In Bosbeek stuitten we gisteren op een illegale protestdemonstratie tegen de anderhalvemetersamenleving. Drommen onverzettelijke kleine, boze, witte mannen (en een enkele ondermaatse vrouw) vonden dat zij buitenproportioneel hard werden geraakt. De sfeer was grimmig.
We liepen door naar de Wüstelaan, waar ik nieuwsgierig werd naar Landgoed Spaarnberg, waar ik nooit eerder was geweest. Tussen 1963 en 1973 woonde ik weliswaar in Santpoort, maar ik vermoed dat in mijn jeugd de voormalige buitenplaats (in de 19e eeuw eigendom van bankier Adriaan van der Hoop, met ontwerpen van J.D. Zocher en later tuinarchitect Springer) nog niet open was voor het publiek.
We maakten er een korte, prettige wandeling en staarden naar het appartementencomplex uit 1993, dat daar op het gazon lag als een ruimteschip met motorpech. Of een door de oorspronkelijke bewoners verlaten pueblo in Guatemala. Ik zwets maar wat – het was vooral vreemd dat nergens een levende ziel te bekennen was.
De meeste Haarlemmers zien het gebouw waarschijnlijk uitsluitend vanaf de snelweg, aan de overzijde van de Delft, daar waar de weilanden ophouden. Op Twitter zag ik gisteren toevallig deze mooie foto van het gebied, genomen vanaf de Haarlemse kant (met dank aan PM Delèfre).
Wij zaten op een bankje aan de Santpoortse kant en bestudeerden de skyline van wat de Delftlaan was. Delftlaan? Voor mijn geestesoog verrijzen dan wat ooit ‘nieuwbouwflats’ heetten.
Inmiddels gesloopt natuurlijk. De opvolgers zijn vanuit de verte weliswaar niet imposant, maar evenmin lelijk. Dat is al heel wat.
En verder mag je alleen maar hopen dat er tussen Velsen en Haarlem eeuwig een streepje grasland blijft waar koeien kunnen grazen en paarden kunnen rennen.
