Woensdag trad de huisdichteres *** op in Amsterdam. Het ruim gekozen reisschema moest ons rond middernacht thuis brengen. Direct op CS ging het al mis: geen machinist. 20 minuten te laat tuttelden we weg. Een conducteur stelde ons gerust. Geen paniek, de verkeersleider in Amersfoort zou de aansluiting naar Deventer garanderen, etc. Helaas, die trein bleek toch vertrokken. Deventer werd daarmee onbereikbaar. Een laatste intercity naar Zwolle reed nog wel,… Lees verder »NS-service
Eén minuut stilte in de Johan Cruyff Arena, voor aanvang van de oefeninterland Nederland – Schotland? Mij leek het hachelijk (waarover bestaat nog eensgezindheid in dit wrokkige, ongedisciplineerde land?), maar (is het de behoefte aan nieuwe Groten van Weleer?) het eerbetoon aan Kees Rijvers werd niet verstoord door geroezemoes of erger. Het deed me deugd, vooral omdat ik een persoonlijke herinnering aan Rijvers koester. In 2017 werd mijn moeder negentig,… Lees verder »Kees Rijvers
In haar column vandaag in Trouw gebruikt Emine Uğur de term ‘hooivorkenbrigade’ voor de aanzienlijke groep die een obsessie met pedofielen heeft ontwikkeld. In mijn eigen kennissenkring heb ik geen pedo-jagers (of ze moeten nog uit de kast komen) maar niettemin doen ze hun invloed gelden. Deze week (het regende hard) ging ik op het station in het enige wachthuisje op de enige vrije plek zitten, naast een blonde vrouw… Lees verder »Hooivorkenbrigade
Denk aan een willekeurig gesprek, zoals je er per dag een dozijn voert: zonder dat je het beseft bedien je daarbij een mengpaneel waar Tiesto en andere festival-dj’s van zouden kwijlen. Vaardig draai je aan de volumeknop, je filtert brom, ruis en scherpe tonen weg; naar behoefte varieer je spreektempo en timbre, voeg je afstandelijkheid of intimiteit toe, vertrouwelijkheid, humor in afgepaste doses. Niet te schel praten, niet te eenzijdig,… Lees verder »Vermomming
Goede doelen vind ik op zich niet slecht, maar de bijbehorende collectanten staan me steeds vaker tegen. Gisteren tegen etenstijd – ik had net een lek in het vijverfolie ontdekt, maar besloot ondanks deze minicrisis toch naar de voordeur te lopen – was het een blonde, zorgvuldig gestylede jongeman die zich belangeloos… Oh nee, het was zijn studentenbaantje. En zoals ik al vreesde, hij had geen collectebus. Hij begint mij… Lees verder »Collectantenjeuk
In een dorp ergens in de Biblebelt streken we neer op een bank rond een grote linde, die beschutting bood tegen de felle middagzon. Er zat al een oudere man druiven te eten uit een plastic zakje. Hij wist ons te vertellen wat voor weer het was (‘warm’) en nadat wij hadden vastgesteld dat zijn druiven er smakelijk uitzagen, raakte het gesprek in een plotselinge stroomversnelling. Ja, druiven… Hij mocht… Lees verder »Wegwezen, allemaal
Bij een boekwinkel in een dorp hier verderop liet een man iemand voorgaan bij de kassa. Hij wilde staatsloten kopen en blijkbaar niet gewoon de vijf of tien die het makkelijkst voor het grijpen lagen. Nog voor hij de verkoper deelgenoot zou maken van ingewikkelde kansberekeningen of zijn voorliefde voor bepaalde reeksen of geluksgetallen kwam er een blondine aanlopen. Een tot blondine gemaakte, gokte ik. Ook zij mocht voor. “Of… Lees verder »Lot uit de loterij
Ik dacht dat het feministes waren die ‘manspreading’ voor het eerst aankaartten. We hebben het dan over mannen die in het openbaar vervoer onevenredig veel ruimte in beslag nemen door wijdbeens te zitten. Gisteren werd ik het slachtoffer van een superspreider. Met misplaatst optimisme namen de huisdichteres en ik na de overstap in Zwolle tegenover elkaar plaats in een vierzitje. De NS-coupé vulde zich alras en zoals te verwachten wilde… Lees verder »Manspreader of the year
Gisteren verpletterde ik mijn persoonlijk record in de klasse ‘appelbeignet vasthouden zonder er een hap uit te nemen’ met minstens twintig minuten. Het oude record stond op 13 seconden. Aan smaak of uiterlijk van de appelbeignet was mijn uitstelgedrag niet te wijten. Het zat zo. Ik was begonnen aan een druilerig ochtendwandelingetje en halverwege de Veerstraat onderschepte mijn neus een niet (te) misse(n) frituurwalm. “Zóó, zijn jullie al aan de… Lees verder »Beignet
Ik heb nog geen drie ‘legs’ achter elkaar aandachtig gevolgd bij het WK pijltjesgooien. Wel bestudeer ik soms gefascineerd het publiek daar in Londen. Engeland als geheel geldt als zeerhoogrisicogebied, maar welk label moet je plakken op het Alexandra Palace? Op het podium is de afstand tussen oche (werplijn) en bull’s eye volgens de regels exact 293 centimeter; in de rest van de zaal heerst complete bandeloosheid. Aan afstand doet… Lees verder »Omikron-paradijs