Van die dingen

Het is de tijd van hondjes die door reislustige baasjes aan een boom in het bos worden gebonden. Potplanten die het in de hittegolf op eigen kracht moeten zien te rooien op het pleintje. En dingen die onbeheerd of onbevrouwd bij een container staan.

Als ding kan je zomaar een onding worden in de ogen van je eigenaar en als een te zwaar turnmeisje van 50,4 kilo bij het oud vuil worden gezet. Zoals deze… uh… dit…? Dit weesding in ieder geval, in de Tetterodestraat.

 

 

Ooit zal iemand er iets in hebben gezien; er zelfs blij mee geweest zijn. De kleur, de textuur, de vanzelfsprekende anspruchslose beschikbaarheid, dag en nacht. Was het een cadeau? Aangeschaft bij IKEA of een Blokker-filiaal? Of is het een gevalletje huisnijverheid en werd er dagenlang hard aan gewerkt met breipennen zo dik als bezemstelen?

 

 

Dus zo eindig je dan. Als ex-poef, of wat je ook was. Had je je zwakke plek maar niet bloot moeten geven, daar bij die liesbreukachtige uitstulping.

 

 

Maar ach, wie ben ik om de dingen te begrijpen? Bekijk het vanuit een ander perspectief en je ziet kracht en dynamiek; een USO (Unidentified Sliding Object), sluw ontsnapt uit een benauwde eengezinswoning en vastberaden op zoek naar soortgenoten, om zich voort te planten. Of naar een geheime locatie waar de overname van de wereld wordt beraamd. Poef!

 

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Gisteren liep ik langs een fotogenieke bouwcontainer en nam een aantal foto’s, die ik nonchalant op Facebook zette. Pas later bedacht ik dat ze natuurlijk in de fameuze RaDa-categorie Van die dingen thuishoren.

Al moet ik wel oppassen met die container-fetisj. Vandaag zag ik een beeldschone blauwe…

.

.

.

.

.

En die bevoorrechte mannen van de firma Van de Stoel mogen daar dus dagelijks mee omgaan!

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.

Voor jongere nog beïnvloedbare spuitertjes: de voltallige eenpersoons RaDa-reda staat als één man achter levenslange taakstraffen voor iedereen die los gaat op andermans ondergrond, zoals daar zijn blanco blinde muren en glimmende nieuwe NS-sprinters.

En buiten de lijntjes kleuren zoals hier in treinstel 2715 is helemaal uit den boze.

.

.

Maar afijn, ik zat daar nou eenmaal achter dat bekladde glas, tussen Leiden en Haarlem, en de avondlucht zorgde samen met het rood, geel en groen van de verf voor schier psychedelische effecten. Zonde om ze niet te vereeuwigen.

.

.

.

.

.

En eigenlijk ben ik jullie nu de voorkant ook verschuldigd. Strak, anders kan ik het niet noemen. Mijn enige frustratie is dat ik niet kan lezen wat er staat. Maar het kan aan mij liggen.

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.

Keelpijn, verstopte neus & hoofdpijn, snotteren, hoesten, schorheid… Ziedaar mijn vaste cyclus bij verkoudheid/griep.

Ik had er net een helemaal doorlopen – vorige week had ik mijzelf genezen verklaard – toen ik vanochtend wakker werd met keelpijn. Beetje koortsig ook. Zit ik in een loop? Hoe dan ook, ik kan het bijzonder slecht verkroppen, merk ik. Nijdig zijn op je eigen ziekige lichaam heeft weinig zin natuurlijk; je mag ervan uitgaan dat het zijn best voor je doet en echt niet beter kan. Maar toch… als er een meldpunt was voor onverdiende virus-aanvallen, zou ik briesend en niesend aansluiten bij de wachtrij, of misschien wel voordringen.

Is ook de speelsheid van geest aangetast? Ja. Gelukkig zijn er anderen die helpen de zintuigen te prikkelen en stimuleren. De huisdichteres had het eergisteren over iemand die verfvlekken spaarde en analyseerde. Ze vermoedde dat ik in het RaDa-archief wel het een en ander had. Vast wel, alleen kon ik de vlekken-galerij niet 1-2-3 aanklikken. Voor de dichtstbijzijnde vlek die ik zo gauw kon bedenken, ging ik naar de Van Ostadestraat, hier in het Kleverpark.

.

.

