Van die dingen

Bestaan er bal-archeologen? Deze week vond ik in de berm bij het Houtmanpad een bal, nog net herkenbaar als een tennisbal. Hij was kaal…

(Trouwe RaDa-lezers weten dat de redactie na zich gestort te hebben op de hete Haarlemse actualiteit verkoeling zoekt in een ongevaarlijk stukje over iets tams, onbenulligs en onomstredens en deze vondeling, zonder eigenaar, menselijk of honds, voldoet aan alle voorwaarden dienaangaande.)

Kaal, zei ik, of kalende – er kleefden hem nog wat oude viltpluisjes aan – het zal je kapsel maar wezen… Rimpels had hij niet, en hij had nog niet al zijn bounce en veerkracht verloren. Uit de tijd van Tom Okker (Haarlems grootste tenniszoon) en Betty Stöve? De eerste tennisballen die ik me herinner waren wit; wanneer kwamen die groengele of geelgroene? Ah… je kunt die dingen opzoeken: 1972, voor betere zichtbaarheid op TV.

Op de US Open rossen ze elk toernooi door 70.000 ballen heen; ze worden na negen games vervangen, maar dan zijn ze er, de gemene slices en brute opslagen van Nadal en andere tennisreuzen ten spijt, nog een stuk beter aan toe dan mijn gevonden voorwerp. Gaan ze dan naar het amateurtennis, of direct naar hondenasiels?

Om zijn geliefde tennisbal zo te ontharen als deze moet een hond heel wat sabbelen, kluiven en apporteren. Was de bal afgedankt? Of zoekgeraakt, doordat zijn trouwe, maar eveneens ouder wordende hond aan reuk- of gezichtsvermogen had ingeboet? Nou ja, het kan erger: in de vorige eeuw werden miljoenen van zijn soortgenoten aan het eind van hun sportieve leven zonder pardon en verdoving gehalveerd en op een trekhaak gezet. Een wrede praktijk waar destijds niemand vraagtekens bij plaatste.

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

“Je speelt met je leven!” bijt ik mijn elektrische koffiemolen toe. Wij hebben sinds enige tijd een verstoorde relatie.

Apparaten kunnen het doen (dan vind je het de gewoonste zaak van de wereld) of niet doen. Als ze het niet doen, doe je ze weg of je laat ze repareren.

Maar mijn koffiemolen (al vindt hij zelf dat hij een ‘multi chopper en grinder’ is) vertoont een merkwaardige vorm van werkweigering. Soms maalt hij als de beste en vergruist zoemend van geluk alle boontjes die ik hem voer. Maar hij heeft kuren. Dan doet hij het eerst niet. Dan verlangt hij persoonlijke aandacht. Dan moet ik het snijblad met mijn wijsvinger een paar oefenrondjes laten draaien. Dat helpt soms, maar helaas niet altijd. Het is maar net hoe zijn pet staat. Soms verlangt ook de aandrijfrotor dit soort stimulatie. Let wel, als ik het ruw en onverschillig doe, heeft dit voorspel niet het beoogde effect. Dan moet het over, of langer of… hee, ik zie nu pas dat het apparaat ‘Princess’ heet, het is een zij! Een verwend prinsesje, hoe toepasselijk!! Dan wil ze bovendien dat ik in haar binnenste blaas voor ze tot actie overgaat.

Het ding kan niet open. Hoe modern! Niet zonder geweld althans, dus het inwendige even inspecteren en de obstructie verhelpen is er niet bij. Ik kijk het nog even aan. Zo ben ik. We hadden hier thuis ooit die lamp die vier dagen in staking was en het toen weer deed. Even een fase waar hij doorheen moest…

Een verzoek: wijs mij bij de reacties liever niet op het bestaan van filterkoffie, het Repaircafé en handkoffiemolens; het gaat er nu om dat zo’n kreng een lange neus naar mij trekt. Want zo zie ik dat!!!!

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Het is de tijd van hondjes die door reislustige baasjes aan een boom in het bos worden gebonden. Potplanten die het in de hittegolf op eigen kracht moeten zien te rooien op het pleintje. En dingen die onbeheerd of onbevrouwd bij een container staan.

Als ding kan je zomaar een onding worden in de ogen van je eigenaar en als een te zwaar turnmeisje van 50,4 kilo bij het oud vuil worden gezet. Zoals deze… uh… dit…? Dit weesding in ieder geval, in de Tetterodestraat.

 

 

Ooit zal iemand er iets in hebben gezien; er zelfs blij mee geweest zijn. De kleur, de textuur, de vanzelfsprekende anspruchslose beschikbaarheid, dag en nacht. Was het een cadeau? Aangeschaft bij IKEA of een Blokker-filiaal? Of is het een gevalletje huisnijverheid en werd er dagenlang hard aan gewerkt met breipennen zo dik als bezemstelen?

 

 

Dus zo eindig je dan. Als ex-poef, of wat je ook was. Had je je zwakke plek maar niet bloot moeten geven, daar bij die liesbreukachtige uitstulping.

 

 

Maar ach, wie ben ik om de dingen te begrijpen? Bekijk het vanuit een ander perspectief en je ziet kracht en dynamiek; een USO (Unidentified Sliding Object), sluw ontsnapt uit een benauwde eengezinswoning en vastberaden op zoek naar soortgenoten, om zich voort te planten. Of naar een geheime locatie waar de overname van de wereld wordt beraamd. Poef!

