Iedereen heeft de mond vol van stikstof. Het zou een amusant psychologisch experiment zijn om mensen (Kamerleden bijvoorbeeld, of boeren) te vragen wat ze zich voorstellen bij ‘stikstof’. Of ze iets voor zich zien (heeft het een kleur als je het in een potje doet?), of ze denken dat er meer zuurstof dan stikstof in de lucht zit (nee, 21% vs 78%), vragen waar pure stikstof naar ruikt en of… Lees verder »Stikstof stinkstof?

Op weg naar het Rijksmuseum Twenthe passeerden we een Enschedese vestiging van ABN Amro, waar in de etalage een moeilijk te duiden poster hing. Een oppas-oma, veronderstel ik, of misschien (bestaan die nog?) een gewone oma, die haar kleinkinderen inwijdt in de geheimen van sparen en beleggen, en voor de gelegenheid haar oude panty met kopergeld heeft leeggekieperd? De hummels kijken of ze niet kunnen wachten om met stip de… Lees verder »Geldpest

Om drie uur had ik een ontmoeting afgesproken met een schilderes van IJssellandschappen. Over haar eventuele medewerking aan een op te zetten project. Om alvast in de stemming te komen besloot ik er langs de dijk heen te fietsen, een tochtje van een half uur.     De regengoden, die de hele dag geen spat hadden uitgevoerd, zetten om 14.40 uur de knop om. Sadistisch grijnzend? Of met superieure onverschilligheid… Lees verder »Besprenkeld en bemoederd

Ik kende het verschijnsel ‘happy stone’ al wel, maar als er eentje bovenop je brievenbus pronkt op een dooie zondagochtend, begint het meer te leven. De blije, in levendig groen en paars beschilderde steen paste ruim in mijn handpalm. De donor was anoniem; op de achterkant werd enkel verwezen naar een Facebook pagina #Blessed by a Druid. Kribbig keilde ik de steen met een grote boog richting Den Nul. Donder… Lees verder »Happy stone

‘Nat zeik halen’, kent u die uitdrukking? Ik was zelf vergeten dat ik ‘m kende, tot ik vandaag (spontane afspraak) met een vrijwilliger meeging om de lokale bevers te monitoren. Bevers, zoveel wist ik er nog net van, die zich liefst onduidelijk ophouden in waterrijke, moerasachtige gebieden (heel anders dan de woestijnrat). De bewegwijzerde paadjes van Staatsbosbeheer versmaden ze, dus we lieten ons direct na het stallen van de fietsen… Lees verder »Beversport

Er zijn van die standaardantwoorden waarmee ik gesprekken aborteer die mij ongelegen komen. De vraag (vergezeld van penetrante blik) ‘Marius. heb jij nooit kinderen gewild?’ pareer ik routineus met ‘Nee, een echte kinderwens heb ik nooit gehad… Wél een kleinkinderwens.’ Daar zit een kern van waarheid in. Het is heus niet zo dat kinderen me tegenstaan. (Een eersteklasser zo’n veertig jaar geleden zei eens ‘We kunnen wel zien dat u… Lees verder »Kinderwens

Van verre zag ik een opmerkelijk bermstilleven. Was een dorpsgenoot uitgekeken op zijn Picasso of Braque? Langs het fietspad bij het spoor lag een kubistische gitaar, ontleed in afzonderlijke delen. Die hadden ze goed te pakken gehad. Slachtoffer, geen dader, concludeerde ik bij gebrek aan tegenbewijs. Een verstoorde relatie tussen bespeler en instrument. Maar hoe kon het zo misgaan? De eerste beroering van de snaren zal toch teder zijn geweest,… Lees verder »Gitaarvandalisme

Mijn schoonzus houdt meer van katten dan de meeste mensen. Dat is dubbelzinnig, maar in haar geval geldt het in beide betekenissen. Ze maakt zich nuttig bij een kattenopvang en als ze noodgedwongen zou moeten kiezen tussen mannelijke partner en haar kattenaanhang zou de kerel vermoedelijk het veld moeten ruimen. Zelf besloot ik vijftien jaar geleden geen nieuwe kat meer te nemen. Toen mijn geliefde Blauwe Russen kort na elkaar… Lees verder »Katten-tbs

Nee, mijn puist is niet de navel van de wereld en (medeleven volstrekt overbodig) hij kwelt mij niet voortdurend. Maar nadat die aardige dokter mij niet had uitgelachen (‘het is een atheroom’) en onder gegiechel een incisie had gemaakt, verwees ze me door naar een chirurg. Het Isala Ziekenhuis (Zwolle) liet vanochtend weten dat een afspraak de eerste acht weken er niet in zat. Nou had ik wel iets meegekregen… Lees verder »Grijs voor grijs