Van buren en overburen hebben we al bloemen gehad, dus aan gastvrijheid ontbreekt het hier heus niet. Alleen, buiten onze eigen straat ken ik welgeteld vier dorpsbewoners, plus het meisje van de bakker en de Post NL-bezorger. Zo ongeveer wat je kunt verwachten na welgeteld twee weken in een nieuw dorp in een nieuwe provincie in coronatijd. Dat komt heus wel goed. Iets anders is dat ik de mensen lastig… Lees verder »Groeterd

De toren heeft hier een haantje. Ik had het gezien en ik had het niet gezien, Zoals je meisje-meisjes hebt (en meisje-meisje-meisjes), heb je ook zien-zien – dat je iets bewust registreert. En dat ik die toren zag-zag, kwam weer door een vriend met wie ik vanochtend belde over zijn gezondheid. Hij had het zwaar te verduren gehad en de crisis was nog niet definitief overwonnen. Hij doseerde de medische… Lees verder »Haantje van den toren

Wie van ons leeft níet onder de rook van Tata? Letterlijk, bedoel ik. En dat maakt het zo gecompliceerd. Iedereen heeft zijn eigen Tata. Mijn Tata begon romantisch, toen ik als kind een jubileumboek van Hoogovens opsloeg en me vergaapte aan kolkende, roodgloeiende beekjes staal. En aan de gespierde helden die in dat inferno wisten te overleven – lassers, ijzervlechters, kraanmachinisten. Mannen met helmen! Mijn eerste popconcerten zag ik in… Lees verder »Ondenkbaar?

Ik was er geestelijk nog niet op voorbereid, zo kort na mijn vertrek. Vandaag bij een abri in Wijhe stond ik onverhoeds oog in oog met een poster van Haarlems ongeschorenste politicus. Van Haga’s stoppels staarden me grijs en grimmig aan. Hij eiste (het zal niet zo zijn) vrijheid.   Aan de andere kant van de glasplaat was Sigrid Kaag geplakt, zodat ze met Wybren een onvrijwillige tweedimensionale rugknuffel uitvoerde.… Lees verder »Augur gezocht

Tien dagen had ik mezelf gegeven voor de transitie van RaDa naar Wijda ennuh… Het was krap aan, maar hier zit ik dan. Aan een ander bureau. Met een ander uitzicht: plastic vogelstickers en achter het vensterglas druk vliegverkeer van vogels met fel pikkende snavels en driftige vleugels.   Ik geef het toe: de voltallige eenpersoons hoofdredactie lijdt aan koudwatervrees en plankenkoorts tegelijk. We zijn al / pas een week… Lees verder »Verknussing

Rond 1 september verschijnt de bloemlezing Dagklad, de Haarlemse jaren (2005-2021). Vijftien gekwalificeerde RaDa-lezers maken momenteel een persoonlijke selectie uit de hun toegewezen jaargang. Zo ontstaat een geïllustreerd boek van ongeveer 250 pagina’s, vormgegeven door Christel Bouwmeester. Gonda Koster helpt mij met publiciteit en fondswerving. De gemeente Haarlem heeft gul en vlot een subsidie toegezegd. Andere sponsoren mogen zich nog melden. Graag zelfs! Het comité van aanbeveling bestaat uit Eric… Lees verder »De Haarlemse Jaren

Spulluh, spulluh, spulluh – wij moeten do-zuh vulluh… Voor een caranavalshit is het te laat, maar dozijnen verhuisdozen vullen ons leven momenteel. In een eerdere fase – zeg drie weken terug – lieten we het verleden zachtkens door onze vingers glijden en dobberden we gelukzalig op de weemoed die oude fotoalbums en schriftjes opriepen. Nu moet het werk AF. We tellen de dagen AF. De oogleden schrijnen van oud huisstof,… Lees verder »Dozen

Na de ongerepte sneeuw van vorige week (de lokale ‘zwarte sneeuw van Tata’ verdonkeremanen we voor het gemak even) en een weekend met strak, hard ijs was het vandaag een slushy, smoezelige, groezelige, grijze smurrie- en slurry-dag. En niet alleen op stoepen en in grachten liepen vast en vloeibaar door elkaar. Het was een dag zonder scheidslijnen.           Dikke dinsdag vloeit over in Aswoensdag, dat was… Lees verder »Klutskledder