Vaste lezers van het Raarlems Dagklad weten dat ik mijn draai redelijk kan vinden in mijn woonplaats, al zijn muf-, duf- en sufheid ten spijt. Een verhuizing naar Amsterdam heb ik nooit in ernst overwogen. Dat neemt niet weg dat ik de afgelopen weken tot twee maal toe opgetogen raakte door nieuwe hoofdstedelijke stadsgebieden. Eerst toerde ik vorige week met de nieuwe tram 26, die vanaf CS doorrijdt tot aan… Read More »Expansiedrift
Aan eigen nieuwsgaring komt een éénpersoonsonderneming als het Raarlems Dagklad niet toe, vandaar dat ik sinds de oprichtingsdatum frequent Grote Broer het Haarlems Dagblad lees. Een onverdeeld genoegen is dat niet (zie mijn mopperlog van gisteren), maar een onverdeeld ongenoegen evenmin. Zo hebben ze momenteel een prettige serie over Bloemendaalse villa’s ( Wonen in Welstand, geloof ik, of Landgoed, Al Goed – ik heb nu geen zin om de hele… Read More »Van Leeuwen en Geiten
Het Haarlemse Ampzing Genootschap strijdt tegen vervuiling van het Nederlands door gemakzuchtig leen- en jatwerk bij buurtalen. De gevechtslinie loopt doorgaans parallel aan de toog van café Koops, maar afgelopen zondag hield het Genootschap een boek ten doop met de titel ‘Kant noch Wall’ (sic, dus humor) met bijdragen van verscheidene, vooral Haarlemse schrijvers, onder wie Mizee, Ferron en Wiener. Het bevat ook een stuk van taalekster / taalvorser Ewoud… Read More »Kant noch wiel
De NS-omroepster op station Haarlem klinkt of ze op de massagetafel ligt en door vier viriele conducteurs wordt ingewreven met etherische olie: “DAAM- HUS en HEE-EE-RUN, de SPRIH- (lekker, jongens, ga door!) HIN- TER naar HA-HAAR-LEM (mmmhh!) SPA- HA- RUN- WOU- HOU- DE… (vergeet de kuit niet, hè?) HEEFT EEN VERTRA – HA- GING…. van … (ik heb het lekkerste baantje hier) VIJ- HIJF MI-NU-TEN.” (Dit is beter dan seks,… Read More »Zonder vertraging te laat
Gisteren op bezoek bij mijn ouders in hun vakantiehuisje in Doorn. Midden in het bos. Er stoeiden tuinfluitertjes in het struikgewas en een rode eekhoorn verzorgde demonstratievluchten. Geen knallen daar, geen doffe dreunen in de verte. En zo gebeurde het dat ik pas om half acht hoorde van de aanslagen in Londen. Zij het onterecht, je voelt je altijd een beetje achterlijk als je je portie ellende met zoveel vertraging… Read More »Achter het Nieuws
Eerst waren er alleen die rare bruine vlekken op mijn bast. Nou ja, op mijn leeftijd maak je je niet zo snel sappel meer. Meestal gaat zoiets vanzelf weg. Roestbruin waren ze en na een paar dagen verdiepte de kleur zich. Soms begon zo’n vlek zomaar te bloeden; dat verontrustte me wél lichtelijk. Dan kwam er een grove, zwarte korst op, haast een soort schors. Maar ach, zelfs dat went… Read More »Bij bosjes
Leven – zeg ik – je bent mooi, Je had niet rijker kunnen zijn, niet mieriger of meer bemereld, niet kikkeriger of pittiger. (Szymborska) Een ontspannen wandeling door Middenduin, dat was de bedoeling. Na de hoofdingang linksom, dus eerst de heuvel op. Het was droog. Af en toe vielen er nog druppels van de takken, maar dat waren nakomertjes. Ik zag iets bewegen op het bospad. Rap. Zo groot als… Read More »Kikker en kikkers
De conciërge had het schoolarchief opgeruimd en toonde mij gul glunderend zijn vondst: een stevige zilvergrijze cassette, groot genoeg voor een 72-delig servies. Het bleek een grammofooncursus Engels van SitaS te zijn:vijf 33-toerenplaten (stuk voor stuk glimmend als trotse conciërges en zo te zien puntgaaf) plus een lesboek met prominent op de omslag Godfried Bomans ( geafficheerd als ‘Ere Voorzitter van de ‘Dickens Fellowship”). Volgens het colofon is de schrijver… Read More »Bomans als cover-boy
Afgelopen zaterdag, de Dag van de Architectuur, organiseerde de PvdA afdeling Haarlem een fietstocht met gelegenheid tot discussie, door Haarlem Centrum en Zuid-West. Uit hoofde van mijn combi-functie als hoofdredacteur/stadsverslaggever /erecolumnist van het Raarlems Dagklad vervoegde ik mij incognito op het Prinsenhof. Met een pelotonnetje van zo’n twaalf (m/v) slipstreamden wij achter raadslid Jan de Ridder aan tot de eerste stop – honderd meter verderop bij het vernieuwde Concertgebouw, onlangs… Read More »Stedentwist
Het Droste-gebouw aan het Spaarne is een ‘landmark’ voor Haarlemmers. Het staat er pas sinds 1900, maar door de brute, onversierde contouren (het best komen ze tot hun recht bij grauw weer) associeer ik het eerder met de meedogenloze beginjaren van de Industriële Revolutie. Uit dat gebouw kwam dus de weeë chocoladelucht die je tot voor kort bij oostenwind in de hele stad rook. Droste vertrok in 1986, maar tot… Read More »Passion for Chocolate?