Alsof het leven niet ingewikkeld genoeg is voor een stadsmens in transitie stuitten we gisteren in het binnenste buitengebied ook nog eens op een koevier – of boukoe, daar zijn de fokkers het nog niet over eens. Op veilingen worden beide namen door elkaar gebruikt, leerde ik en ook verder valt er veel te ontdekken over dit bijzondere, relatief nieuwe dier. Zo bestaat er ook een bonte soort, en er… Lees verder »Koevier
Voordat ik over mijn tijdreis van gisteren begin… Er is een vogelaarsoort waar ik een beetje kriegelig en giechelig van word. Mijn fout, niet de hunne… Maar het heeft voor mij iets lachwekkends als acht Engelse ‘twitchers’ een akkerveldje zo groot als een badlaken onder schot houden met acht joekels van camera’s. Daar zou een exemplaar van de nog net niet helemaal uitgestorven ‘corncrake’ zich bevinden. ‘Kreks-kreks’ zegt zo’n corncrake… Lees verder »Tijdreis met grutto’s
Mag je medelijden hebben met een lokale wethouder? In casu Marcel Blind? Wacht, ik geef niet-Wijhenaren even de tijd om de nooduitgang te zoeken. Want het gaat nogmaals over Noordmanshoek. En dorpsgenoten met een voorkeur voor een keurig, objectief verslag verwijs ik graag door naar RTV Oost. Zelf breng ik die neutraliteit niet op; ik heb te veel afgezien gisteren in de volle vergaderzaal. Vol, want behalve de raad waren… Lees verder »Wissel!
Ik voorspel dat de tijd niet ver weg is dat Pedagogische Academies het Noord-Koreaanse onderwijsmodel willen invoeren vanaf groep 2. Creativiteit en zachte deugden? Bij de landelijke cito-toets draait het voortaan om salueren met de hele school tegelijk, verplichte figuren op het exercitieterrein, hoofdrekenen onder zware psychische druk en het weggummen van het eigen ego. 15% van elke klas doubleert en moet naar een andere school. Ik baseer deze voorspelling… Lees verder »Sense of belonging
Eén minuut stilte in de Johan Cruyff Arena, voor aanvang van de oefeninterland Nederland – Schotland? Mij leek het hachelijk (waarover bestaat nog eensgezindheid in dit wrokkige, ongedisciplineerde land?), maar (is het de behoefte aan nieuwe Groten van Weleer?) het eerbetoon aan Kees Rijvers werd niet verstoord door geroezemoes of erger. Het deed me deugd, vooral omdat ik een persoonlijke herinnering aan Rijvers koester. In 2017 werd mijn moeder negentig,… Lees verder »Kees Rijvers
Uit de Kennemerduinen herinner ik me opvoedkundig bedoelde informatieborden met de vergankelijkheid/houdbaarheid van weggeworpen afval. Geef een bananenschil zijn vrijheid terug en het duurt nog vier (?) jaar eer hij opgaat in het milieu; mandarijnenschillen zijn ook taaie rakkers, enzovoort. Gooi bananen en mandarijnen dus niet in de berm, luidde de boodschap – de afvalverwerkers in dienst van Moeder Natuur nemen er ruimer de tijd voor dan gedacht. Daarom is… Lees verder »Opsporing verzocht
Een autobiografisch boek van een ex-putjesschepper die in 450 pagina’s uitlegt dat er in het rioolstelsel veel viezigheid drijft, dat de Inspectie faalt, dat verstoppingen de doorstroom vaker wel dan niet beletten en dat stront stinkt…? Voor ‘riool’ lees ‘de Engelse politiek van Cameron tot heden’ en voor ‘ex-putjesschepper’ lees Rory Stewart ‘(Conservative) en dan krijg je een idee met welke verwachtingen ik begon aan Politics on the Edge (vertaald… Lees verder »Rory Stewart
Straatjournaal maart ’24 Als kind miste ik één keer de Blasiuszegen. Op 3 februari was ik ziek, de dag dat mijnheer pastoor altijd in de klas kwam en bij iedereen twee gewijde kaarsen kruislings tegen de hals hield. Het was een jaarlijks ritueel dat moest beschermen tegen keelkwalen. De heilige Blasius stierf de marteldood in de 4e eeuw en (hij was arts) hij zou ooit een jongetje hebben gered dat… Lees verder »Rituelen
Ik mag graag denken dat het met mijn Balkenendisering niet zo’n vaart loopt. Dat ik mijn innerlijke Jan Peter meestal redelijk intoom als hij over normen en waarden wil gaan (s)preken en een vermanend vingertje opsteekt. Meestal, maar niet altijd. We hadden zondag een vrijwel lege treincoupé – ideaal, onder ideale omstandigheden, maar in dit geval begon (voor ons onzichtbaar) tien meter verderop een jonge man aan een luid telefoongesprek.… Lees verder »Kankerkwaad
‘Zeur niet! hoorde ik een moeder zeggen tegen haar zoontje. ”Zeur niet, zeur niet, zeur niet!’ Het deed me goed te horen dat Wijhes grootste dochter in haar geboorteplaats nog niet is vergeten. Of het kind zijn klassiekers ook kende en in plaats van te zeuren het servies door de ramen gooide, een schaar in het velours zette of oude dametjes van het trottoir duwde kan ik hier niet vermelden.… Lees verder »Grootste dochter