 

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:

 

Gisteren liep ik langs een fotogenieke bouwcontainer en nam een aantal foto’s, die ik nonchalant op Facebook zette. Pas later bedacht ik dat ze natuurlijk in de fameuze RaDa-categorie Van die dingen thuishoren.

Al moet ik wel oppassen met die container-fetisj. Vandaag zag ik een beeldschone blauwe…

.

.

.

.

.

En die bevoorrechte mannen van de firma Van de Stoel mogen daar dus dagelijks mee omgaan!

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.

Voor jongere nog beïnvloedbare spuitertjes: de voltallige eenpersoons RaDa-reda staat als één man achter levenslange taakstraffen voor iedereen die los gaat op andermans ondergrond, zoals daar zijn blanco blinde muren en glimmende nieuwe NS-sprinters.

En buiten de lijntjes kleuren zoals hier in treinstel 2715 is helemaal uit den boze.

.

.

Maar afijn, ik zat daar nou eenmaal achter dat bekladde glas, tussen Leiden en Haarlem, en de avondlucht zorgde samen met het rood, geel en groen van de verf voor schier psychedelische effecten. Zonde om ze niet te vereeuwigen.

.

.

.

.

.

En eigenlijk ben ik jullie nu de voorkant ook verschuldigd. Strak, anders kan ik het niet noemen. Mijn enige frustratie is dat ik niet kan lezen wat er staat. Maar het kan aan mij liggen.

.

.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen. EN ik zit (in ieder geval de komende maanden) op Facebook.

Keelpijn, verstopte neus & hoofdpijn, snotteren, hoesten, schorheid… Ziedaar mijn vaste cyclus bij verkoudheid/griep.

Ik had er net een helemaal doorlopen – vorige week had ik mijzelf genezen verklaard – toen ik vanochtend wakker werd met keelpijn. Beetje koortsig ook. Zit ik in een loop? Hoe dan ook, ik kan het bijzonder slecht verkroppen, merk ik. Nijdig zijn op je eigen ziekige lichaam heeft weinig zin natuurlijk; je mag ervan uitgaan dat het zijn best voor je doet en echt niet beter kan. Maar toch… als er een meldpunt was voor onverdiende virus-aanvallen, zou ik briesend en niesend aansluiten bij de wachtrij, of misschien wel voordringen.

Is ook de speelsheid van geest aangetast? Ja. Gelukkig zijn er anderen die helpen de zintuigen te prikkelen en stimuleren. De huisdichteres had het eergisteren over iemand die verfvlekken spaarde en analyseerde. Ze vermoedde dat ik in het RaDa-archief wel het een en ander had. Vast wel, alleen kon ik de vlekken-galerij niet 1-2-3 aanklikken. Voor de dichtstbijzijnde vlek die ik zo gauw kon bedenken, ging ik naar de Van Ostadestraat, hier in het Kleverpark.

.

.

Ik ben inmiddels bijgepraat: de verfvlekkenverzamelaar is Hans Aarsman (onder meer bekend uit de Volkskrant) en ah, wacht… ik heb een heuse link (je kunt foto’s inzenden). Een deel van de pret bestaat er natuurlijk uit om je de klunzigheid of domme pech voor te stellen die tot deze unieke samenstelling van spetters, uitlopers en kledders leidde. Viel de pot uit de dakgoot? Stuitte hij op? Maakte een bijbehorende schilder nog een snoekduik om het onheil te voorkomen? Hierboven lijkt het trouwens alsof er nog een halfslachtige poging gedaan is tot deppen of dweilen.

Ten slotte een vraagje: als jullie ‘verfvlekken’ zeggen, klinkt het dan anders dan ‘verflekken’(‘verf-lekken’)?

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.

Ik was vanmiddag bij iemand die een parkiet in een kooitje hield. Nou ja, hield? De deur stond altijd wijd open, zei ze, maar haar gevederde vriend had niets met de buitenwereld. 

Zijn stuurmanskunst was niet virtuoos genoeg voor haar huiskamer en na twee crashes had hij zijn vleugels aan de wilgen gehangen er de brui aan gegeven.

In diezelfde huiskamer lag een black box zwart doosje (niet van de vogel) met de opdruk ‘mislukte ideeën’.

.

.

De vrouw had het cadeau gekregen van een kunstenaar. Ik heb er niet in gekeken, maar stelde me wel even voor hoe het zou zijn als iedereen verplicht zo’n zwart doosje had staan en gewetensvol een boekhouding bijhield van zijn mislukte ideeën en plannen, alle nooit verwezenlijkte dromen en onvoltooide projecten. En dan daarnaast een gele doos met ‘gelukte ideeën’: het schot in de roos en de spijker op de kop.

Hoe zou de verhouding gemiddeld zijn tussen slagen en falen? Zouden er ook mensen zijn die op jaarbasis maar vijf ideeën hadden? Hoeveel miskende geniale ideeën zouden er tussen de mislukkelingen zitten?

Het heeft iets arrogants om je mislukte ideeën in zo’n mooi vormgegeven doosje te doen, dacht ik eerst. Míjn fiasco’s zijn beter dan de jouwe!

Anderzijds, de meeste mensen hebben de neiging hun waanideeën en wanideeën weg te moffelen en te verdringen, maar come to think of it, het kan zo zijn voordelen hebben om ze plechtig bij te zetten. Om met Beckett te spreken: Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.

Paars P.S. : in de zijbalk kun je je abonneren op het RaDa – je krijgt dan een emailbericht zodra er een nieuw stukje is verschenen.