Ik ben inmiddels bijgepraat: de verfvlekkenverzamelaar is Hans Aarsman (onder meer bekend uit de Volkskrant) en ah, wacht… ik heb een heuse link (je kunt foto’s inzenden). Een deel van de pret bestaat er natuurlijk uit om je de klunzigheid of domme pech voor te stellen die tot deze unieke samenstelling van spetters, uitlopers en kledders leidde. Viel de pot uit de dakgoot? Stuitte hij op? Maakte een bijbehorende schilder nog een snoekduik om het onheil te voorkomen? Hierboven lijkt het trouwens alsof er nog een halfslachtige poging gedaan is tot deppen of dweilen.

Ten slotte een vraagje: als jullie ‘verfvlekken’ zeggen, klinkt het dan anders dan ‘verflekken’(‘verf-lekken’)?

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

Ik was vanmiddag bij iemand die een parkiet in een kooitje hield. Nou ja, hield? De deur stond altijd wijd open, zei ze, maar haar gevederde vriend had niets met de buitenwereld. 

Zijn stuurmanskunst was niet virtuoos genoeg voor haar huiskamer en na twee crashes had hij zijn vleugels aan de wilgen gehangen er de brui aan gegeven.

In diezelfde huiskamer lag een black box zwart doosje (niet van de vogel) met de opdruk ‘mislukte ideeën’.

.

.

De vrouw had het cadeau gekregen van een kunstenaar. Ik heb er niet in gekeken, maar stelde me wel even voor hoe het zou zijn als iedereen verplicht zo’n zwart doosje had staan en gewetensvol een boekhouding bijhield van zijn mislukte ideeën en plannen, alle nooit verwezenlijkte dromen en onvoltooide projecten. En dan daarnaast een gele doos met ‘gelukte ideeën’: het schot in de roos en de spijker op de kop.

Hoe zou de verhouding gemiddeld zijn tussen slagen en falen? Zouden er ook mensen zijn die op jaarbasis maar vijf ideeën hadden? Hoeveel miskende geniale ideeën zouden er tussen de mislukkelingen zitten?

Het heeft iets arrogants om je mislukte ideeën in zo’n mooi vormgegeven doosje te doen, dacht ik eerst. Míjn fiasco’s zijn beter dan de jouwe!

Anderzijds, de meeste mensen hebben de neiging hun waanideeën en wanideeën weg te moffelen en te verdringen, maar come to think of it, het kan zo zijn voordelen hebben om ze plechtig bij te zetten. Om met Beckett te spreken: Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

Zoals je warmmenselijke toetjes hebt (broodpudding met custard, rozijnen en rum), heb je ook warmmenselijke huizen. Dit weekend logeerden we drie dagen in Neauphle-le-Château, een dorp op 40 km van Parijs. Ooit werd de Grand Marnier er gemaakt. Het was het ouderlijk huis van de Franse vriend met wie we op stap waren; de vaste bewoonster is zijn 89-jarige moeder, nu weduwe, die tijdens ons verblijf op vakantie was.

Een ‘kast van een huis’ kan je het niet noemen, maar het is wel ruim genoeg om een etage te verhuren aan een gezin zonder er last van te hebben. Dikke muren, garage, erker, balkon. De achtertuin was diep – zo’n tachtig meter – en achterin stond een grappig, blauw woonwagentje waar Pipo de Clown en Ononono mee in hun nopjes zouden zijn geweest. De achtergevel was begroeid door een sierlijk uitwaaierende klimop, door de jaren heen ongetwijfeld luistervink en stille getuige van ontroerende, vrolijke en verdrietige familietafereeltjes.

.

.

Een forse grijze kater, Bizule (= mollig), patrouilleerde door de woonvertrekken als hij tenminste niet lag te soezen op een van de vele kussens. Het huis was comfortabel en leefbaar (leve de luiken, de volets!), maar zeker niet verwend door onderhoud. Het permitteerde zich kleine onvolmaaktheden: een klemmend raam, een roestig slot, een vermolmde sponning. De boiler had een lelijke hoest. De inrichting was sfeer- en smaakvol. Boeken waren er in alle maten en soorten en ook – op een onnadrukkelijke manier – beeldjes, curiosa en snuisterijen. Bric à brac. Een uitdragerij was het zeker niet; maar er was gewoon véél om je over te verwonderen. Sommige voorwerpen zagen eruit of ze sinds de tijd van Édith Piaf niet meer waren aangeraakt. Andere waren fonkelnieuw. Er kleefden verhalen aan die wij nooit zouden horen.

