Ik een teamspeler? Als voetballer ooit wel, als leraar veel minder en als eigenheimer heim ik het liefst gewoon een eind voor mijn eigen weg. De huisdichteres een teamspeler? Alleen indien het team uit niet meer dan één individu bestaat… Deze korte preambule was nodig om uit te leggen waarom het uniek was dat wij gisteren een goed gelukte bananentaart bakten. Ons enige andere culinaire samenwerkingsverband tot op heden (zelf… Lees verder »Teamspelers

‘Onbestemd’ – mag ik mijn gemoedstoestand zo aanduiden? Er woelt en krioelt van alles door mijn hoofd aan tegenstrijdige gevoelens (waarover een andere keer wellicht meer). Even vreesde ik dat ik ‘onbestemd’ te pas en te onpas heb ingezet de afgelopen jaren, uit gemakzucht, maar Google (zelf nooit onbestemd) vindt het amper vijf keer in de 3000+ stukjes op deze webstek. Dat valt dus mee. Zou Mira Feticu zich al… Lees verder »Zonder kleefstof

“Umm.. yes, but why are they up in the trees?” vraagt de verblufte stadsbewoner aan een schaapherder in de Monty Python-sketch Flying Sheep. Iets dergelijks vroeg ik me vanochtend af toen de huisdichteres haar trein had gemist en we nog even een wandelingetje maakten. Het had gul geregend vannacht en de slakken waren massaal uit hun holen gegleden – of waar ze ook mogen bivakkeren tijdens droogte en hitte. Ik… Lees verder »Luchtacrobaten

‘Uiteindelijk heb ik wel de norm gezet in Nederland.’ Je zal het maar kunnen zeggen over jezelf. Een korfballer die 97% van zijn vrije worpen benut? Een groene ondernemer die geen calorie restwarmte verloren laat gaan? Een DJ met een mengpaneel van 3000+ knoppen? Een oenoloog die heeft geholpen om een grand cru van Drentse vlierbessenwijn of Brabantse rabarberwijn op de markt te zetten? Nee, het citaat is van Anthony E.,… Lees verder »Beroepstrots

Zoals zoveel culturele instellingen en mediabedrijven streeft ook het RaDa er voortdurend naar zich te verjongen en nieuwe doelgroepen te bereiken. Vandaag zijn de 4- tot 7-jarigen aan de beurt. Er waren eens twee biggetjes. De een heette Snoet.   En de ander heette Wroet.   Ze grutten zorgeloos in de blubber van het veldje bij Heino waar ze leefden. Daar vonden ze altijd wel iets van hun gading. Wurmen,… Lees verder »Snoet en Wroet

We wonen hier nu precies drie maanden. Ik heb me (wat een luxe!) nooit zo bewust met ‘geluk’ beziggehouden – of ik wel gelukkig genoeg was, bedoel ik, en of ik eraan moest werken), maar de afgelopen weken betrapte ik mezelf er herhaaldelijk op dat ik dacht: dit is geluk. Het IJssellandschap, de tuin waar alles uitloopt en ontbot, het vijvertje, de vogels en gisteren een eekhoorn die op zijn… Lees verder »Voetnoten

Aan de voorbereiding lag het heus niet. Wij (muziekmasochisten voor een dag) zouden met z’n vieren naar het Songfestival kijken, van voor- tot en met nabeschouwing, met alle vocale en psychische kwellingen daartussenin. De hele Rotterdamse gifbeker moest leeg. Voor onbevooroordeeldheid was geen plaats, 100% negativiteit was een absolute vereiste voor deelname. Aan genade deed deze jury niet. Geen valse noot (letterlijk of overdrachtelijk) zou ons ontgaan! Binnen handbereik van… Lees verder »Twee Songfestivals

De aanraking – of liever het gebrek aan aanraking – staat sinds corona meer in de belangstelling dan ooit. Stimulatie van de opperhuid bevordert het psychisch welbevinden, dat staat buiten kijf. In discussies over dit onderwerp wordt onveranderlijk uitgegaan van huidcontact met een medemens (moeder, minnaar, masseur), hetgeen ons blind maakt voor alternatieven. En dat brengt mij bij het Genootschap van Tactiele Werkvormen, in het verleden nooit opgericht door de… Lees verder »Tactiel genoegen

Wie een slordige 20 miljoen wachtwoorden buitmaakt, slaat doorgaans welgemoed aan het phishen en gijzelen; de psychologie van het wachtwoord zal hem worst wezen. Zelf beschik ik alleen over mijn eigen wachtwoorden (veel meer dan mij lief is). Deels opgeslagen op een ouderwetse USB-stick en alles wat ik er de afgelopen maanden bij had gefabriekt stond gekriebeld op rondslingerende post-it-plakkertjes, kassabonnen en reepjes krant. Niet te hacken, maar lastig te… Lees verder »Wachtwoord gezocht

Vandaag een licht stukje,   een luchtig stukje,   een stukje zonder soortelijk gewicht.   Een stukje klaar om op te stijgen, als het pluizenbolletje van een paardenbloem in een mals Overijssels veld –   zijn kekke gele stekeltjes grijs geworden en bijna los,   wachtend (lijdzaam, ongedurig?)   op een felle windvlaag of een woedende storm die hem kaal blaast.   Als het al een triest lot is, na… Lees verder »Pluisjes