Het begon weer eens in AH. We waren bijna bij de kassa toen de huisdichteres besloot dat ze nog even terug de winkel in moest voor verse kurkuma of behaarde geitenkaas. Ik drentelde ondertussen verloren rond bij het HG-collectie. Voor alle duidelijkheid, ik houd meer van aangename aroma’s dan van putlucht. Goor vind ik vies, wat bevlekt is dient gekuist en als ik moet kiezen tussen hygiënisch en ziekteverwekkend heeft… Lees verder »HG voor alles

De mens… wat moet je ermee? Want het blijft een raar wezen (voor het gemak neem ik aan dat jullie zelf ook een paar mensen kennen, dat scheelt een hoop uitleg). De ene dag heb ik er geen goed woord voor over en de volgende kan ik er prima mee leven. Zo las ik gisteren in de XNRC (mijn ex-krant, die nog tot eind mei wordt bezorgd) een artikel waar… Lees verder »Hip snoep

Alsof de strijd om het bestaan nog niet meedogenloos genoeg is in de vrije natuur, moet er nu ook nog gevochten worden om de titel Nationale Bloem. Er was een longlist/langlijst van 40 bloemen, die te lang/long is om hier bloedig met vier vingers uit te typen (voor het goede begrip, ik heb tien vingers, maar typ met vier – die andere zes hangen maar zo’n beetje onduidelijk rond boven… Lees verder »Onderwatermadeliefje

Om een reden die mij ontgaat, maakt de NS op NS-stations reclame voor NS-stations. Je zou hopen dat de NS-stations de beste reclame voor zichzelf waren, maar los daarvan… als je per se reclame voor treinstations wilt maken, doe het dan in een parkeergarage of bij een benzinestation. Als autoloos burger reis ik vaak vanuit station Wijhe. In deze meimaand zit je er gratis op de eerste rang bij de… Lees verder »Andere NS-stations…

Ben ik nou een hufter of niet? Help me even… Gisteren stapte ik van de fiets bij de pont bij Olst en werd staande gehouden door een knappe jonge vrouw. ‘Kunt u misschien een pont later nemen, we zijn bezig met FILM-opnames.’ Ze wees op het lege dek, waar bij de slagboom een groepje ouderen met brommers stond. Ik vatte het op als een beleefd verzoek. Een kwartier vertraging… ‘Nee,… Lees verder »Voor de film

Behalve zeventien miljoen bondscoaches bleek Nederland de afgelopen week ook zeventien miljoen zangpedagogen en stemcoaches te hebben, die zich collectief op Mia en Dion stortten. (Hier zit schrijver dezes even vast. En nog even. Best lang eigenlijk. In aanmerking genomen dat het om een zin van zeven woorden gaat. Hij wil de schijn van onuitstaanbaar snobisme vermijden, maar weet niet hoe. Er zit niets anders op dan ze een voor… Lees verder »Hoog in hun adem

Straatjournaal mei ’23 Ik zat op de fiets en in mijn linkerooghoek twinkelde iets. En bleef twinkelen. Het twinkeldingetje verstopte zich schichtig als ik het beter wou bekijken. Even later werd het een kwikzilverachtig twinkeldrielingetje. Ik dacht te weten wat het was: auramigraine. Vijf jaar geleden had ik het ook; hinderlijke schitteringen die na een halfuur vanzelf verdwenen, soms gevolgd door lichte hoofdpijn. Zo ook nu. De volgende dag stapte… Lees verder »Wen er maar aan!

‘De tristesse ontgaat jou,’ zei Dries Havermans eens tegen me toen we het hadden over een kolderieke scène van Theatergroep Badmutz waarin hij had meegespeeld. Vorige week overleed Dries (geb. 1942). Op de overlijdenskaart stond hij afgebeeld met een mallotig blauw hoedje op zijn kruin, het vredesteken makend, en de tekst ‘Heeft u ook zo genoten?’ Bij de crematie had hij geen aanwezigen gewild, maar gistermiddag was er in Kunst… Lees verder »Dries-tesse

Zondag maakte ik een wandeling. De natuur, die de dingen niet graag half doet en amper maat houdt, was buitengewoon gul geweest met geel. Geelgeel! De diversiteit was er lelijk bij ingeschoten, dat moet gezegd, maar mij hoorde je niet klagen. Twee gele soorten die zelfs ik (dysbotanie-lijder) zonder hulp van Plant-nerd kon thuisbrengen overwoekerden de weilanden; ze lieten nog net genoeg ruimte voor de brutaalste groene grassprietjes, maar het… Lees verder »Groen en/of geel

Uit verontwaardiging de krant of een abonnement opzeggen hoort in het rijtje met voortdurend je leesbril kwijt zijn, ‘s nachts je bed uit moeten om te plassen en geen van de beroemdheden kennen die grossieren in Oscars, Grammy’s en Emmy’s. Ik lees NRC al sinds 1978 (destijds nog NRC Handelsblad, formaat broadsheet en avondkrant). ‘s Ochtends graaide ik voor in de trein meestal wel een Volkskrant mee voor een gulden,… Lees verder »Tabee Ree, tabee NRC