.

.

Zelfs op de derde dag zag ik rond de eettafel waar we veel zaten nog steeds grappige of interessante zaken die tot dan onopgemerkt waren gebleven.; dat de vrouw des huizes kunstenares was droeg daar zeker aan bij. Ze had een atelier met een prachtige lichtval. Natuurlijk hing er ook eigen werk.

.

Zie ook mijn blog van gisteren over Versailles

.

Zoals gezegd, ze was er niet, maar onbewust probeer je aan de hand van al die bezittingen en scheppingen een persoonlijkheid te construeren. Dat is iets wat je bijna niet kunt helpen. Ik stelde me voor hoe die bejaarde vrouw daar tevreden aantuttelde – zonder haast, neuriënd of tegen Bizule pratend, al kan ik de plank volledig mis slaan natuurlijk.

.

Bijna een schilderij – de achtertuin door een raam gezien.

Gisteren schreef Ellen Deckwitz in haar NRC-column over een lekkage en loodgieterswerkzaamheden die haar tijdelijk uit huis verdreven. Een goed huis, dacht ik, is een onzichtbaarheidsmantel van baksteen. Even kan je doen of er geen buitenwereld bestaat, kan je je wentelen in een omgeving waar je mag zijn en doen wat je wil.

Een goed huis… Dat had over Neauphle kunnen gaan.

P.S. Zie ook Gewoontedier over een verblijf in andermans huis.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen..

Onlangs bij de kerstdis vroeg mijn schoonzus Desirée met oogjes glinsterend van voorpret of wij ook al een ‘smart speaker’ hadden. Ze wees op een soort UFO’tje zo groot als een poederdoos, naast de fruitmand. Zij wél dus.

Wij zaten nog wat appelig te kijken toen de Google Assistant al de eerste demonstratie van zijn kunnen gaf. “Hee, Google!” riep Desirée. “Hoe is het weerbericht voor morgen?” Het bleef even stil – ik veronderstelde dat de werkweigering iets te maken had met haar slechte manieren. Hoezo ‘hee’? Wat is er mis met ‘als ik vragen mag’? Maar aan dit soort gevoeligheden lijdt Google allerminst: na een aantal seconden droeg hij (met mannenstem, dat kun je instellen) een begrijpelijke weersverwachting voor. Een nichtje dat filosofie studeert, liet hem uitleggen wie Aristoteles was.

Vervolgens begonnen allemaal nieuwe baasjes door elkaar heen commando’s te blaffen. Sommigen vonden het gadget interessant, anderen hoopten stiekem de speaker te ontregelen (wie is hier nou ‘smart’?). Onder de sceptici was, hoe kon het anders, mijn schoonmoeder van 87 jaar, die nog dagelijks terugverlangt naar de paardentram, de kolenstoof en 78-toerenplaatjes. “Je kan ook muziek aanvragen, doe maar!” maande Desirée haar. “Hij zit op Spotify.” Mijn schoonmoeder, die niet op Spotify zit, kauwde weerspannig op haar onderlip, maar zei ten slotte: “Hee Google! Albinoni. Adagio in G.” Er kwam niks. Tevreden wendde ze zich tot mij. “Hee Marius, mag ik stokbrood?” Alleen, dat adagio heeft even tijd nodig om aan te zwellen en zich hoorbaar te maken. “Wel verdomd!” zei mijn schoonmoeder toen de eerste klanken haar bereikten. “Wel verdomd!”

Zelf voelde ik een ongemak dat ik liever niet wilde voelen. Ik voelde me als de korzelige vader in Downton Abbey toen ze hem een telefoon wilde aansmeren. Het idee alleen al, dat hij dan zonder waarschuwing vooraf door jan en alleman lastig gevallen kon worden. Dat was in 1925. Zijn verzet was zinloos en zo zal het hiermee ook gaan.

De Google Assistant kost in de mini-versie maar €59 -. Thermostaat en lampen bedienen, boodschappenlijstjes dicteren, agenda bijhouden en wekker zetten kan al. Maar de mogelijkheden worden ongetwijfeld uitgebreid. Straks is zo’n ding onmisbaar. En voor je er erg in hebt, maakt de Assistent je tot zijn slaaf en moeten we ‘u’ tegen ‘m zeggen.

.

.RaDa-impressie van een smart speaker, met toegevoegde oortjes omdat het anders zo kaal was

Paars PS In de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.