Een ideale dag om eens een paar rationalisten en sceptici van me te vervreemden – ja, ik weet dat jullie meelezen. Want laat ik nou afgelopen zondag op het punt hebben gestaan toe te treden zijn tot de aloude Lin Chi Ch’an traditie, waar jullie vermoedelijk even weinig benul van hebben als ik. Dwepen met een zenmeester, zonder dat er hypnose of indoctrinatie aan voorafging! Het gebeurde in Zutphen, in… Lees verder »Zen in Zutphen
Zaterdag was ik even terug in Haarlem, op een ongelukkig gekozen zaterdagmiddag. Ondanks mijn ergernis over het hedonistische, we-hebben-dit-zóóoóóó-gemist-publiek op terrassen en bij winkels was er een ontroerend / komisch / ongemakkelijk intermezzo. Op de Grote Markt onderbrak ik mijn wandeling bij de groentekraam. Daar was het vreemd genoeg wél rustig; ik werd direct geholpen door een aardig meisje van een jaar of achttien met een mooie, zuivere oogopslag, dat… Lees verder »Awkward
Bij een parkeerplaats aan de Parklaan hield ik de pas in om een foto te maken van de tekst ‘Mondkapje op is zelfmoord’. Na de rechterlijke uitspraak van gisteren bekijk je alles van Viruswaanheid / Viruswaarzin toch weer met andere ogen. Er naderden twee mannen, diep in gesprek. De langste, de woordvoerder droeg een wollen muts strak over de schedel. Hij had het postuur van Tommy Wieringa, de sonore… Lees verder »Construct voor u
Gisteren (ik had een bank- & buisavondje) kwam na drie of vier reclameblokjes het woord cytokinestorm bij me op. Weten jullie nog, de overreactie van het immuunsysteem, dat teveel giftig cytokine produceert, waardoor nog meer afweercellen worden opgetrommeld, die ook weer cytokine produceren. Enzovoort. Zaten we met eenzaamheid niet in een soortgelijke vicieuze cirkel? Want het gíng maar door in die tv-commercials. Een meedogenloos sentimentbombardement. Alles ademde warmte, sfeer, verbondenheid,… Lees verder »Rugknuffel
Tachtig meter hadden we een hondje. Vijf minuten. Bij Kraantje Lek liepen we de luie route, om de rulle zandhelling heen. Een overdreven kwieke oude man in korte broek kwam ons tegemoet, fitter dan zijn twee vale hondjes. Het eerste zette zich op commando met tegenzin in beweging en volgde het baasje in onze richting. Hondenmerken zijn niet mijn sterkste punt, maar een Dogo Argentino of Deense Dog was het… Lees verder »Escort service
In een winkel hoorde ik een man het woord woord ‘heerlijk’ afbreken in zes lettergrepen (nee, geen zeven): “Hee-ee-ee-ee-eerr-lijk!” De man was mij al opgevallen door de manier waarop hij la-a-a-ang-zaam de kassa was genaderd. Als een kolossaal standbeeld uit de oudheid dat door zwoegende slaven naar zijn standplaats werd opgeduwd. Het was dan ook een grote man. Een bekende, Haarlemse man uit de wereld van de sport. Hij kwam… Lees verder »Lettergrepen
Bij de (over)leefregels voor het coronavirus zat ook de aanbeveling twee meter afstand te bewaren bij gesprekken. Lastig? Ja, maar ook vóór de landing van COVID-19 kan het bewaken van een privé-zone rond de eigen persoon hoogst problematisch zijn. Zoals hier gisteren al onthuld, reisde ik zondagmorgen naar Maastricht. De NS had een aanbieding voor de 1ste klas en omdat ik – tegen beter weten in- hoopte op een leutloze… Lees verder »Veilige afstand
“Gast, wacht! Ik ga je dit verhaal heel-le-maal vertellen…” De jongeman die achter me plaatsnam in de trein zei het op een toon of hij zojuist het laatste hoofdstuk van de Decamerone had geschreven. Hij was echt ‘ziek blij’, stak hij van wal tegen zijn metgezel, maar mijn aandacht verflauwde weldra toen hij de verschillende stadia van een sollicitatieprocedure door begon te nemen – hij deed iets met ‘comfort management’.… Lees verder »Hou OP!