Gisteren begon ik in The Old Ways van Robert Macfarlane, een boek over zijn ontdekkingsreis te voet door het Britse landschap. Hoe en met welk doel heeft de mens dat sinds prehistorische tijden doorkruist ? ‘Pilgrim paths, green roads, drove roads, corpse roads, trods, leys, dykes, drongs, sarns, snickets – say the names of paths out loud and at speed and they become a poem or rite – holloways, bostles,… Lees verder »Wierigheden
As happy as a rat with a gold tooth, zeggen de Engelsen, maar dit was anders blij. Dit was ongecompliceerd –as happy as a dog with three tails-blij en dan in honderdvoud. Op het strand bij Bloemendaal ging net toen wij passeerden de deur van een paviljoen open en in een mum van tijd waren we omgeven door een wolk geconcentreerde vrolijkheid. Honden (aan de riem of los) in alle… Lees verder »Kwispelparade
Dit is het slotdeel van een drieluikje dat hier begon en hier verder ging. Nee, de donkere Brugse Zot was op, zeiden ze in de strandtent waar wij onze wandeling afsloten. Laatste dag van het seizoen, hè. Mag het anders ook een Grimbergen Dubbel wezen? We hadden er vrede mee en hun friet was gelukkig even knisperig als in april, toen ze het nog helemaal zagen zitten met de zomer… Lees verder »End of season
Bloemendaal gold in de 19e eeuw als een toeristenoord; dat het dat niet meer is, wijt het HD (20-8) onder meer aan de bebossing en daarmee het verdwijnen van de vergezichten over wat ooit het karakteristieke duinlandschap was: ‘Het duingebied met zijn zandverstuivingen en sympathieke flora en fauna is in hoog tempo dichtgeslibd’, schrijft Kees van der Linden, die deel uitmaakt van een ploegje HD-journalisten dat een paar dagen in… Lees verder »Natuurpeuzelaars
– Bonjour, à samedi je suis tombé et maintenant j’ai mal au genou. Il est grossi. – Gonflé? – Uh… oui, gonflé. We waren nog maar een paar uurtjes in Wallonië en de Franse woordjes zaten nog ingepakt, onderin de rugzak. De man van de pharmacie drukte me een blauwe tube in handen. Flexium? Voor de zekerheid vroeg ik er nog Paracetamol bij. Het moest een makkelijke dag worden. De… Lees verder »Barre route
Géén nachtmerrie: het goed onderhouden, geasfalteerde fietspad langs een Frans kanaal gaat over in een karrespoor. De eenzame fietser begrijpt dat hij is verdwaald, maar zet koppig door, ook als het karrenspoor overgaat in een modderstrookje langs een kanaaltunnel. Een onwaarschijnlijk lange tunnel. Flauw verlicht, gelukkig wel, maar zijn onbehagen groeit als de blubber hem dwingt af te stappen en hij vóór noch achter zich daglicht ziet. Het overkwam mijn… Lees verder »Tunnelvaarders
Een gouden dag voor de lingeriejutters, zei ik toen we bij ons wandelingetje langs het Zandvoortse strand een met zand bestoven zwarte BH langs de vloedlijn zagen liggen en 20 meter verderop een damesslipje dat zich in vreemde bochten had gewrongen, samen met een geraffineerd zwart topje waar nu voor Robijn geen eer meer aan te behalen viel. Mijn geest was nog maar net begonnen zijn eigen beeldverhaal te breien… Lees verder »Verdronken textiel
Vanochtend moest ik in Velserbroek zijn in dienst van mijn schaakclub. Externe competitie noemen ze dat, maar dit voelde wel extreem extern. Voorafgaand aan de wedstrijd wandelden we ter ontspanning even door het winkelcentrum en voor we er erg in hadden, hadden we dat hele Velserbroek kapotgeyoupvan’thekt. Maar waarom nou eigenlijk? Deze kerk zouden ze beter om kunnen bouwen tot atoomcentrale, denk je als onschuldige atheïst, maar die Velserbroekers denken waarschijnlijk… Lees verder »Rimpelloos
Als ik Google mag geloven, is het Raarlems Dagklad het enige lyrisch-satirisch weblog op het grote boze wereldwijde web. De omschrijving is eens tégen mij gebruikt door een gefrustreerde Trouw-journalist in een stukje over burgerjournalistiek, maar desondanks hecht ik er sterk aan. Wat yin en yang zijn voor China, zijn voor het RaDa lyriek en satire. Er zijn dagen dat ik mij gemeen afreageer op mijn onschuldige toetsenbord; dan moet… Lees verder »Lyrisch-satirisch
We waren tegen beter weten in gaan wandelen. De heuveltoppen verstopten zich in rafelige wolken, maar toen het even droog werd, waagden we de gok. Naarmate we klommen, werd het steeds mistiger. Sliabh Bhiofain agus Gharbhrois en de andere pieken langs het pad kregen we niet te zien, om van vergezichten over de Atlantische Oceaan maar te zwijgen. Door de mist viel nu ook een gluiperige motregen, die zich toen… Lees verder »Visioen