Het leven gaat door, hoor je vaak beweren, al is het maar in de vorm van een puist in je nek de dag nadat je een moeilijke toespraak hebt gehouden bij een crematie. Ik was voor het eerst bij de huisarts hier. ‘En atheroom’, zei ze prompt. Een ontstoken talgklier. Ik was vooral opgelucht dat ik niet werd uitgelachen, antwoordde ik. Dat de stoere mensen hier in het oosten hun… Lees verder »Komisch klein leed
Om bij mijn eigen afspeellijsten te komen, moet ik eerst de muzieksuggesties wegscrollen die Spotify mij opdringt. In het gunstigste geval ergerniswekkend (opgedrongen vrolijkheid, noodzakelijke ontspanning of herfstmelancholie, stemmingsetiket A7, M14 of T9 uit hun grote jukebox), maar speciaal deze week voelt hun bemoeienis als een ongewenste intimiteit. Maandag verloor ik een goede vriend; het overlijden kwam niet onverwacht en ik kon gelukkig nog op bezoek in het hospice. Maar… Lees verder »Onbestemd
Geschreven voor Straatjournaal, sept. ’22 Vraagje (multiple choice): Is ‘fastfoodpotentie’ A] Abnormaal verhoogde geslachtsdrift veroorzaakt door onmatige consumptie van bamiballen, hot wings van KFC en pizza aphrodisia? B] Het maximale gewicht aan frituurwaar dat iemand op levensbasis kan verstouwen voor hij gedotterd moet worden? C] Een term waarmee wordt aangegeven dat de markt voor een snelle (vette of zoete) hap in een bepaalde wijk nog niet is verzadigd? Ik kwam… Lees verder »Fastfood-potentie
Je hebt digi-delen met één luie klik en echt delen, waarvoor je toevallig net de juiste persoon in de buurt / in je leven moet hebben. Neem vorige week woensdag, ontbijttijd. Ik scharrelde lekker focusloos door de keuken. Bij voetballers mag de focus nimmer ontbreken, vanaf het eerste tot het laatste fluitsignaal (op straffe van foutieve passes, fatale tegentreffers, uitschakeling voor het miljoenenbal), maar ik begin de dag graag met… Lees verder »Trompe l’ei
Je hebt muizenissen, muizenisjes en mini-muizenisjes. En daaronder zit nog een speciale categorie van zulke onbenullige kopzorgjes dat ze hoogstens vier of vijf overbezorgde hersencellen bezighouden. Zo vond ik de afgelopen week op de vloer van de huiskamer meermalen zwarte brokjes / kruimels / frunzels van een ondetermineerbaar, droog, geurloos, enigszins poreus en meegevend materiaal. Ik fronste, frutselde, kon er niks mee en gooide die mysterieuze stukjes in de prullenbak.… Lees verder »Een tweede leven
In hoeveel dromen van anderen heb ik ooit mijn opwachting gemaakt? Als booswicht, held, held op sokken of in een miezerig bijrolletje? In 2006 was er die uitbundige leerling van ‘Meneer, ik heb vannacht gedroomd dat u dood was!’ Ik was toen noodlottig uitgegleden over een bananenschil (zie Memento mori). Vorige week hier in het dorp vertelde een vrouw (ik had haar twee of drie keer ontmoet) dat ze over… Lees verder »Dromogram
Precies een jaar geleden stond hier een pallet op de stoep met de eerste (en naar het zich laat aanzien, laatste) druk van Dagklad, de Haarlemse jaren, een ruime selectie uit de 3000 op dit weblog gepubliceerde stukjes. Uitgegeven in eigen beheer, zoals dat zo weinig wervend heet. Het eerste exemplaar woog 800 gram schoon aan de haak, precies evenveel als alle andere. Zwaar! Het glom van tevredenheid en blaakte… Lees verder »Boektournee
We hadden al een tijdje niet aan de overkant van de IJssel gewandeld. Op het verder lege parkeerterrein honderd meter van de pont stond een camper. Het achterraam was afgeplakt met een tekst op wit papier, in knullige opmaak: ‘RUTTE AAN HET 9AS…’ De derde regel was half aan het oog onttrokken. De bijbehorende activist zat in een vouwstoel voor de camper in de zon, de benen lui voor zich… Lees verder »Activist
We kwamen terug van Stöppelhaene in Raalte (zie vorige Dagklad). De heenweg was 10 km, die we in een dik half uur fietsten terwijl de zon er ongenadig op los koperenploertte in zijn niet aflatende poging Salland te veranderen in een tweede Sahel. Rond half vijf was het nog steeds ontiegelijk heet, maar we hadden ons op het terras wijselijk onthouden van alcoholica, we hadden waterflesjes, de conditie was redelijk… Lees verder »Zomerhard?
De Stöppelhaene-optocht begon om twee uur en we zouden er op de fiets heen gaan – 10 kilometer vanuit Wijhe. Onderweg bleken nergens tropenhelmen te koop en al bij Boerhaar had ik een liedje in mijn sudderende hoofd: Only mad dogs and Englishmen go out in the midday sun. We naderden het centrum van Raalte langs pakweg honderdduizend gele vlaggetjes met zwarte haan, symbool van dit traditionele oogstfeest. Er stonden… Lees verder »Stöppelhaene