Wat stak daar achter, vroegen wij ons af in de Engelszstraat, toen wij luttele meters naast een putdeksel van fabrikant Weegels uit Weert een exemplaar aantroffen van W. ten Cate en Zn. uit Almelo? Wie had wie uit de markt gedrukt? Welke moordende concurrentiestrijd had zich afgespeeld tussen de twee gietijzergiganten? Hoe dongen zij naar de gunsten van Publieke Werken? Die vragen waren slechts het begin. De putdeksels van Penn… Lees verder »Laagbijdegronds
Op de voorkant van Goed Wonen (9-2), een van die HD-supplementen die ik anders altijd ongelezen wegmieter, snijdt Jurgen Smit het laatste taboe onder tuiniers aan. Snoeiangst. Ik ben dus niet de enige! Mijn vorige huis, in de Morinnesteeg, had een mooie binnenstadstuin met daarin een oude, zeer levenskrachtige druif. Zo levenskrachtig dat hij, als je even niet oplette, via zijn dikke, langs de muur geleide stronken de rest van… Lees verder »Snoeiangst
De postmortale erectie van de gehangene, of nagels en baarden die doorgroeien na de dood van het baasje – die verschijnselen kan ik nog wel enigszins plaatsen. Maar hoe zit het met dit telescopisch geval? Een ontgroende / onthoofde preistronk, teruggelegd in de koelkast, blijkt na een paar dagen altijd een uitstulpsel ontwikkeld te hebben. Alleen uit het binnenste deel, niet over het hele snijoppervlak. Alsof hij met zijn… Lees verder »Appeltje preitje?
Je staat bij de voetgangersoversteekplaats en drukt braaf op het knopje. Maar hoe vaak druk je in eerste instantie, dus voordat je echt ongeduldig wordt? Zelf ben ik een dubbeldrukker, die in een reflex die tweede, technisch gezien overbodige handeling toevoegt. Soms onbewust uit irritatie dat ik gestuit wordt door zo’n dom rood lampje, maar ook als ik geen enkele haast heb, druk ik twee keer. Eén keer voelt niet… Lees verder »Naar de knoppen
Ik heb er weer eens een onvervuld verlangen bij, hoor! Voorafgaand aan de sloop van het gebouw waar ik werk, zouden bodemmonsters worden genomen. Dwars door de vloer heen. Ik had me er een helse voorstelling van gemaakt: ruigharige bruten uit voormalige veenkoloniën in T-shirts met ‘Oost west, as best’ erop, die al het leven tot in de verre omtrek uitroeiden met hun massieve herrie en reusachtige wolken fijn en minder… Lees verder »Doorboren
De vloed was bijzonder gul geweest met het zeebanket en overal waren meeuwen druk in de weer scheermessen te slopen en krabbetjes te demonteren. Wij hielden onze pas in bij deze forse schelp, groot genoeg om je handpalm te vullen. Er stak een wit stompje van iets uit, dat regelmatige, op een neergaande bewegingen maakte. Ik drupte er wat water uit mijn drinkfles op om een betere foto te kunnen… Lees verder »Schelp
Bij het uitmesten van een kast kwam een collega aardrijkskunde een stuk of vijftig donkerroze, ronde doosjes tegen. ‘Schoolverzameling’, stond erop. Van het Koloniaal Museum te Haarlem. Dat museum was ooit gehuisvest in (even de parate kennis testen) Pa… Pa… De Verzamelde Kritische Raarlemmers: “Parnassia?” “Palace, die bioscoop?” “Parkeergarage de Raaks?” “Het Patronaat?” “Partycentrum Claus?” In Paviljoen Welgelegen, tussen 1861 en 1926 om precies te zijn, en toen verhuisde het… Lees verder »Koloniale waar
Vandaag had ik plotseling een grijs potlood nodig, jullie weten wel… Een lade met vergeten schrijfbehoeften uitgemest et voilà: 1) vier oudgedienden van het klassieke model, waarvan twee met roze gummetje in goede staat. 2) een leeg vulpotlood dat bijgevuld moest worden met van die héél dunne stiftjes, die waarschijnlijk in een andere lade met vergeten schrijfbehoeften lagen. 3) een halfje geel. Wanneer heb ik ooit een heel geel potlood… Lees verder »Oude stompen
Zo’n lange, lege voorjaarsmiddag is er ideaal voor. Flauw zonnetje, briesje en niet te heet. De ramen staan natuurlijk open. Buiten sproeit iemand het gras, of anders sproeit niemand het gras. Het maakt niet uit. Jij bent tevreden – met jezelf, met de dingen zoals ze op dat moment zijn. Tevreden, dat is niet slecht, maar je weet dat een inniger, dieper geluk binnen bereik ligt, een geluk dat je… Lees verder »Gekonfijt geluk
Gelukkig schrijf ik dit stukje met ongebroken schedelbasis; voor de vorige 600 RaDa-logs gold dat ook, daar niet van, maar donderdagmiddag maakte ik met fiets en al onvrijwillig een halve voorwaartse salto met driedubbele schroef toen ik, die kant op gedwongen door de eeuwigdurende omleiding bij de Leidsevaart, vanaf de Rutherfordstraat rechtsaf pedaleerde op weg naar de Einsteinstraat, me onderwijl afvragend waar Rutherford die straat ook weer aan had verdiend (nee,… Lees verder »Beschermingsgevaar